Gözyaþlarýmýn Bereketiyle

   Neydi düþünürken yazmak? Karanlýk bir kapýyý açarak içerisini aydýnlýk etmek deðil midir? Bu bir sav mý? Yoksa kendi uydurduðum bir hayal mýydý? Yoksa gerçeðe ulaþmanýn tek yolu muydu? Sorular mýydý cevaplara denk? Cevaplar mý sorulara veren bir ahenk? Ýþte yine yazarken bir kapýyý açarak içerisini aydýnlýkla doldurma çabam. Zor olsa da yormuyor; beyhude bir çaba deseler de, beyhude olmayan nedir ki? Rabbimden baþka, yapýlan iyiliklerden baþka? Bir yol ki yürüyorsun sonsuzluða doðru; yolda ektiðin birkaç kelime, tükettiðin, ektiðin birkaç çiçek. Hayat sonun baþlangýcý deðil mi? Sona varmak için hayat kapýsýný açarak yürümek deðil mi? Tutuþmuþken sona varmak için bir mücadelenin içindeyiz; yarýn sabah karanlýk mý, aydýnlýk mý olacak telaþý deðil mi? Her gece sabah olmaya mahkûmsa, uyanmaya da mahkûm deðil miyiz?

   Kuru kalmýþ toprak nasýl yaðmurla yeþerirse, bizim de yaðmur gibi gözyaþýmýzla yaðarak topraða karýþmamýz gerekiyor. Bu gerekmek, aslýnda gözyaþlarýný silerek akýtmak anlamýnda; içinde duygu ve his yoksa azýcýk merhamet yoksa yaðanýn/akanýn ne fayda olur ki? Ýçimde yazarken savuruyorum evrene doðru bu hislerimi; elbet kapýsý kapalý birisinin kapýsýný çalarak, karanlýkta kalmýþ kiþinin kapýyý açarak odasýný aydýnlýk etmemin faydasý olur. Çok saçma gelecek belki, ama bundan baþkasý saçma deðil mi? Karanlýkta tek baþýna kalmýþýn kapýsýný açmadan karanlýkta yaþamasýný istemek? Düþ kurmasýna imkân vermemek saçma deðil mi? Kurmasý bedava iken, kim ona paha deðer biçebilir ki? Sen kuramazsýn diye müdahale etmeye çalýþarak? Ne kadar saçma deðil mi?

   Yazmak, ruhun derinliklerinden gelen bir çaðrý ise, ruhun derinliklerini bir uçuruma döndürenlerin duyduðu bu anlamsýz çaðrýda nedir ki? Anlayamadým. Her kelime, içimdeki fýrtýnalarýn bir yansýmasý ve çiçeklerin polenlerini taþýmak için eserken, içinde fýrtýnalarla evleri, ocaklarý yýkanlarýn estirdiði nedir ki? Düþüncelerim, bazen bir nehir gibi akarken, bazen de birikmiþ bir göl gibi durgunlaþýrken, göl ve nehri olmayanlarýn nesi var acaba? Bunu dillendirmek bile kelimelere eziyet olur diye dillendirmiyorum. O anlarda kalemim, insanlarla en yakýn dostum olur; bana sýrlarýmý açabileceðim bir kapý olurken, kapýyý mütemadiyen kapatanlara hangi söz yakýþýr ki? O sözlerle ifade edince sözlere eziyet içinde kalýrken?

   Kapýyý açmak, karanlýk bir odanýn ýþýkla aydýnlanmasý gibi deðil mi? Neden böyle bilinmez ki? Ýçindeki korkular, belirsizlikler ve kaygýlar nasýl bu kadar alçakça çoðalýr ki? Her cümle, ruhumdaki aðýr yükleri hafifletirken; kelimeler, sanki birer anahtar gibi, içimdeki kapýlarý yazarken açýyor. Yazarken, kendimi bulduðum gibi, kaybettiðim parçalarýmý da yeniden keþfetmek için yazýyorum. Hayatýn karmaþasý içinde kaybolmuþ gibi hissederken, yazmak bana bir yol haritasý. Duygularýmýn içinde kapýlarýmý açarken, kalemim bir pusula olur. Her sözcük, bir yön gösterir; beni karanlýktan aydýnlýða çýkarýrken, diðerlerini neden çýkarmaz? Sözler kaybolmuþ mu ki, kaybolmaya mý mahkûm? Üzerini örtmedikçe? Yazarken, içimdeki sesleri dinlerim. Kimi zaman mutluluðun coþkusu, kimi zaman hüzünlü bir melodi yankýlanýr yazarken.

   Ne bileyim iþte, gözyaþlarým, bazen bir yaðmur gibi düþer; kalemimle kâðýda karýþýr. Bu anlarda, gözyaþlarýmýn ardýndaki duygularý ifade etmek, ruhumun derinliklerine inmek için bir fýrsat sunar. Kuru kalmýþ toprak gibi, içimdeki duygularýn yeþermesi için bir yaðmura ihtiyaç duyarým. Her damla, içimdeki hisleri canlandýrýr; yazdýkça, gözyaþlarýmýn bereketiyle toprak yeþerir. Her kelime, içimdeki karanlýðý daðýtýrken, bana aydýnlýk bir gelecek kapýsýný aralar sizlere doðru. Belki de bu yüzden, yazarken kendimi özgür hissederim. Kendi duygularýmý, hayallerimi ve korkularýmý kâðýda dökerek, evrene bir mesaj gönderiyorum; anlayan zaten anlar, anlamayan da zaten okumaz. Yazmak, sadece bir ifade biçimi deðil; ayný zamanda bir bað kurma þeklidir benim için. Duygularýmý paylaþarak, baþkalarýna ulaþma fýrsatý bulurum. Her kelime, bir köprü gibidir; karanlýkta kalmýþ birine kendime ýþýk olabilmek için. Yazarken, yalnýz olmadýðýmý hissederim; hislerimle baþkalarýna dokunma/dokunulma umuduyla dolup taþarým ve yazarým, vesselam.

Mehmet Aluç