1.bölüm:

Hiçbir þeyin açýklamasý yoktu artýk onun için: Ne inandýklarýnýn ne güvendiklerinin ne uðruna çabaladýðý uðraþlarýnýn.

Antalya’da ailesi ile yaþayan sýradan bir kýzdý Nermin. Evet, sýradan bir kýz. Liseyi ancak bitirebilmiþti o da ite kaka. Esnaftý babasý ve imkanlarý dahilinde okutmuþlardý onu. Üniversiteye gitmek gibi bir düþüncesi yoktu asla. Evlilik de yoktu planlarýnýn arasýnda.

Tek ve en büyük isteði Ýstanbul’a gelip, yeni baþtan bir hayat kurup, ayaklarýnýn üzerine basmaktý. Antalya’nýn yerlisi idi ailesi. Ve sýký sýký baðlýydýlar bu þehre. Tüm akrabalarý, tanýdýklarý ayný þehirdeydi bu yüzden Ýstanbul’a yerleþmeyi asla düþünmüyorlardý. Üstüne üstük Nermin henüz bu konuyu açmamýþtý onlara. Evin tek kýzý Nermin. Ailesinin göz bebeði, güzeller güzeli nadide bir çiçekti adeta. Çok talibi çýkmýþtý ve sayýsýz kere istemeye gelmiþlerdi Nermin’i. Güzel olmasýnýn yaný sýra iyi bir aile terbiyesi almýþ ve adý asla erkeklerle anýlmayan Nermin. Ki bu onu daha da özel ve eriþilmez yapýyordu erkeklerin gözünde. Güzelliðini asla koz olarak kullanmazdý, yapýsýnda yoktu. Allah vergisi bir güzellikti onunki: Uzun saçlarý ýþýl ýþýl parlardý güneþin altýnda. Sülün gibi, ceylan gözlü ve yaþýndan büyük gösteren, asil bir duruþu vardý üstelik.

Bir dediðini iki etmezdi ailesi. Yememiþler yedirmiþler ve imkânlarý dâhilinde onu bu yaþa getirmiþlerdi.

Fazla arkadaþý yoktu Nermin’in zira kýskanýrlardý onun bu duru güzelliðini. Ne zamane kýzlarý gibi her çiçekten bal alýrdý ne de oynardý diðerleri gibi. Hep olmasý gerektiði gibi olmuþtu. Hep içten, hep neþeli, hep mütevazi. Güzelliðinin o da farkýndaydý ama asla kullanmazdý güzelliðini zaten tatlý dili yeterdi kolayca iletiþim kurmasýna.

Özel bir kýzdý Nermin ve yavaþ yavaþ boðulmaya baþlamýþtý etrafýndakilerden.

Ve gün geldi ailesini aldý karþýsýna, tek tek izah etti kafasýnda ne varsa.

Özellikle babasý inanamamýþtý duyduklarýna. Nasýl izin verirdi biricik kýzýnýn tek baþýna Ýstanbul’a gidip yerleþmesine. Annesi gözyaþlarýna boðuldu ve inanamadý duyduklarýna. Allem etti kalem etti Nermin ve ikna etti onlarý.

O kadar mutluydu ki Nermin.

Babasýnýn içi içini yiyordu diðer yandan. Kýz baþýna ne yapardý oralarda ama yine de kýramamýþtý kýzýný.

-Haným, diye seslendi annesine Nermin’in.

-Yok, bey biz yanlýþ yapýyoruz. Biz de mi gitsek ve hep beraber yaþasak orada,

Deyip çýktý iþin içinden kadýn.

-Sonuna kadar güveniyorum kýzýma. O kendini korur, haným, hiç endiþe etme.

Ve sabaha kadar tartýþýp durdu karý koca.

Son sözü söyledi en sonunda Nermin’in babasý:

-Ben kýzýma güveniyorum. Küçük bir ev tutarýz ve ara sýra gider kalýrýz da. Bir þans vermeliyiz ona sadece bir þans. Yeter ki mutlu olsun. Ve biz de onunla beraber tadacaðýz mutluluðu.

2. bölüm:

Nermin Ýstanbul’da yepyeni bir düzen kurmuþtu sonunda. Uzun uðraþlar sonucu özel bir þirkette yönetici asistaný olarak iþe de baþlamýþtý üstelik. Yavaþ yavaþ bir çevre edinmiþti, ediniyordu da. Ýþinde baþarýlý ve hýrslý idi. Hayatý ev ve iþ arasý mekik dokuyarak geçiyordu. Ýstanbul’a çocukluðundan beri ara ara gelir ve gezebildiði kadar da gezerdi. Özellikle Anadolu yakasýný çok sevmiþti bu þehrin. Ýþ yerine uzak olsa da Anadolu yakasýnda oturuyordu. Ufak ve derli toplu bir evde yaþýyordu. Ailesi iyi kötü tüm eksiklerini karþýlamýþ ve ellerinden geldiði kadarýyla da destek oluyorlardý biricik kýzlarýna.

Fakat artýk eskisi kadar sýk gelemiyorlardý Ýstanbul’a zira Nermin’in babasý kýsmi felç geçirmiþti. Uzun süre hastanede yattýktan sonra ancak çýkabilmiþti eve. Nermin’in annesi adeta küçük bir çocuða bakar gibi bütün gün kocasýyla uðraþýyordu. Mecburen dükkânýna kilit vurdu hasta adam. Ve eskisi kadar maddi yardým yapamaz oldular Nermin’e. Öyle ki; Nermin sýk sýk para yardýmý yapmaya baþlamýþtý onlara. Gerçi zorlanýyordu ama mecburdu. Üstelik Antalya’ya tekrar geri dönmek gibi bir niyeti de yoktu genç kýzýn.

Ýþinde yükselmek ve belli bir kariyer yapmak idealleri arasýndaydý. Fakat bu sefer de iþ yerinde sorun yaþamaya baþladý Nermin. Patronu emekli olmuþ ve onun yerine büyük oðlu gelmiþti. Açýkça adamýn davranýþlarý rahatsýzlýk verecek boyuttaydý. Önceki patronu ile adeta bir baba kýz iliþkisi içinde olmalarýna raðmen Nermin’in yaþadýklarý taciz boyutuna dayanmaya baþlamýþtý. Gece geç saatlere kadar uzayan iþ toplantýlarý, iþ yemekleri kabak tadý vermeye baþlamýþtý. Ve kararttý gözünü Nermin. Pýlýsýný pýrtýsýný toplayýp, istifasýný verdi.

Zor bir süreç idi yaþadýðý, yalnýzdý ve üstelik kýyýda köþede beþ kuruþu dahi yoktu. Asla bahsedemezdi bu olanlardan ne annesine ne de babasýna. Geri dönmeyi de istemiyordu, Ýstanbul’a fazlasýyla alýþmýþtý üstelik.

Saatlerce çýkar dolaþýrdý o kalabalýðýn içinde: Sebepsiz, gayesiz, içinden geldiðince. Atlardý vapura geçerdi diðer yakaya ya da binerdi otobüse, turlardý þehri. Öyle mutlu olurdu ki açlýðýnýn bile farkýna varmazdý ta eve gelene dek üstelik. Ve atardý kendini yorgunluktan yataða, aç bilaç uykuya dalardý ve rüyalarýnda ulaþamadýðý hayallerini görürdü: Mutlu, baþarýlý ve âþýk. Onu görürdü rüyasýnda, çocukluk aþkýný, sýra arkadaþýný ve en iyi sýrdaþýný. Hepsi de ayný kiþiydi üstelik: Yýlmaz: Kankasý, dert ortaðý ama çekip gitmiþti haberi bile olmadan Nermin’in. Hem de yurt dýþýna. Ve evlenmiþti orada. Kim bilir ne yapýyordu Yýlmaz? Kim bilir hangi uzaklýkta ve kimlerle idi? Unutmuþ muydu Nermin’i? Bilmiyordu bile Nermin’in ona olan ilgisini. Öyle ya bunu Nermin bile kendine zor itiraf etmiþti.

Çýðlýk çýðlýða uyandý Nermin. Gözlerini ovuþturdu, ter içinde kalmýþtý gördüðü rüyanýn etkisiyle. Telefonun acý acý çaldýðýný duydu akabinde. Belli ki telefona uyanmýþtý. Kalktý ve açtý telefonu:

-Alo, evet anne, söyle ne oldu? Ne diyorsun sen, aman Allahým?

Devam edecek…