Dipsiz bir deniz, uçsuz bucaksýz bir gökyüzü yoksa imkansýzý istemek mi…

Varlýðýný tamamlayan yoksa eksikliðini ilk kez duyumsanan bir olgu mu… Hani öncesi olmayan ve sonrasý onsuz mümkün olmayan mý…

Bir zafiyet mi ya da ihtiyaç mý, belki de tadý ilk kez duyumsanan…

Gönüllerde tecelli eden arsýz bir duygu belki de çocuksu kaprislerle hiç kaybetmek istenmeyen…

Kaybetme ihtimali ve ulaþtýðýnda yitirme duygusu. Zaten bu deðil mi gönüllerde filizlenen bu delice duyguyu kýymetli kýlan.

Ýnsanlýk tarihinin ilk günlerinden beri nice aþklar yaþanmýþ yýllar boyu…

Nice söz nice deyiþ de eþlik etmiþ aþk denen duyguya…

Hz. Mevlana ne de güzel tanýmlamýþ aþký:

‘’Dediler ki: Gözden ýrak olan gönülden de ýrak olur. Dedim ki: Gönüle giren gözden ýrak olsa ne olur.’’

Ya Cemal Süreyya’nýn dizelerinde dile gelen:

‘’Açýk çay içerdi hep, demli olunca bardaðýn diðer tarafýndan beni göremezmiþ. Öyle derdi…’’

Bir iken bütün olmak mý yoksa iki ayrý varlýk iken tek ruhta yaþamak mý…

Yaradan nice güzellikler ile donatmýþ gönlümüzü: Önce sevgi, aidiyet duygusu ve ardý arkasý kesilmeyen duygularýn kesiþtiði son nokta. Ýlahi aþka kadar giden bir yolculuk seven kalplerin buluþtuðu.

Tasavvuf felsefesine göz atarsak, evrenin yaratýlýþý aþk ile anlam bulur. Bir yanda beþeri aþk diðer yanda ve nihayette ulaþýlan Ýlahi Aþk. Kýsaca insanýn özü, varlýðýmýzýn yansýmasý ve kaçýnýlmaz bir olgu. Mevlana’ya göre beþeri aþk neticesi adým adým ulaþýlmaktadýr Ýlahi aþka.

Ve yine þöyle tanýmlamýþtýr aþký:

‘’Aþký bana da sorma, baþkasýna da sorma; aþký aþka sor; aþk dile gelir, söylerse adeta inciler saçar a oðul.

Aþkýn benim tercümanlýðýma da ihtiyacý yok, benim gibi yüzlercesinin tercümanlýðýna da; gerçekleri söylerken onun yüzlerce tercümaný var a oðul.’’

Sayýsýz dile geliþ, sayýsýz yakarýþ, sayýsýz çaba.

Sevgili Mevlana göre, mevsimler nasýl dile geliyorsa kendine has özellikleri ile yeri gelir susar insan ve çok þey anlatýr suskunluðu. Ve muhatabýdýr onu en iyi anlayan, muhatabýdýr halet-i ruhiyesini hissederek okuyan.

Bitmek bilmez bir hikâye dilden dile, gönülden gönüle yayýlan. Bir esaret teslim olmaktan þikâyet edilmeyen, bir aidiyet sözü özü bir, bir yolculuk adeta gönülden gönüle köprü olmuþ…

Ne insanlýk tarihinin ne edebiyatýn ne de felsefenin gücü imkan dâhilinde tam anlamýyla vakýf olabilmemiz için bu yüce duyguya.

Belki de kendimizi arýyoruz aþkýn tecelli ettiði gönülde. Belki kendimizden kaçýyoruz girdabýnda savrulurken. Razý mýyýz yoksa piþman mýyýz aþkýn rüzgârýna kapýlmýþ giderken… Beklenmedik bir anda, hiç beklenmedik bir þekilde karþýlaþýp boyut mu deðiþtiriyoruz ya da yeniden mi var oluyoruz aþkýn tecellisinde.

Bitmek bilmeyen sorular cevabýna yüzde yüz vakýf olamadýðýmýz ve yaþanmamýþlýklar yaþanmasý muhtemel olan.

Deðerli düþünür Mevlana’nýn eþsiz tabiriyle noktayý koyalým:

‘’Bazen diyorum ki; ne olacak söyle gitsin… Sonra diyorum ki; Söyleyince ne olacak, sus bitsin.’’

Biter mi bitmez mi… Hayýr bitmez yaþanan, yaþanmasý muhtemel olan ve Yaradan’ýn gönüllere verdiði bu eþsiz duygu.

Ne son nokta konur ne de bertaraf edilir.

Ne sözler yeter ne duygular iflah olur ne de vazgeçer insan. Sadece yaþar bu duyguyu, yaþatýr ve yaþar gider, kavuþur ya da kavuþmaz beþeri sevgiliye. Ama tek gerçek þu ki; ne ömür yeter ne de piþman olur. Ve adým adým yaklaþýr Mevlasýna aþkýn egemenliðinde ve vakýf olur çoðu þeye insan olmanýn bilinciyle.