Hangi rengi ihtiva ettiðini bilemem duygularýn kör vakti çýkýp da yola varmak adýna bir hikâyeye bir masala bir þiire.

Savaþtýðým cephelerden arda kalansa bir avuç gözyaþý ve kanlý bedenler ve bedeller.

Azat edilesi ruhun vardiyasýnda saklý sýrlar nöbete durduðum yirmi dört saatin telafisi saklý içimde ve içtiðim kanlý duygular var olmanýn hikmetinde saklý yarýnlar.

Güne özrümü sundum.

Þafaðý atmýþken gecenin, gece iþçileri iþ baþýnda ve kitaplardan sökün eden roman kahramanlarý bense duygularýn baþ þehrinde ve ana kýtasýnda mevsimin söküklerimi dikiyorum yorgun bir iðnenin can yakan ve de caný yanan varlýðýnda medet umuyorum dikiþ izinden ve cephanem bitmek üzere iken geceye ermenin verdiði rehavet çöküyor üstüme.

Ýnzivada geçmiþ ömrün ark bahçesi.

Gýyabýnda yalnýzlýðýn uçuþan metaforlar.

Haznesinde yangýn.

Hazinesi istila edilmiþken þehrin.

Ukde kalan düþler gerçeðin çeperinde saklý nidalar ve boynuzlanmýþ sözcükler.

Ýklim kilitli.

Aþk masraflý.

Özrü kabahatinden büyük yalnýzlýðýn.

Bir kâhin gibi gezindiðim ve fýtratýma giydirdiðim hýrka elbet selam verip de geri dönmeyen ve vedalar duraðýnda beklemeye aldýðým yolculuðum.

Peçesinde saklýyým karanlýðýn paçamsa sýkýþmýþ vaziyette ve çamur içinde.

Ýþinin ehli bir gece iþçisiyim þimdilerde erken yatýp gece gördüðüm rüyalarýn ertesi, güne ulaþýp da kaleme aldýðým rüyamýn misafiri artýk kim ve de ne ise.

Bir düþ.

Bir gerçek.

Ýklimlerden kýþ ve kýþkýþladýðým güneþ sonunda geldi oturdu baþköþeye ve þimdilerde kar toplamakla meþgul.

Ýçim acýdýðýnda meþgule veriyorum iç sesimi.

Mevsim solduðunda tepeye konuyorum.

Tepe taklak olmuþ hayatýmdan çýkarým yapýyorum ve þükürsüz geçmiyor günüm gecem.

Tanýdýk bir sima elbet hüznün saklý olduðu deðil bilakis aþikâr çekim alanýna girdiðim.

Matbu gölgeler kaygýlý çünkü az sonra ya da birkaç gün içerisinde yaðacak karýn hesabýný soracaklar tanrýya.

Ýçsel yolculuðum.

Ýç bükey bir aynada sarmalýnda sýrlarýn ve sýrlý aynalarýn kara peçesiyim.

Bilinmez ve tevafuk yüklü güncem.

Bilindik sair duygular ve en sevdiðim umudun çaðrýsý bense baðrýma taþ basmýþken bir süredir þimdi acýsýný çýkarýyorum dünün.

Masallar yazmalýyým ki yazýyorum da.

Þiirler ekmeliyim ki ekiyorum da.

Ekin zamaný mevsimin þiarý soðuk ve rüzgârlý bir günün üþüttüðü yüreðim üzüldüðüm kadar da þükretmeyi elbet öðrendim.

Hecelediðim kadar da harcý âlem duygular.

Tek heceli yolculuðum:

Bazen aþk.

Bazen gam.

Bazense cin gibi gözlerimi ve vinç beynamaz duygularý almakta kepçesiyle.

Hükmedene duyduðum büyük aþk ve iman gücü.

Tekerlemeler suskun bu gün ve gün pek bir yorgun: geceden kalma duygularý uykuya yatýrýp ellerimi semaya açýp defalarca Besmele çekiyorum ve aralýksýz Elham okuyup biat ediyorum yarýnlara.

Mevsimse görevini yapýp bulutlarýný karla depoluyor ve þehir sakinleri yýlýn ilk karýný görmek adýna dolduruyor sokaklarý ve balkonlarý ve bahçeleri.

Üþümek hiç bu kadar yormamýþtý.

Gece iþçileri ise vazifelerini yapýp tümsekler açýyorlar çukurlarý bir doldurup bir boþaltýyorlar.

Bir dolu bir boþ.

Bir rivayet olsa da kar þöleni hali hazýrda içtimada görevine sadýk kimse beklemede.

Duanýn da yok ötesi ve duayeni ruhun elbet aþ eren þehrin kara beyaza bürüneceði ihtimal dâhilinde olsa da tüm þehir beklemedeyiz gerçi þehri Ýstanbul o kadar da emin deðil ya yedi tepesinin de kara bürüneceðinden.

Ve her hane her aile her dünya her yaþam.

Yaþamak bir rüya ise kâbuslar ne diye?

Belki de mutluluðun ilk formülü bu: nasiplendiðimiz ne ise þükre doyup sevgiye ve umuda doymadýðýmýz…