Bugünle beraber sekiz oluyor. Tam sekiz gündür çýkmýyorum evden. Arada bir zili çalanlar ve birkaç telefon arayýþý dýþýnda pek rahatsýz eden olmuyor. Lambalarý bile yakmýyorum. Evde olmadýðýmý, belki de hiç kimseye haber vermeden uzak bir yere yolculuða çýktýðýmý düþünsünler istiyorum. Kendi kendimle sohbet ederken yakalýyorum son zamanlarda benliðimi. Korkmalý mýyým emin deðilim. Ýnsanýn etrafýnda iki kelime konuþabileceði kimse yoksa kendi kendine yarenlik etmesinde ne sakýnca görülebilir ki? Bir de bunun insanlar arasýndaki halini düþününce durumun pek de vahim olmadýðý kanýsýna varýyorum.

Sadece su, peynir ve ekmek yiyorum. Ýçim almýyor daha fazlasýný. Daha ne kadar böyle bekleyeceðimi bilmiyorum. Þimdi gelir, yok bu gece kesin gelecek derken sekiz günü, þu koltukta uykusuz, yarý aç geçirir oldum. Ah nasýl da büyülemiþti beni. O içeriye girdiði an herkes hatta evdeki eþyalar bile saygý duruþuna geçmiþti. Yürüdükçe gözümde bir o kadar daha büyüyor, tanýdýðým herkesin boyunu geçiyor, uzunluðu arþa deðiyordu adeta. Yüzünde bir baþka ifade vardý o, gece mi gündüz mü olduðuna karar veremediðim gün.

Annemin yüzüne, yýllarýn çizgilerini silmiþ bir vakurlukla bakmýþtý. Nasýl da kararlý nasýl da korkusuzdu. Sahi annemin ne iþi vardý o gece orada? O öleli çok olmamýþ mýydý? Ýzin mi alýp gelmiþti yani öteki taraftan? Dedikodunun kokusunu aldý mýydý kaçýrmaz o, bilmez miyim? Hep öyleydi, ömrü boyu, ölünce de deðiþmemiþ demek ki huylarý. Açýkçasý içimin ürpertisine,  kalbim kaynar sular damlatmadý desem yalan olur. Bir an, o dev bacaklarýn önüne set çekip “Hayýr giremezsin. Bir adým bile attýrmam, bu eþikten geçirtmem seni! Taa öteki taraftan boþuna mý geldim sandýn?” diyecek diye nefesimi soluðumda boðmama ramak kalmýþtý. Neyse ki korktuðum þey gerçekleþmemiþ, beni içinde kaybolmak üzere olduðum çürümüþ girdaptan, iþinin ehli bir diþ hekimi gibi acýsýný hissettirmeden kurtarmýþtý.

Nasýl da ürkütücüydü. Saçý, yüzü, en kötüsü de çýkardýðý seslerdi. Israrla kendisinin aslýnda ben olduðuma inandýrmaya çalýþýyordu. Hayýr, ben deðildim, olamazdým da çünkü çok iyi biliyordum onun kim olduðunu. Çýldýrmýþçasýna baðýrýyor, gözlerinin kýrmýzýlýðýný çevreleyen kahverengi lekeler, saçlarýna da uyum saðlýyordu. Ürküyor muydum ondan, yoksa beni kendim olduðuna inandýrmasýndan mýydý korkum? Çýlgýnlýðý uslanmaz halde çaðlýyor, okyanusun derinine çekiyor, farkýna varmadan boðuyordu beni. Kahverengi, tahta bir sandalyeye oturtulmuþtum. Ve etrafýmda, yeryüzüne ait olmayan bir dilde, þarkýlar mýrýldanýyordu öfke dolu anlamlarla kaplý. Durup inceledim onu, aðzýmý açýk býraktým boðulmamak için. Bu þekilde biraz olsun kendini koruyabiliyordu zihnim. Ýnsanla hayvan arasýnda kalmýþ bir mahlûktu karþýmdaki. Üstelik çirkinliði dayanýlmaz derecede aðýr kokuyordu. Burnumun ucu yere yapýþmýþ vaziyette, varlýðýndan huzursuz olan ruhum hiçbir þey yapmadan sadece bir köþeye sinip otursa da kabul etmeyecekti tatsýzlýðýný.

Deliliðin kayganlýðýnda, koyuluðundan körleþen bakýþlarýma inat yapýþýverdi yüzüme gözleri. “Bende gördüðün sensin!” dedi benim sesimi uluorta çalarak.

Tam o anda, bulunduðum sandalyenin yaný baþýndan, evin tavanýný, apartmanda bulunan tüm tavanlarý da delip geçen, karnýmý gýdýklayan o sonsuz ýþýk belirdi. Olanca kudreti, yaþ almazlýðý ve içime oturmuþluðundan varlýðýmý çekip çýkaramadýðým sarsýlmazlýðýyla kurtardý beni kendimden ve canýmý acýtan her ne varsa tozpembe þekerlere dönüþtü. Son kez onun bulutlarý yaran elleri ve meraklý kokuþmuþluðuyla karþýlaþtý gözlerim. Ardýndan bir terlik fýrlatýlýþýnda yok oluþunu seyrettirdi bizlere son kez.

Ýþte o zamandan beri bekliyorum, tekrardan geleceði aný.  Bu kez tek bir saniyesini bile kaçýrmadan anbean zihnimin odalarýna kitlemek için hatýrasýný.

BENGÜL ALKAN