Pek de bir önemi kalmadý gündüzlerin, gecelerin. Böyle gergin zamanlarda hep huzursuz ve herkese karþý kýzgýnlýk besliyor Ceren. Çok küçük bir þey böyle olmasýna sebebiyet verebiliyor. Bugün de diðer günlerin tekrarý olarak öðle saatlerinde açýyor gözlerini. Yine gerginlik, huzursuzluk sarýyor her yanýný.

Dolapta kahvaltýlýk hiçbir þey göremeyince koltukta uyumakta olan küçük kardeþine sesleniyor:

“Kalk Pelin! Bakkala git. Ekmek, yumurta, peynir, zeytin hiçbir þey yok evde!”

“Ya abla, bakkal için uyandýrýyorsun. O yüzden kalkmýyorum.” Diyerek tepkiyle yorganý kafasýna kadar çekiyor.

Ceren, büyük olan kardeþine sesleniyor:

“Sen kaldýr þunu! Seni dinliyor.”

“Nedenmiþ? Hipnoz yapmýyorum ya. Ýnsan gibi söylüyorum. O da yapýyor.”

Bu sataþmasýna uymamak için susmayý tercih ediyor Ceren. O arada uyanan küçük kardeþine:

“Hah! Bak. Madem kalktýn bakkala git.”

“Þimdi gitmiyorum. Yarým saat sonra gideceðim.  Çünkü caným öyle istiyor.”

“Niye? Ama þimdi kahvaltý yapacaðýz ya. Þu an gitmen gerekiyor.”

Birdenbire sözün orta yerinde bodoslama giren büyük kardeþ Dilek:

“Ya sen neden sürekli insanlara emir veriyorsun? Azarlayýp durmasana çocuðu.”

Uzun süredir dolu olan ve evde kapalý kalmanýn verdiði psikolojisi içinde sinirleri bozulan Ceren:

“Öyle mi? Peki sen ikidir, üçtür, beþtir avukatlýk neden yapýyorsun ki?”

“Ben avukatlýk yapmýyorum. Pelin’i böyle sürekli azarlamandan sýkýldým artýk. Ýnsan gibi kaldýrsan ya!”

“Sen kendi iþine baksan daha iyi olmaz mý? Ben onu azarlamadým. Kalk bakkala git dedim. Olan bu yani.”

“Emirlerinden sýkýldým. Bana da emir vereceksin de gücün yetmiyor.”

“Benim herkese gücüm yetiyor. Sen kimsin de sana yetmeyecekmiþ!”

Kavga ortamý gittikçe kýzýþýyor. Ýki ablasý gerilen küçük kardeþ Pelin sadece seyrediyor.

“Yeter ya. Al baþýný git bu evden. Madem çekemiyorsun.”

“Karantina bitsin zaten gideceðim. Hepinizden býktým. Hem seninle ne iletiþimim var ki ahkâm kesiyorsun? Bu hakký kendinde nasýl görüyorsun?”

“Ya çekil git karþýmdan. Yemek yiyeceðim.” Diyor sinirli fakat tedbirli olarak büyük kardeþ.

Ceren maðrurca:

“Bana hiç kimse emir veremez. Ben ne zaman istersem o zaman kalkarým masadan.”

Yanýtýndan sonra Pelin’e dönüp:

“Bakkala gidiyor musun?”

“Hayýr! Gitmiyorum.”

“Bak ablanýn burnunu sokmasý iþe yaramadý!”

“Ben mi barýþtýracaðým sizi sürekli? Býktým ya!”

“Ben istemediðim sürece hiç kimse biriyle barýþtýramaz ya da küstüremez.”

“Küçük kýzla kavga et bakalým, kocaman kadýn.”

“Kavga deðil, Yapmasý gerekenleri söylüyorum.  Ýþine bak benim iþlerime burnunu sokma.” Diyerek hýþýmla odadan çýkýyor Ceren.

Az sonra mutfaða döndüðünde ise, buzluktan çýkardýðý ekmekleri kýzartmaya baþlýyor. Uzun süredir kendisiyle konuþmayan annesi de köfte kýzartýyor. Oturup masaya kuru ekmekleri yemeðe çalýþýrken önüne bir tabak köfte konuluyor. Baþýný kaldýrdýðýnda annesini görüyor. O anda Ceren’in içindeki buzul kütlesi saniyelik bir sürede eriyerek gözyaþlarý olarak çýkýyor dýþarýya. Dokunamýyor mis gibi kokan köftelere ve gözyaþlarýný saklamak için odasýna kaçýyor. Odasýnýn kapýsýný kilitliyor. Ýçini çeke çeke biriken gözyaþý pýnarlarýný, açýk denizlere boþaltýyor.

Ýki kýz kardeþ odasýna geliyorlar az sonra. Ondan özür diliyorlar, sarýlmalar, öpüþmeler eþliðinde. Yüzü gözü öylesine þiþ ve kýzarýk ki her halinden aðladýðý anlaþýlýyor.

“Neden aðladýn abla?  Yalnýz mý hissettin kendini?”

“Yok! Annem köfte yapmýþ. Bana da verdi. Önüme servis yaptý. Ama ben yemedim.”

Ýçli içli aðlamaya devam ediyor ardýndan. Bu sözlerden bir þey anlamýyor büyük kardeþ. Ama küçük kýz:

“Seni sevmese köfte vermezdi ki!”

“Yok. Barýþmaz o benimle.”

“Ya merak etme biz barýþtýrýrýz.”

Diyaloga katýlan büyük kýz:

“Ya Pelin, annemi biliyorsun bence barýþmaz. Anlayýþsýz bir kadýn o. Hem kýzar bize aracý olursak.”

“Olsun siz söyleyin.” Diyor Ceren ansýzýn.

Ufak kardeþi, oyun gibi bu görevi yerine getireceðinden memnun, büyük ablasýyla kalkýyorlar. Gidiyorlar dýþarýya. Bu arada muzip küçük kýz, arkasýna dönüp Ceren’e gülerek:

“Ben bakkala gidiyorum.” Diyor.

Yalnýzlýðýnda; denizleri sulamaya devam ediyor Ceren. Mis gibi kokan anne eli deðmiþ, iki köftenin benliðinde yarattýðýna þaþýrarak. Vicdanýn sesine kulak veriyor ve onunla konuþuyor hýçkýrýklarla sessizce.