Bir destandýr anlatýlýr. Türkler eski çaðlarda girdikleri bir savaþta düþmanlarýna yenik düþmüþler. Büyük yýkýma uðramýþlar. Savaþ sonunda geriye çok az insan kalmýþ. Onlar da canlarýný kurtarmak için elde ne var ne yok toplayýp gece demeden gündüz demeden topraklarýný terk etmiþler. Az gitmiþler, uz gitmiþler; etrafý yüksek daðlarla çevrili geniþ bir ovaya varmýþlar. Bu ovada bitek topraklar uzanýyormuþ alabildiðine. Gümüþ renkli ýrmaklar menderesler oluþturarak nazlý nazlý akýyormuþ.

         Ovada çeþitli meyve aðaçlarý ve geniþ ormanlar varmýþ içinde av hayvanlarý barýndýran. Kuþlarýn þen þarkýlarý, su sesleri çok hoþmuþ. Bu ovayý kendilerine yurt edinmiþ dedelerimiz. Adýna da Ergenekon adýný vermiþler yeni yurtlarýnýn.

         Ergenekon Ovasý’nda yaþam alabildiðine güzellikler içinde mutlu þekilde devam etmiþ. Ýnsanlar tarým yapmýþlar. Hayvan beslemiþler. Ormanlardaki av hayvanlarýný avlamýþlar. Evlenmiþler, çoðalmýþlar. Aradan yýllar geçmiþ. Artýk kendilerine yurt edindikleri ovaya sýðmaz olmuþlar.

         Destan bu ya, bir boz kurdun kýlavuzluðunda ovayý çevreleyen aþýlmaz daðlarýn arasýndan bir yol bulup tekrar yeryüzüne yayýlmýþlar. Kendilerine yeni yurtlar edinmiþler.

         Öyküme konu olan köy de týpký yüz yýllar önce dedelerimizin bir süre yaþadýðý Ergenekon Ovasý gibi etrafý yüksek daðlarla çevrili bir yere kurulmuþ. Köye ilk kimler gelmiþ, ne zaman gelmiþler bilen yok.

         Köyün kurucusu hakkýnda söylencenin en tutarlýsý þöyle: Komþu Köprülü Köyü’nde iki kardeþ yaþarmýþ. Gel zaman git zaman kardeþlerin arasý açýlmýþ. Konuþmaz olmuþ kardeþler. Dargýnlýk günlerce sürmüþ. Küçük kardeþ pýlýný pýrtýsýný toplayýp Köprülü’den daha yurýdaki araziye taþýnmýþ. Bir daha da aðabeyinin yanýna dönmemiþ. Köyümüzün ilk yerlisi olmuþ.

         Arazi tarýma el veriþli. Gel zaman git zaman daha baþka yerlerden gelenler olmuþ. Ýnsanlar birbirleriyle kaynaþmýþlar. Yýllar geçtikçe nüfus artmýþ. Akrabalar çoðalmýþ. Komþuluk iliþkileri geliþmiþ. Bir arada barýþ içinde yaþama kültürü oluþmuþ.

         Cumhuriyet ilan edildiði zaman köyde iki yüze yakýn hane bulunuyormuþ. Tarlada, çayýrda, kýrda, bayýrda çoðu kez yardýmlaþma ile yaþam devam etmiþ. Niþanlar ve düðünlerde birlikte eðlenip cenazelerine ayný duyarlýlýkta iþtirak etmiþler.

         Ýlkokul yýllarýmda köy gerçek bir köydü. Beþ sýnýflý ilkokulu, camisi, bakkal dükkânlarýyla köyde canlý bir yaþam sürüp gidiyordu. Biz çocuklar en çok düðünleri severdik. Düðünlerde at koþturmalar, erkeklerin davul-zurna eþliðinde güreþ tutmalarý seyretmeye deðer hoþ geleneklerdi. Kurban bayramlarý da yine biz çocuklarýn gelmesini iple çektiði güzel günlerdi. Ev ev dolaþýp kurban eti toplardýk.

         Köyümüzün çevresindeki daðlar yemyeþil iðne yapraklý aðaçlarýn oluþturduðu ormanlarla kaplýdýr. Köyün yakýnlarýnda ise kavak, kayýn, meþe benzeri aðaçlar orman varlýðýmýzý tamamlar.

         Köy demek iþ demektir. Sabahýn ilk saatlerinden gecenin körüne kadar çalýþmak demektir. Bin üç yüz metrelere ulaþan yüksekliðiyle köyümüz tipik bir dað köyüdür. Ekim sonlarýnda ilk kar düþmeye baþlar. Kar yaðýþý aralýklarla sürer. Nisan ayý ortalarýnda ancak karlar daðlarýn baþýna çekilir. Çayýrlar yeþerir. Koyun kuzu kýrlarý þenlendirir. Ormanlarý kuþ sesleri doldurur. Güneþ altýn ýþýklarýný cömertçe gönderir.

         Tarlalar bizde ilkbaharda sürülür. Ekin iþleri, çayýrlarý sulama derken iþler birbirini takip eder. Mýsýrlara üç kez çapa yapýlýr. Yaylacýlýk baþlar. Okullar tatile girmiþtir. Biz çocuklara çileli sýðýrtmaçlýk görevi verilir. Sýðýrtmaçlýkda zaman bir türlü geçmez “gün uzar yüzyýl olur.” 

         Derken yaz mevsiminin ortasýna doðru çayýrlar biçilir. Harman zamaný gelir. Dövenle harman iþlerini yapmak köyde yapýlan en can sýkýcý iþlerdendir. Harmanlar biter, ürünleri deðirmene götürmek derken iþler bir birini takip eder. Kýþ için odun devþirme iþi de hiç de kolay deðildir.

         Köyde yaþam mutlu bir biçimde devam ede dursun köyün nüfusu yýl yýl arttý. Ýlkokul yýllarýmda ilkokula giden çocuk sayýsý iki yüz ellinin üzerindeydi. Her yýl yirmiye yakýn genç askere gidiyordu. Topraklar artan nüfusu besleyemez oldu. Yapacak bir þey yoktu. Týpký yüzyýllar önceki atalarýmýza Ergenekon Ovasý’nýn dar gelmesi gibi köyümüz topraklarý da insanlarýmýza dar gelmeye baþladý. Ve köyden göç baþladý.

 Ýlkokulun ilk yýllarýnda okuyordum. Köyümüzden iki aile Bursa Ýnegöl’e muhacir gittiler. Köydeki arazilerini satýp baþka yerlere göç edenlere muhacir deniyordu. Muhacir gitme çorap söküðü gibi devam etti. Hemen hemen her yýl tarlasýný, çayýrýný satan komþularýmýz geride gözü yaþlý akrabalarýný býrakarak batý illerine muhacir gitti.

         Her yýl ulusal bayramlarda ilçemizde karakucak güreþleri yapýlýr. Köyümüzden yaðýz bir aðabeyimiz yapýlan güreþlerde ilçe baþpehlivanlýðýný kazandý. Yediden yetmiþe köyde hepimiz bu olayla tarifsiz mutluklar yaþadýk. Ne acýdýr ki, bu aðabeyimiz de ailece muhacirler kervanýna katýldý. Köyden ayrýlanlar geride gözü yaþlý akraba ve komþular býrakýyordu. Lakin pehlivanýmýzýn gitmesi köyü gerçek bir yasa boðdu.

         Ne demiþler, doðduðun yerde deðil doyduðun yerde… Ýnsanýmýzýn geçimlerini saðlamak, karýnlarýný doyurmak için yeni yerlerde iþ aramasý gerekiyordu.

         Altmýþlý yýllarda baþlayan muhacir olgusu, yetmiþlerde seksenlerde devam etti. Bu durum sadece bizim köyde deðil ilçemizin, ilimizin tüm köylerinde sürüp gitti. Köylerimizin dokusu bozuldu. Gelenek ve görenekler erozyona uðradý. Düðünlerde eski güzellik kalmadý. Yaylardaki coþku hoþ bir sada olarak yitip gitti.

         Genç nüfus yok denecek kadar azaldý. Üretim biçimi deðiþti. Tarlalar sürülüp ekilmiyor artýk. Hepsi çayýr oldu. Köyde kalan az sayýdaki gençler sadece çayýrlarý biçip ot devþirip hayvan besliyor.

         Baþta benim köyüm de olmak üzere ilçemizdeki bütün okullar kapandý. Ýlçemizin beþ yüz haneli en kalabalýk köyünde ortaokul vardý. O köyün muhtarý köyünde doðum yapan her anneye bir altýn hediye ediyordu. Köyünün dokusu fazla bozulmasýn. Okul kapanmasýn istiyordu. Maalesef o köyün de okulu kapandý. Köylerimiz ýþýksýz, öðretmensiz kaldý…