Doz aþýmý bir yalnýzlýk buyurdu Zerdüþt ve sözcükler iken kefeni kalýbýndan taþan adamýn da endamýndan ayrý kalamadýðý kadar sökün eden nice vaveyla.

Uyumsuzdu aþk.

Uyruðu filan da yoktu hani:

Falan filan safhalarýný geçtiði kadar kalem, þairin dinginliðe özlemi ile teðet geçti yine ölüme.

Ön sözü filan da yok iken akþamýn ve karanlýk ve gece mahcup çekinceleri ile de damgasýný vuracaktý bu sefer sabaha.

Kýrýk korniþlerin düþü bir tül perde inceliðinde iken sevebilmenin nidalarý…

Ve çürük düþlerin külünden yeniden doðan þairin evhamlarý hýz kesmedi neye meyyal ise zaman neden ibaret ise gece ve dipçiði yalnýzlýðýn ve iþte kulaklarý saðýr edecekmiþçesine öten sirenler.

Kaç parmak aralýk varsa hayattan uzanan o yol ölüme!

Haþa, yüce Rabbim mademki Sensin sadece Sen, koruyan esirgeyen…

Bir imla hatasý olma ihtimalini bile Es geçerken kader…

Ve iþte imha edilebilme olasýlýðý yok iken de sür-git yanlýþlarýn.

Sözcükler cümleten emanet þaire.

Þair emanet Rabbine ve aþkýn ve hüznün dinmeyen vardiyasý.

Gökte kazýlý üþ beþ ölgün gülüþ ve Yýldýz mizaçlý þair:

Rengi solgun gün ýþýðý karanlýk iken bastýran kazýlasý bir imza gibi hüzün, þairin mezar taþýnýn dahi nutkunun tutulduðu ve mademki tembihli þair, babadan…

Kanaviçeler d/okuyan kalem.

Okunaklý olmasa bile el yazýsý.

Yetmedi razý kaderine ve iþte yazgýsýna ses edemediði kadar þairin alt yazý geçti aralýksýz ve de gözü açýk gördüðü rüyalarý.

Tasfiye edemediði o kordan hece:

Közünden sökün eden ölümcül kelebek yoksa kozasýndan mý demeliydi mademki þair idi ipekböceðinin kaftanýný üzerine geçirmiþ ve ne varsa muradý acýnýn da hüznün de dik alasý!

Döþünde hüzün.

Düþünde ömrün.

Dövüþtüðü imgelerden ördüðü hüzün yeleði ve üþümenin esintisinde rüzgârýn çýkardýðý davetiye ölüme:

Zemheride boy veren nakkaresi adeta nakarat hayat hem dün hem bu gün hem de yarýn.

Yâdýnda saklý tesellisi ve iz düþümü göðün oysaki karanlýk henüz þehre çökmedi her ne kadar çökse de þair yere uçuþan kanatlarýna koyamadýðý kadar o son noktayý ve üç noktalý hecelerden örülesi kaderin cafcaflý rüzgârý.

Þimdilerden uzak.

Yarýnlarsa kimine göre tuzak.

Dünden seken o kordan acý ve kopasý düðmelerin kendilerine bir ilik arayýþý öyle ki iliklerine kadar yanarken caný þairin.

Canýndan da çok sevdi mi Cananýný.

Canhýraþ bir hece mademki tek hecede saklý:

Elbet sadece anne sadece ana sadece anaç bir sevgi ruhundan cýmbýzla çekip çýkardýðý yakarýþlarý ulu Rabbine.

Göðün kaç kat ise serildiði ve yerkürenin katmanlarý:

Yok mu ki içinde yanan çekirdeði bir avazda söküp de alamadý yerinden ve gözlerini alamadýðý kadar belirsizliðin eþiðinde konulasý bir nokta kopasý kýyamet de olmamasý adýna ve çekinceleri ile devrana posta koyan posta güvercinlerinin aðzýnda þairin annesine yazdýðý son mektup.

Okumasa da.

Görmese de.

Ýliklerine kadar hissetmez mi anne yüreði?

Hele ki þairin de gözbebeði iken ve mevsimlerin her birinin adý da anne:

Öykündüðü sadece dünü.

Öldürdüðü güdüleri ve devre dýþý býraktýðý nefsi.

Son nefesine kadar da þairin verdiði mücadele sýrf annesi yaþasýn diye…

Yaþanasý bir acý olmamalý asla bu gün ve yarýn ve diðer günler hele ki anneler gününde þairin baþucunda deðil iken annesi.

Güfteleri de besteleri de en baþta tüm dualarý annesi için ettiði son nefesine kadar da sadýk iken Rabbine ve tek dileði yeter ki annesiz geçmesin þairin kalan ömrü…

Tüm annelerimizin Anneler Günü kutlu olsun.