Her yaz gecelerine benzer bir gecenin yarýsýydý. Uzaklardan geçen ýþýltýlý gemileri selamlýyordu Münevver,  beþinci kattaki denize nazýr, geniþ balkonundan.

-Kaptaným! Ah kaptaným benim!  Diyerek haykýrdý boþluða.

Yaþadýðý þehir küçük, nüfus yoðunluðu az olan bir yerdi. Herkes birbirini tanýrdý haliyle. Bu sakinlik ve aþinalýk içinde gelip geçenler, Münevver Hanýmý bu sesleniþinden dolayý hiç yadýrgamýyordu. Her gece yarýsý balkon selamlamasý alýþkanlýk haline gelmiþti. Bir gün çýkýp selamlamayacak olsa, asýl yadýrganýþ o zaman yaþanýrdý. “Bizim deli Münevver yine iþ baþýnda!” Diyerek, gülüp geçiyorlardý. Dalgalar sakin, martý sesleri ve yakamozlarýn þavkýnda ne de güzel bir geceydi. Denizden sahile serin bir rüzgâr esiyor, insanlar biraz olsun rahat nefes alýyordu.

-Ah kaptaným ah! Niye býrakýp gittin beni bu genç yaþýmda?

Alt kattaki komþu kadýn, Münevver Haným’ýn uyumamýþ olduðunu görünce; ayaðýna terliði geçirdiði gibi soluðu üst katta aldý. Büyük bir yaygara kopararak, yumruklamaya baþladý kapýyý.

-Münevver abla! Münevver abla! Aç þu kapýyý ya! Nerede kaldýn?

Az sonra açýlan kapýnýn ardýndan; üzerinde pembe renk,  ayýcýk baskýlý, ip askýlý atlet ve kýsa þortuyla göründü Münevver Haným. Buruþuk tenine hiç de uyum saðlamayan, komik pijamalarý ve daðýnýk kýsa saçlarýyla baktý komþusuna zamaný geçmiþ bir suratla.

-Ne var be?  Kýrdýn kapýyý. Ne istiyorsun kýz gece yarýsý?

Onun bu tavýrlarýna alýþkýn olan kadýn hiç aldýrýþ etmeden;

-Abla ya. Uyumadýðýný görünce geleyim dedim iþte. Ne kýzýyorsun, kýzma.

-Ne var?

-Abla hani þu bizim akraba vardý ya.

-Eeee!

-Eeesi ona kýsmet bulduydun ya sen.

-Tamam kýzým! Yarýn gel.

Diyerek,  bir kirpik oynatýþýnda kapattý kapýyý üstüne.

-Hýhh! Þundaki havalara bak! Þu yaþýnda kýyafetlerine bak. Utanmýyor da haspam!

Yanýnda küçük kýzýyla; Münevver’in evinin salonundaydý öðleden sonra, komþu kadýn.  Bir oyuncak müzesine benziyordu evin her yaný. Boy boy, rengârenk ayýlar; eþekler, kediler, köpekler. Farklý ten ve saç rengiyle sayýsýz bebekler! Kaptanlýkla ilgili ne aranýrsa bulunabilecek bir arþiv ve araç gereçler. Duvarlar ise; erken yaþta ölen kaptan kocasýnýn fotoðraflarýyla yaþamak zorunda býrakýlmýþtý. 

Münevver Haným, pembe mini bir elbise giymiþ, saçýna da ayný renkte çiçek takýþtýrmýþtý. Ýki kadýn sohbete dalmýþken; çocuk da yavaþ yavaþ müze kurallarýný ihlal ediyordu.

-Ya Münevver abla. Bu kýz haným kýzdýr. Yap bir iyilik.

-Aman kýzým! Adým çöpçatana çýktý. Yok, ben býraktým o iþleri!

-Öyle deme ablam.  Çok duacýn var senin.

Ancak rüyasýnda görebilirdi bu kadar oyuncaðý çocuk. Keþfe devam ediyor, iþtahý gittikçe kabarýyordu. En azýndan bir kere olsun parmaðýný deðdirmek istiyordu sarý saçlý bebeðe.

-Aman kýz sen de abartýp durma.

Güzel, övgü dolu sözler karþýsýnda Münevver’in yüzündeki ifadeden göðsünün kabardýðýný fark eden komþu kadýn, üzerine gidip dil dökmeye devam etti.

-Yap bir iyilik be ablam. Sevap alýrsýn. Büyük kadýnsýn sen. Ne kadar iyi birisin. Mübarek kadýnsýn. Seni çok severler bilmez misin?

-Haklýsýn.  Bu kýzla birlikte bugüne kadar evlendirdiklerimin sayýsý neredeyse altmýþ çifti bulacak.

-Altýn yürekli ablam benim. Allah razý olsun.

Çocuk, kendisiyle ilgilenilmediðini gördükçe oyuncaklara tek tek dokunuyor ve büyük bir arzuyla alýp evine götürmek istiyordu. Hele o sarý saçlý bebek yok mu? Karþýsýndaki vitrinde bir prenses gibi kurulmuþ kendisine gülümsüyordu. Tutamadý kendini , onu oradan çekip çýkarmak için elini uzattý. Tam da o anda, kadýnýn alarm olarak kullandýðý oyuncak cadý, kahkaha atmaya baþladý.

-Aaa o ne?  Senin kýz nerede?

Cadý oyuncaðýn aniden attýðý kahkahalardan korkan çocuk, geri sýçradý. Köþedeki beyaz altýn iþlemeli vazoya çarptý. Vazo parçalanýp, un ufak olurken çocuk da sýrt üstü düþerek yerde buldu kendisini. Her þey bir anda olup bitmiþti. Çýðlýk çýðlýða gelen ev sahibi;

-Ayy! Burnumun dibindekini nasýl fark edemedim ben?

-Abla! Gözümüzden kaçtý iþte. Koskoca salon.

Çocuða dönüp;

-Gel kýz buraya.  Dedi Komþu Kadýn.

Çocuk, korkudan hýçkýra hýçkýra, titreyerek aðlamaya devam ederken;

-Ah kaptaným ah!  Gel, gel de gör karýcýðýný. Kimlerin eline düþtüm kaptaným. Genç yaþýmda çocuksuz býraktýn da gittin beni!

Yere oturup; kýrýlan vazonun parçalarýný ellerini kanatýrcasýna topluyor, ardýndan tekrar yere býrakýyordu.

-Münevver abla! Sakin ol ne olur. Hele otur þöyle, bir su getireyim sana. Kendine gelirsin.

Koþarak mutfaða gitti. Adým atar atmaz tuhaf bir koku burnunu kapatmasýna sebep oldu. Buzdolabýný açtýðýnda; aðzýna kadar yiyeceklerle dolu olduðunu gördü. Koku oradan geliyordu. Hepsinin tarihinin çoktan geçtiðini ve bozulup, çürüdüðünü anladý.

-Býrak kýz. Dokunma onlara sakýn. Benim onlar, yiyeceðim!

Komþu kadýn kendi kendine söylenmeye baþladý.

-Cimri karý ne olacak! Þunca þeyi alýp dolaba yýðmakta nedir? Çocuklar bir tanesini istese vermez. Mezara götürecek sanki. Yazýk be onca nimete!

Dolabýn kapýsýný iterek kapattý. Bulduðu bir bardaða musluktan su doldurdu. Burnunu tutarak salona geldi.

-Al abla. Bizimki maaþýný alsýn da sana bir vazo alýrým. Canýný sýkma. Haydi, kal saðlýkla.  Ocakta yemeðim vardý.

-Alýrmýþ! O bana kaptanýmdan yadigârdý! Sen benim anýlarýmý geri mi getireceksin be! Nasýl getirirsin ki? Ah kaptaným ah, dayanamýyorum sensizliðe. Beni de al artýk yanýna!

Bütün gece boyunca vazodan arta kalan parçalarý okþayarak aðlayýp durdu. Vakit gelmiþti. Her zaman ki gibi balkona çýktý. Gelip geçenler bakmýyordu bile.  Çarþaf gibi denizde, uzaktaki gemilerin ýþýklarýna daldý. Hüzünle selamladý.

-Kaptaným! Ah kaptaným benim!