Trendeki Ben ve O -2-

   Ýþte arayarak kendimi bulduðum an bu an. Ýlk görüþtüðümüz o anýn hayali beni ziyadesiyle memnun etmiþti. Dünde kalan tüm acýlarýmý bana unutturmuþ, beni gençliðime götürmüþtü. Þuurum bana düþündükçe acýlarý yaþatýrken, onunla olduðum her an bana ruhumun karanlýk dehlizlerini aydýnlatýyor huzur veriyordu. Þimdi þu anda onunla olmak, ansýzýn beni acýlarýmdan çekerek alýyor aydýnlýk bir dünyanýn içinde býrakýyordu. Þimdi kaldýðým þehir ile gittiðimiz bu þehrin ucu bize yeni dünyalarýn kapýsýný açmýþtý, ben hayalde hem onunla hem de onsuz iki hayatý birlikte yaþýyordum. Ah bu yalnýzlýk hasret, insana bazý þeyleri ezberletiyor unutmamasýný saðlýyordu. Dört duvar arasýnda duvarlarýn her karesindeki ayrýntýyý onsuz odanýn soðukluðunun kaç derece olduðunu, onsuz ýsýtmanýn mümkün olmadýðýný… Bu gidiþ geliþlerim üzüntü içinden sýçratmasýyla beni o güzel günlere götürmesinin sarhoþluðu içinde, ziyadesiyle memnun ediyordu. Ben bu gelgitleri yani meddücezir, geri yaþadýðým þehre dönüp trenden aþaðýya indiðim anda anladým. Hayat bende büyük fedakarlýklar beklerken benim bundan kaçmam söz konusu olamazdý. Ýçimde hala aþkýmýzýn umudu dipdiri canlý dururken, bu þehri onun kokusunun hala canlýlýðýný koruduðu þehirde sahillerde terk ederek gitmem doðru deðildi.  Nereye gidersem gideyim, her zaman gönlümdeydi vazgeçmem mümkün deðildi. Ancak bu þekilde kendimi avutabiliyordum.

   Onunla farklý þehirlerden birçok insanla tanýþmam, onun sade mutlu dünyanýn sadece yaþadýðý içindeki þehirden ibaret olmadýðýný, yeni insanlarla yeni þehirler kurarken içindeki insanlarý mutlu etmesinin çabasýný da gördüm, onunla hayatta baþka seçeneklerin de olduðunu var olduðunu öðrendim. Þimdi odamda ara sýrada onunla geçmiþle, bu anlarý yaþarken, onun seçtiði mobilyalarla döþenmiþ, onun döþemesi ile pahalý tuttuðumuz görkemli evimizde onsuz, kanepeye uzanmýþ yatýyorum. Kanepenin karþýsýnda salonun tam ortasýnda ki duvarda, bana gülümserken çektiðim bir resmi asýlý duruyor. Anladým ki yaþamak için bir nedeni olmayan insan, hayata nasýla katlanabilirdi ki? 

   Þimdi onsuzluðun sessizliðinde onu düþündüðümde, gözünün önünden gülümseyen haliyle hayatýnýn en önemli sahneleri bir bir geçiyordu gözümün önünde ve beni benden alarak bambaþka yerlere götürüyordu. Bunlar benim için çok ama çok iç açýcý sahnelerdi…Onunla on üç yýllýk evliliðimizde aile içi tartýþmamýz, kavgamýz ayrýlýklar ve kovulmalar dair hiçbir þey yaþanmamýþtý… Ben ki hiçbir yerde dikiþ tutturamayan ben, onunla her yerde dikiþ tutturarak yanýnda durmuþ hayata sýký sýký baðlanmýþ, uyum halinde yaþarken þaþýrmýyor da deðildim. Þimdi onsuzluðu bir þekilde kabullenmem gerekiyordu buda bana acý veriyordu.

Mehmet Aluç