Yetim verdiðim düþlerimin öncesinde doðmamýþtým henüz. Doðduktan sonra doðurduðum hüzün taneciklerine sakladým ve yükledim boyutsuz yüklemlerimi. Hicap ettiler öncesinde ve savruk namelerle süzüldüler bire ikiþer: Kayýptým epeydir. Çalmamýþtým lakin çaldýrdýklarýmda beni benden eden. Zaman sarkacýna sýðdýrdýðým boyutsuz günahlarým, önce sakýndýlar sonra savruldular teker teker ve sýðýntý bir tekerlemeye sýðdýrdým artýk ne idiyse hikmeti akýbeti olmayan dünlerimin.

Maruzatýmý henüz dile getirmemiþtim ki. Yetmezmiþ gibi, sakýncalý bir cümleymiþçesine sakýndý insanlar sevmekten. Bu da yetmedi: Yok saydýlar önce aþký sonra mizacýný hükümran imgelerin ve sefilce dem vurdular anlamsýzlýk iken anlam yükledikleri alabildiðine. Sefildim önceleri, sakildi yetilerim ve derbederdi zaman ve mekân. Kayýtsýz kimliklerdi aslýnda tek bilinmeyen. Yine de yetemedim ne onlara ne sürece riayet ettim. Kem küm etti nizam, soluklandý gök kubbe ve þartlandý insanoðlu: okka gibi oturmuþtu yalan o yüzsüz mizacýna serzeniþ yüklü söylencelerdi mademki vuku bulan, kalmalýydým bir adým ötede.

Yok sayýldým, yok saydým, yoksun kýlýndým. Yoksundum, yoktun, noksandým hatta hiçlikti iþtigal ettiðim. Debdebeli bir yalnýzlýða her nasýlsa kayýtsýz kalamadý devran. Yüksünmemiþtim ki. Yüksündüler. Yük bellediler uçuk kaçýk düþlerimi.

Sýra sýra dizilmek bir marifetmiþçesine, önce çekincelerimi sundum sonra sakýncalarýný beyan ettiler. Rezil bir düzen, vezirdi kesilen ahkâm, sessizdi miracým, sona kurmuþtum saati.

Sonlanmadan son veremediklerim tek kozuydu gölgelerin.

Son bulan masallardaki kahramanlar o kadar mutsuzdu ki.

Oysaki hep mutlu sona riayet eden bir hikâyeye inanmýþtýk. Masal prensesleri mutlu deðildi. Yok saydýk, yok sayýldýk, hiçliðe kurgulanmýþtý ve koþullanmýþtý milat bildiðimiz her gün dönümü.

Zamansýz ölümler sorgulanmadý asla ve hep yargýlandý aþk ve ihanetti tek teselli þeytanýn indinde.

Gölgeler muaf tutulmalýydý ve zaman nasýl da yeknesak, sadece arþýnladý. Bizler mimlendik. Bizlerdik gölgelik. Bizlerdik maðrur ve maðdur.

Sýra sýra dizildi devrik cümleler: Hepsi anlamsýzdý çünkü anlamsýzdý hayat ve bohçamda yýrtýk düþlerim, sadece geri kaçtým sadece sustum. Susturulmuþtum. Susmamdý öðretilen üstelik iþtigal ettiðim sadece sessizlikti bir bir mücbir sebepleri ile þart koþulmuþtum.

Geçirgen zihniyetlerde kaybolmaksa, ben zaten ölüydüm.

Ve açtým gözümü ama kördüm, kördü dünya.

Uyanmamalýydým. Lakin uyandýrýlmýþtým.

Ölmüþtüm ama… Hiçliðin tezahürü idi mademki ölü bildiklerim, anlamsýzdý kaygýlarým. Kaygýlanmamý gerektirecek hiçbir düþ kalmamýþtý elimde: Senden önce, bizden sonra. Bendim bizden ayrýk. Sendin, sencileyin bir düþe gebe.

Yoktuk. Yoksunduk. Bizlik hiçlik makamýndaydý ve bendim varlýðýn tecellisindeki tek suçlu.

Düzenin kaygan yankýlarý nasýl da çýðýrtkandý ve ölgündü gök kubbe en az kayýp sarkacýmýn, en az kýrýk dünlerimin týnýsýndaki o solgun gül kadar karýþýk iken kafasý belki de kopuk yapraklarýndan damlarken üç beþ damla kan.

Demlendim önce. Süzüldüm günbegün. Yalýtýldým geleceðe dair bitmek bilmez niyazlarýma sokulmuþken hüzün tanecikleri. Türedim, türetildim ve tüketildim ama tüketmedim sevgiyi. Susmaksa nihai görevim…