Düþlerini giyin de gel, sevgili Nilgün ve yaþadýðýn kadar yaþattýðýn sözcüklerine serildiðim ilk günden beri minnetle andýðým yüreðine bir bakýver bakalým rastlayacak mýsýn ektiðim tohumlara?

Lütfu Tanrýnýn elbet bahþedilen her mevsim: ah, bir de ölüm olmasaydý ya…

Þimdi kýrptým düþlerimi ve ters lale inþa ettim hislerimden: bazen baþa aldýðým bazen son noktada kendimi bulup daðladýðým yüreðim elbet mermer mezar baþlýðý nerede mevcut yazmadan son þiiri nasýl vesile olur ki ölüm söylemediðim son sözüme?

Kanýmda saklý bilinmez ve vuku bulan nice acý, mimlenen yüreðime feveran eden çarpýk düzen ve iþte kavisli yollarda dönendiðim bazen düz yolda düþüp yuvarlandýðým aslýnda gözyaþlarýmla ihya ettim ben kalemi ve bitmeyen matemimi ve sözcük avýnda kendimi yakalayýp içine serpildiðim þiirlerin titrinde bir yangýn olmaya meyletmedim de öncesinde.

Düþlerim kayboldu, sevgili Nilgün sonra ben kayboldum ve sancýlý bir doðumda yeniden doðmak adýna ölümü bekledim elbet vadenin dolmadýðý bazen faiziyle çektiðim acýlarýn çoðaldýðý ne de olsa haram bunca acý yoksa faizi olsun ister miydim dünün ve mubah olmayan yaftalar ve karalamalar artýk insanlarýn yürekleri nasýl sisliyse.

Gün ýþýðýnda kayboldum ve geceye hapsoldum gel gör ki yetmiyor geceler g/izlenmeme ve yetmiyor þiirler kendimle olan savaþýmda yattýðým siper dahi kundaklandý ve içine düþtüðüm mayýn tarlasýnda defalarca imha etsem de kendimi…

Biliyorum da artýk bir imla hatasý olduðumu kimi zaman ismimle örtüþmeyen haletiruhiyem ve kat çýktýðým duvarlar elbet üstüme üstüme geldikleri yetmiyormuþ gibi göðü de göremiyorum artýk ve kaç öðün ise þiirsiz geçen günüme atýfta bulunuyorum ne de olsa mutluluðun verdiði o kocaman este þapkamý çýkarýp hüzün meleðimi selamlýyorum.

Boyumun ölçüsünü de aldým hani insanlardan ve asla dokunaklý bir son dilemezdim Rabbimden.

Yalnýzlýðým tek sýrrým.

Sýr bildiðim her duygu ise beni uykumdan alýkoyan.

Duvar dibindeki saksýya yerleþtiðimden beri açmaz oldu çiçeklerim hatta bir çiçek olduðumu dahi unutup sadece toprakla örtüyorum üstünü yüreðimin ve dualarýmla yeniden çiçek açacaðým günü bekliyorum, sevgili Nilgün.

Kimi zaman bir yakamoz gibi sözcükler.

Belki de çatal karam diye sesleniyor babam, kabrinden oysaki ben onun sarýpapatyasýydým ve dokunmaya dahi kýyamadýðý tek gül elbet cennet bellediðim ömrün bitiminde yan gelip yatmaksa kabrine sözcüklerimle saðladýðým d/okunulmazlýðýma bakýyorum da ve ellerimin kirini akýtýyorum ne de olsa alným açýk ve temiz ve yeniden saðaltýyorum acýlarý.

Ne mi demiþtin, sevgili Nilgün ya da kimse kelimelerine d/okunan…

‘’Çýðlýklar içerisinde, çýðlýðýn tünelini kazýmak, nereye ulaþacaðýný bilmeden, bir çýðlýk tüneli kazýmak… Ve suskuyu, her þeyin karþýsýnda öngörülmüþ suskuyu. Çaresizliðin, direnemeyiþin, tükeniþin suskusunu yazmak kalmýþtý iþaretleyicilere. Hepsi bu muydu?’’

Acýnýn kaçýncý evresi ise belki de Susam Sokaðýnda þen kahkahalar atan kuklalardan olmak vardý, sevgili Nilgün gel gör ki biz yaþamayý ve duyumsamayý seçmiþtik ki yaþama hakkýmýzý bile elimizden almak isterken insanlar…

Düþlerine sahip çýktýn mý sen de benim gibi yoksa düþler miydi bizi dýþlayan ve gerçeklerin merkezinde gerekçelerimizi de sunduk bir bir sonra da sözüm ona hizaya gelecekti insanlýk ve ne yazýk ki yazmadan son fermanýmýzý kurþuna tutulduk týpký bir tutkuda aþký ve ümidi resmederken karanlýk bir tabloya hapsolduk sonsuza kadar.

Dünya.

Dünyamýz, sevgili Nilgün elbet dünyaydý burasý hele ki göðüyle, deniziyle var olan dünya ve de bizim hiç katýlmadan yaþadýðý bir yer.

D/üþüyorum, Nilgün hem de hiç olmadýðý kadar ve bir düþün midesinde oturuyorum an geliyor ki karabasana dönen bir düþ bu ve þiirlerim olsun kalemim olsun ben bir düþ kasabasýnda yaþýyorum týpký senin de yaþadýðýn üzere ve ne yazýk ki insanlar için bu olanaksýz gel gör ki acýlarý ve düþleri terfi ettiren biz deðiliz ve beylik söylemlerle de karýn doymuyor bu yüzden gýdamýzý acýlardan alýyoruz ve de aþktan kimi zaman çok uzak bir kýpýrtý addedilen aþk gel gör ki içimizde saklý bir tema.

Yalnýzlýðýn öyküsünü dikiyorum imge imge ve þiirlerimle yaþadýðýmý haykýrýyorum ve sonsuzluða kanat açýp da…

Belki de senin söylediðin gibi, sevgili Nilgün…

Hepsi bu muydu?

Ýyi de henüz neyi gördük ki bu kýsacýk ömürde?

En azýndan hiç kimsenin görmediði her duygu ve düþünceye vakýf olduk ve olacaðýz da gerçi onlarýn gözünde bizler imalata hatasý olsak bile…

Hepsi bu muydu, sahi, Nilgün?