Serçeler

   Hava, serin bir sonbahar sabahýydý; aðaçlarýn yapraklarý, rüzgârýn etkisiyle hüzünlü bir dans sergiliyordu. Güneþ, yavaþça doðarken, gökyüzü pastel tonlarýnda bir tablo gibi renklendi. Ama bu güzellik, bir yerde yarým kalmýþ gibiydi. Çocukluðunda serçelerin cývýltýlarýyla dolu olan bu sokaklar, artýk sessizliðin pençesinde inliyordu. Çünkü içinde Narin’imiz yoktu ve hunharca cinayete kurban gitmiþti!!!

   Serçeler, neþeli kanat çýrpýþlarýyla, bahçelerin köþelerinde, aðaçlarýn dallarýnda cývýldaþarak yaþamýn neþesini simgeliyorlardý. Ancak, insanlarýn acýmasýzlýðý, bu masum canlýlarýn üzerine kara bir gölge gibi düþmüþtü. Her bir serçe, hayatýn neþesi, sevginin sembolüydü; ama artýk korku içinde uçuyor, her an bir tehlikeyle karþýlaþma endiþesi taþýyorlardý. Bir gün, bir çocuk pencereden dýþarý bakarken, serçelerin oyununu izliyordu. Gözleri parlýyordu; ama birden, bir silah sesi yankýlandý. Kalbi, o an yerinden fýrlamýþ gibi oldu. Serçelerin cývýltýsý, bir çýðlýk gibi kesildi. O an, çocuðun dünyasý karardý; serçeler, hayatýn neþesinin sembolüydü ve onlarýn yok oluþu, bir parça masumiyetin kaybolmasý demekti. “Serçeleri vurmasýnlar artýk,” diye fýsýldadý çocuk, gözlerinde yaþlar birikerek. Bu söz, sadece bir dilek deðil, ayný zamanda bir çaðrýydý. Doðanýn dengesinin, yaþamýn güzelliklerinin korunmasý için bir isyan. Her serçe, bir ruh taþýyordu; onlarýn kaybý, insanlýðýn kaybýydý. Çocuk, bir gün bu dünya üzerinde barýþýn hüküm süreceðini, serçelerin özgürce uçup cývýldayacaklarý günlerin geleceðini umarak, yüreðinde bir umut yeþertti. Her serçe, onun için bir hayal, bir masalýn parçasýydý. Ve o masal, içinde sevgi ve koruma barýndýrýyordu. “Serçeleri vurmasýnlar artýk,” dedi tekrar, bu kez daha kararlý bir sesle. Çünkü her canlý, yaþamaya, sevilmeye ve korunmaya layýktý. Doðanýn sesi, insanlýðýn kalbinde yankýlanmalýydý Lakin bazen bu yankýlanmýyordu!

   Bu ifade, insanlýðýn doðaya karþý sorumluluðunu ve masum canlýlarýn korunmasý gerekliliðini vurgulayan derin bir çaðrýdýr. Serçeler, yaþamýn neþesini, özgürlüðü ve saflýðý simgeler. Onlarýn vurulmasý, sadece bir hayvanýn kaybý deðil, ayný zamanda doðanýn dengesinin bozulmasý ve insan ruhunun kararmasý anlamýna gelir.

   Serçelerin cývýltýlarý, çocukluðumuzun neþesini, huzurunu ve umutlarýný temsil eder. Onlarýn yok oluþu, içsel bir boþluk yaratýr; doðanýn sessizliði, kalbimizde bir hüzün býrakýr. Bu durum, insanlarýn doðayla olan baðýný sorgulamaya iter; bizler, kendi yaþam alanlarýmýzý korumakla yükümlüyüz.

   Ayný zamanda, bu ifade, toplumun duyarsýzlýðýna da bir eleþtiridir. Þiddet ve acýmasýzlýk, doðanýn masumlarýna yöneldiðinde, insanlýðýn kendisine de zarar verdiði gerçeðini gözler önüne serer. Serçeleri korumak, aslýnda insanlýðýn kendisini korumasýdýr.

   Sonuç olarak, "serçeleri vurmasýnlar artýk" demek, sadece bir dilek deðil, ayný zamanda bir eylem çaðrýsýdýr. Her bireyin, doðayý koruma ve ona sahip çýkma sorumluluðu vardýr. Bu, sevgiyle dolu bir dünyanýn inþasý için atýlacak ilk adýmdýr.

   Çocuklarýn köy meydanýnda yaptýklarý toplantýdan sonra, serçeleri koruma kararý köyde hýzla yayýldý. Herkes, serçelerin hayatlarýnýn bir parçasý olduðunu kabul etti. Artýk her sabah, güneþ doðarken, çocuklar bahçelerde toplanýr, serçelere yem býrakýr, onlarýn cývýltýlarýyla güne baþlarlardý.

   Bir gün, köyün en küçük çocuðu olan Elif, serçeleri daha yakýndan gözlemlemek için bir aðaç dalýna oturdu. Onlarýn neþeli oyunlarýný izlerken, aklýnda bir fikir belirdi. "Neden serçeler için bir festival düzenlemiyoruz?" diye düþündü. Bu fikir, hýzla diðer çocuklarýn da ilgisini çekti. Çocuklar, festival için hazýrlýklara baþladýlar. Her biri, serçeler için renkli süslemeler yapmaya, þarkýlar yazmaya ve oyunlar planlamaya koyuldu. Köy halký da onlara destek vermeye baþladý. Ebeveynler, çocuklarýn bu güzel fikrini duyunca mutlu oldular ve yardýma koþmaya baþladýlar. Festival günü geldiðinde, köyün meydaný rengârenk balonlar ve çiçeklerle süslendi. Çocuklar, serçeleri simgeleyen kostümler giydiler. Her yaþtan insan, bu özel günü kutlamak için toplandý. Güneþ parlýyor, serçeler cývýldýyor, köyün ruhu neþeyle doluydu.

   Elif, sahneye çýkýp, "Sevgili serçeler, siz bizim dostlarýmýzsýnýz! Bugün sizin gününüz!" dedi. Kalabalýk alkýþlarla karþýlýk verdi. Çocuklar, serçeler için yazdýklarý þarkýlarý söylediler, dans ettiler ve oyunlar oynadýlar. Herkes, serçelerin etrafýnda toplandý, onlara yemler attý, sevinçle cývýldayan kuþlarý izlediler. O gün, köyde bir þey deðiþti. Ýnsanlar, serçelerin sadece birer kuþ deðil, ayný zamanda dostluk, sevgi ve yaþamýn sembolü olduðunu bir kez daha anladýlar. Festivalin sonunda, herkes, "Serçeleri vurmasýnlar artýk!" diye haykýrdý. Bu söz, köyün yeni sologaný haline geldi.

   Zamanla, köyde serçelerin korunmasý için yapýlan bu festival, her yýl gelenek haline geldi. Her yýl, serçeler için bir araya gelen köy halký, hem doðayla olan baðlarýný güçlendirdi hem de birbirleriyle olan iliþkilerini derinleþtirdi. Serçeler, köyün ruhunu beslemeye devam etti .Ýþte böylece, Elif’in fikriyle baþlayan bu güzel gelenek, köydeki her çocuðun kalbinde bir umut ýþýðý olarak parlamaya devam etti. Serçeler, cývýldamalarýyla, köyün neþesini ve birliðini simgelemeye, her yeni günde umut vermeye devam ettiler, vesselam.

Mehmet Aluç

Not: Bu yazýmý yazmaya ilham veren 'Serçeleri Vurmasýnlar Artýk' eseriyle, mavi yýldýrým mahlasýyla yazan kardeþime teþekkür ediyorum.” Narin” kýzýmýz için yazmýþtý; ben de ona katýlarak birkaç satýr yazarak katkýda bulundum, vesselam.