Hükümet bütçelerimizin geçen yýllar içinde açýk vermeden baðlandýðý bir yýl bile mümkün olmadý. Yazýlý ve sözlü kaynaklarda; bütçemiz bu yýl da geçen yýla göre artarak %  þu kadar açýk verdiði haberlerine her yýl rastlarýz. Ve bütçe açýklarýmýz bilindiði gibi borçla kapatýlýr. Anapara, borçlarýn faizini ödeme güçlükleri maliye bakanlarýmýzý olduðu gibi biz yurttaþlarý da kara kara düþündürür.

         Bir türlü ayaðý yorgana göre uzatma anlayýþý içselleþtirilmedi. Kaynaklarýmýzý verimli kullanma bilinci ete kemiðe bürünmedi bu topraklarda. Bu baðlamda bu yazý ile sivil yurttaþlarýmýzýn silahlara harcadýðý kaynaklarý kýsaca irdeleyelim.  Hikâyeciklerle baþlayalým söze...

         Yetmiþli yýllarýn henüz baþý… Çiçeði burnunda, 18 yaþýnda bir öðretmen olarak Trabzon ilimize baðlý Doðu Karadeniz Sýra Daðlardan doðup derin vadilerle akan büyük bir derenin yamaçlarýna kurulan bir köyde göreve baþladým. Küme küme çam ormanlarý, fýndýk bahçeleri ve çeþitli yayvan yapraklý aðaçlar arasýnda; bir birinden hayli mesafeli evlerden oluþuyordu köy. Köy okula bir yýl önce kavuþmuþtu.

          Okulu olmayan komþu köyün öðrencileriyle birlikte 120’ye yakýn öðrencimiz vardý. Ve iki stajyer öðretmendik. Dersler baþladý. Okulun kapýsýna açtýk bir gün. Öðrencilerimizi bekliyoruz. Gelen giden olmadý! Hacý adaylarý kutsal yoluculuða çýkýyormuþ o gün. Öðrenciler de uðurlayanlarý izlemeye gitmiþ…

          Okulun arka yamacýnda ilerleyen kafilenin yanýna vardýk. Bilmem nasýl anlatmalý! 7’den 70’e köyün bütün erkekleri bir aradaydý. Savaþ meydanýnda hücum emri almýþ gibi erkekler tabancalarýný konuþturuyorlardý.  Neredeyim ben diye büyük bir þaþkýnlýk yaþadým bir an. Doðduðum topraklarda böyle ilginç görüntüler germemiþtim!

         Tabancanýn Karadeniz insanýnýn kültürünün bir parçasý olduðunu bire bir yaþayarak gözlemledim ilk görev yaptýðým bölgede. Düðünlerde gençlere mermi daðýtýrdý düðün sahibi. Hocalar çalgýyý, eðlenceyi günah diye yasaklamýþtý. Havaya kurþun sýkmak olasý bir savaþa hazýr olunmalý diyerek olumlu karþýlanýyordu…

         Bu hikâyecik de, 90’lý yýllarda yaþadýðým olaylardan küçük bir örnek: Derince ’de, körfeze paralel batýya doðru uzanan tepeciklere yakýn bir semtte oturuyorum. Otoban yolunun kuzeyi hýzla yerleþime açýlýyordu o yýllarda. Ayný uygulama hala da devam ediyor. Gecenin ilk saatlerinde karþý mahallelerden týpký Trabzon’da efkârlanýp þarjurundaki mermileri boþaltýp vadilerde yankýlanan silah sesleri gibi sesler duyar þaþýrýrdým. Sýk sýk tekrarlanýrdý silah seslerinin karanlýk geceyi delmeleri.

         Fýkramsý bir hikâyecikle devam edelim yazýmýza. Bakanlýk mevkiine kadar yükselmiþ Trabzonlu bir parlamenter büyük bir salon toplantýsýnda seçmenlerine anlatýyor: “Uþaklar, tabanca taþýmaktan vaz geçin. Silah öyle bir buladur ki, zararlarý anlatmakla bitmez…” Bu sýrada seçmenin birisi bir pusula iletir konuþmacý büyüðüne. Pusulada; “Hoca, konuþurken elini beline koma tabancan görünayý…” diye bir not yazýldýðýný okur parlamenter. Ýþte ülkemizde silahlanma karþýtlýnýn söyleminin içtenliði!

         1 Ocak 2022 gazete baþlýklarýna bakýyorum internette. “Baðcýlar’da olaylý yýlbaþý gecesi, 14 yaþýndaki bir çocuk baþýndan vuruldu.” Maalesef çocuk ölmüþ. Duygudaþlýk yapalým! Ölen çocuk kendi çocuðumuz olsaydý ne yapardýk! Yoksa kaderi böyleymiþ (!) diye acýmýzý içimize mi gömerdik!

         Ülkemizde silahlarla iþlenen eski deyiþle vukuatlar artýk haber deðeri bile taþýmýyor. Kanýksadýk ulusça kadýn cinayetlerini (!) Sadece ateþ düþtüðü yeri yakýyor o kadar.

         Yalnýz kadýn cinayetleri mi? Maç sonu kutlamalarda, asker uðurlama törenlerinde nice yurttaþlarýmýz kör kurþunlarýn hedefi oluyor. Çoðu kez de çocuklar vuruluyor maalesef!

         Karadeniz bölgesi insanýmýzýn kültürünün bir parçasý, eðlence aracýdýr silahlar. Son yýllarda silahlar birçok bölgemizdeki yurttaþlarýn eðlencelerin(!) vaz geçilmesi haline geldi.

         Pompalý tüfekler, otomatik silahlar da tabancalara eþlik ediyor günümüz eðlence (!) âlemlerine.  Bir düðünde bir davetli damatýn yakasýna taký olarak otomatik bir silah taktýðýný televizyon haber olarak izlendi.

         Silahlanma yarýþ haline geldi ülkemizde. Kent, köy fark etmiyor artýk. Yurttaþlarýmýz hýzla silahlanýyor.  Ailelerin ekmek-peynir alýrcasýna pompalý tüfek satýn aldýðýný sürekli gözlemliyoruz…

         Bir ülkede, hangi siyasi görüþ iktidar olursa olsun, yurttaþlarýn saðlýk, eðitim ve güvenlik sorunlarýný çözmek hükümet olmanýn yadsýnamaz görevidir. Silahýn, yurttaþlarýmýzda güvenlik aracý olarak algýlanmasý da olayýn önemli bir baþka boyutu.  Demek ki insanýmýz, kendisini yetesiye güvende hissetmiyor!  Hükümetler yurttaþýn güvenini yetesiye saðlayamýyor.

         Bunun için maktul çözüm; hükümetlerin konuya gerekli ilgiyi göstermesi; nitelikli eðitim-öðretim müfredatlarýyla halkýn eðitim düzeyinin yükseltilmesi gerek.  Yetesiye eðitilmiþ, görev ve sorumluluklarýný özümsemiþ uygar insan sorunlarýný silahla, çatýþmayla deðil konuþarak, ikna ederek çözer.

         Ve silahlara büyük kaynak aktarýlýyor güzel ülkemizde. Kronik bir vakadýr silahlara akýtýlan paralar. Avrupa ülkelerinde bireylerin silaha kaynak aktardýðý olasý deðildir. Evet, silahlara harcanan para ülke kalkýnmasýna akýtýlabilse iþte o zaman bütçemizde her yýl oluþan gediklerin sayýsý biraz daha azalýr.