Hava o kadar güzeldi ki ben de evden kaçtým! Kaçmasýna kaçtým da nereye gidecektim? Bunu hesap edememiþtim iþte. Günü karanlýða teslim edene dek dolaþtým sokaklarda. En sonunda aklýma parlak bir fikir geldi. Niye sabahtan beri düþünemedim diye kýzýp durdum kendime. Hemen hemen her gün gittiðim ve gezmekten en çok zevk aldýðým yerlerden birisiydi market! Evet, markette saklanacaktým. Bizim evin sokaðýnýn aþaðýsýnda kalan, þu kocaman market. Ben istemedikten sonra kimsecikler bulamazdý orada. Çalýþanlar yavaþtan toparlanmaya baþlamýþtý ben içeriye girdiðimde. Farkýnda deðilmiþ gibi yapýp alýþveriþ sepetini geçiriverdim koluma. Ýlk reyonda gözüme iliþen rengârenk çikolatalara bakarken aðzýmýn ýsýsý çenemi ýslattý.

“Teyzeciðim az sonra kapatýyoruz. Bilgin olsun.”

Kara kuru, çalý bacaklý bir kýz gelmiþti yanýma. Duymazdan geldi kulaklarým. Hep böyle yapmaz mý zaten canýnýn istediðini iþitir, canýnýn istemediðine de saðýrlaþýr.

“Teyzeciðim!”

“Ne var kýzým teyze teyze! Tamam, anladýk çýkacaðýz, yemedik ya dükkânýnýzý!”

Acele etmeliydim. Santim santim bilirdim bu marketin her yanýný. Yýllar yýlý az mý kapýsýnda indirim kovaladýk arkadaþlarla! Aklýma tuvalet kâðýtlarýnýn olduðu reyon geldi. Aklýmýn hýzýna yetiþmekte geciken ayaklarým, aðýr ve zorlu geçen maratonun sonunda ulaþtýrdý nihai adresime. Hemen devasa tuvalet kâðýtlarýný koridora yýðýp sýðabileceðim kadar alaný boþ býraktým. Saðýmý solumu kontrol ettim son kez, o sýska kýz oralarda dolaþýyor olabilirdi ya da gizlenip beni çocuklara gammazlayabilirdi. Göze alamazdým. Hiç kimsenin olmadýðýndan emin olduðum an, ayaklarýmdan beklenmeyecek bir çocuklukla sarýldým sýðýnaðýma. Önüm sýra birkaç devasa paketle görünmez kýldým kendimi. Ýþte þimdi tamamdý. Beni kim bulabilirdi ki benden baþka?

Aradan biraz zaman geçti. Çalýþanlarýn gürültüsü iyiden iyiye kesilmiþti. Beþiðinde sallanan bebekler gibi neþeliydim. Marketin tüm ýþýklarý söndü ve çekildi kepenkler. Her ihtimale karþý beþ dakika daha bekleyip çýktým sýðýnaðýmdan. Öyle de çiþim gelmiþti ki. Eskiden olsa saatlerce tutardým ama þimdi öyle mi saniyesinde kaçýrýveriyorum donuma. Sallana sallana sadece personellerin girebildiði bölüme ayakbastým. Sol taraftaydý tuvalet. Rahatlayan bedenim bu seferde açlýk sinyalleri veriyor, karnýmýn içinde grev hazýrlýðýna baþlayan organlarým aman vermiyordu. Buzdolaplarý hala serindi. En sevdiðim içecekleri önüme dizdim.

Hepsinden birer yudum tadýp kalanýný koridorlara ikram ettim. Cips, her daim gözlerime cennetten kaçmýþ gibi gözüken çikolatalar, sucuk, pastýrma, zeytin, paket ürünü ne varsa hepsini sýðýnaðýma taþýdým. Tuvalet kâðýtlarýnýn desteðiyle yaptýðým tahtýma geçip yumuþaklýðýn verdiði huzurla karnýmdaki savaþa bir son verdim. Öyle güzeldi ki her þey. Neden daha önce düþünememiþtim? Aramýþ, merak etmiþler midir acaba çocuklar? Oh olsun! Bir çikolatayý bile çok görmeselerdi onlar da. Çok geçmeden üzerime, altýndan kalkamadýðým bir aðýrlýk çöktü. Hemen sýðýnaðýma dönmeliydim aksi halde yakalanacaktým. Ama deðil kalkýp ortalýðý derleyip toparlayýp sýðýnaðýma kaçmak, parmaðýmý oynatacak halim yoktu.

Devamýnda ne olduðunu hatýrlamýyorum. Gözlerimi açtýðýmda kendimi, burnumu kemiren aðýr hastane kokusunun ortasýnda buldum. Bulanýk da olsa etrafýmda koþuþturan “Hastamýz uyandý. Ailesine haber verin!” sözcükleri dönüyordu.

Bir hýþýmla yanýma yanaþan çocuklarýmýn fýrça darbelerinden kaçýndýkça sýçrýyordu üzerime damlalarý laflarýn. Nasýl yapmýþmýþým, nasýl onlara haber vermezmiþim, madem bu kadar çok caným çekmiþmiþ niye söylememiþim, böyle hýrsýz gibi olmuþ mu, þimdi konu komþu, mahalle, gazetelerden okuyacakmýþ komik nine Ayþe’nin maceralarýný… Böylece sürüp giden cümleler silsilesi.

Ertesi gün taburcu olunca evime getirdiler beni. Masanýn üzerinde gazete yýðýný, ilk sayfada; benim marketteyken, tuvalet kâðýdýndan tahtýmýn derinlerinde uyurken çekilmiþ bir kare poz. Manþet “Evden kaçan Ayþe Nine, markete sýðýndý.” Utanmazlar! Hiç insan o vaziyetteyken fotoðrafý çekinir mi? Hadi çektiniz yayýnlanýr mý? Meþhur olmak bir yana, bir süre mahallede dolaþamamak koyuyor insana, en kötüsü de en sevdiðim, sokaðýn sonundaki devasa markete bir daha gidememek.

BENGÜL ALKAN