‘’…’’Anlamak’’nasýl bir þeydir, bu dokusundan bal rengi sonsuz bir acý sýzdýran yerküredeki kusurlu var oluþumuzu…’’(Nilgün Marmara)

‘’Bal rengi, sonsuz acýlar sýzdýran yerküre. Kusurlu var oluþumuz. Anlamak nasýl bir þeydir?’’(Alýntý)

Ödediðim diyetimde hep bir yenilgi mevzu bahis ve herkes gibi olmadýðýmýn yeni yeni bilincinde bir ayrýk otu olmaya meyyal olduðumu da halen kabullenemediðim.

Devrik acýlarda cinnet geçiren edimlerin kâtibiyim bir de öznemin sihrine vakýf, bir emir kipi ile hidayetimin sýnýrlandýrýldýðý yine insanlýk tarafýndan kabul görmediðim.

Kusurlarýma vakýfým da üstelik herkesten evvel yine de yüzüme vurulan çakma kusurlarla pek bir içli dýþlýyým.

Göðün rengine müptela gözlerim.

Aþkýn da renk düþtüðü her beyazda ben bir çalýmla içimdeki gömleðin düðmelerini iliklerken.

Aþkýn manivelasýnda feveran eden gölgeler kadarým: illa ki kusurlu.

Yetinmeyi yavaþ yavaþ öðrensem de daha fazla insan tarafýndan sevgi ile kuþatýlmayý talep ediyorum evrenden: ne büyük yanýlgý!

Belki de çölyak olmuþ bir hastanýn kursaðýnda kalan lanetli bir lokmayým illa ki anlaþýlmayý talep ettiðim; illa ki anlam aradýðým ve her fasýlada bilfiil suçlandýðým.

Suç üretme mekanizmasý aralýksýz mesaide ve savunma mekanizmamda açan çiçekler tek seferde ezilmekte.

Bir güfte olduðumu düþünmüyorum olsa olsa bir roman uzunluðundadýr benim hislerim.

Bazen parlayan güneþ.

Bazen kendimi paraladýðým.

Bazense içimde ukde kalanlar ve illa ki sevgiyi baþ tacý edip yuhalanmayý da becerirken ben-merkezcil duyularýmdan arýnýp þehri ve dünyayý gözlemliyorum.

Þehrin bulutlarýnda yaptýðým o müstesna yolculuk ve kimin kimi sýrtýndan vurduðunu görmemek adýna gözlerimi yumarken kalp gözümün beni bir yerlerimden çekiþtirdiði.

Zamanýn yasýný tutuyorum.

Kaybolan insanlýðýn da.

Þerrine lanet okuyan iblisin aslýnda iblisin ta kendisi olduðunu görüp baþýmý da kuma sokamadýðýmdan gözlerimdeki yaþla örüyorum ben önümdeki patikayý.

Bir þakayýk gibi bazen.

Belki de aþkýn tanrýçasý.

Sinemde saklý tuttuðum ne ise aslýnda aklým baþýmda yoldan çýkmamak adýna bir adým daha atamadýðým.

Görüntü ihlali en çok da yürek ihlali en çok insanlýðýn arkasýndan dua okumayý unutup kendini lanetleyen bir girdap gibi içinde dönendiðim geceye afiyetlerimi sunup da.

Sorularýn ayyuka çýktýðý aslýnda cevaplarýn yürürlükten kalktýðý bu sefer azabýn bilançosu iri kýyým bir soru imleci iken ve þehrin dökümlerinde milyonlar kayýtlý ben içimdeki þehri pamuklara sarýp þehrin de asasý iken sözüm ona.

Gönül gözüme perde inmeden ve aþký da mimlemeden tek seferde saydýðým isimler belki de adýmý unuttuðum ve adýmlamayý da ihmal edip bir bir þerh düþtüðüm.

Ýlla ki bir þeylerin yarým kalmýþlýðý.

Yoksa izafiyet teorisi mi?

Belki de aklýn sapaðýna saplanan.

Belki de izafi rotanýn indinde gerçeðin baðcýklarý çözülmeden.

Ýsmin ya da unvanýn da ne iþe yaradýðý en çok kendimi sorgularken ve hangi amaca hizmet verdiðim belki de amacý olmayanlara aldýrmadan içimdeki hazineyi çarçur etmeden ömrü de tamamlamak istemediðim.

Göðün frekansýnda irili ufaklý bulutlar ve göz yaþýmý esir alan bir gök taþý belki de tepeme fýrlatýlan ve kýl payý ölümden kurtulduðum…

Þairin de dediði üzere:

‘’Konuklarýz yer yüzünde

Gökyüzünde verilen yaþam payýnda.’’

Sunumu hayatýn ve bizim karþýlýðýnda ne sunduðumuz ya da neyin diyetini ödediðimiz.

Bedenimizle.

Yorgun ruhumuzla.

Ve de kurumuþ yüreðimizle…

Sahi, neyiz biz?

Sevgiyi lav eden bir topluluk derken birbirini ayrýþtýran bu da yetmezmiþ gibi durduk yere gözünü nefret ve hýrs bürümüþ…

Neyiz biz?

Kim olduðumu biliyorum artýk ve içimdeki yeisle neye karþý savaþ verdiðimi de yeni yeni çözmüþken…

D/okunulmazlýðýnda yazdýklarýmýn.

Sevip de dokunamadýklarýmýn.

Üzüntümü biriktirip göz yaþýmýn da kuruduðu.

Sanrýlarýn gazabýna yenik düþüp; aþkýn aklarýnda kýrmýzý kurdelesi ile çocuk gelinin bense yetiþkin kimliðimle kol kanat geremediðim masum ve mazlumlarýn peþine düþüp…

Dem vurmaktansa sondan, baþý kayýp bir hikayeyi yeniden yazýp mutlu sona ulaþmak iken yüreðimin çarpýntýlarýnýn hâsýl olduðu ve aralýksýz duyumsayýp sevdiðim bir âlemde ben kýrýk kanatlarýmla uçmaktan aciz sadece adýmladýðým yolun bitimine de gelmeden…

Sahi, ne ara kaybolduk biz?

‘’Yaþamýn kaynaðýnýn yazý olduðuna duyulan inanca güçleniyor her geçen gün.’’(Nilgün Marmara)

Giydiðim dökümlü elbise gizlemeli: tenimi gizlemeli bir de yenilgimi hatta yüreðimi ve yüzümü bir de külüstür ruhumu…

Hiçbir ayrýntýnýn caydýrýcý gücü olmamalý ve ben þevk ile yazmayý her þeyden çok severken kimsesizliðimin kalabalýðýnda þehit düþmeliyim ülkülerim uðruna.

Bandýðým satýrlar kahrýma ve gönlüme illa ki büyük gelen bir örtü aslýnda iklimin mizacýna yenik düþtüm ben bir de Kutup Yýldýzýna duyduðum özlem oysaki ilk ismimle geçtim ben gökyüzünün tarihine: ölü halamýn ruhuna sahibim ne de olsa çocukken kapatmýþ gözlerini ve ben ela pýrýltýlarýnda gözlerimin gözlemlediðim ölümü yok sayýp ölmeyecekmiþçesine harcýyorum zamanýmý üstelik ne için?

Bir bataklýk kimi için hayat ve de özlemi duyulan yine seðiren yüreðin iklime tezat ulvi týnýsýnda bir med-cezir kapýldýðým aþkýn ve mizacýnda ömrün de illa ki bir yenilgi tabir edilen.

Þimdi ise bir düþ bataklýðýnýn müdaviyim: içine düþtüðüm düþlerin içine düþen kalemin közünün bir de fýtratýmýn gizemine þahinim.

Âlemde saklýyým bir de elemde.

Neþemdeki tarifsiz coþku sönerken ansýzýn bir yýldýzýn yýlgýsýna dönüþüyor içimin yanýlgýsý.

Þehla düþlerin korunaklý dünyama siper olduðu ve sitem yüklü mizaçlarýn da bir aldatý olduðu gerçeði.

Mürekkebim tükenmiyor ne de olsa hammaddesi gözyaþým bir de üzünç ýrmaklarý kapýldýðým ama debelenirken ansýzýn ayaða kalkýp da dimdik yürüyebildiðim.

Havanýn kasveti doðurgan bir yas’ýn habercisi ve karamel düþlerin tutanaðýnda yapýþ yapýþ ellerim yine þeker sevmekten vazgeçmediðim ve þekersiz içsem bile yüreðimin tatlandýrýcý ise kahvenin de çayýn da t/adýna doyum olmazken ve yazmanýn da.

Yüreðimin kasnaklarýnda kör notalar var ve kor bir hüküm, ebediye yaþamýn ihtiva ettiði bir özgürlüðün de güncesini tutuyorum.

Bir kanatlarým eksik o da tamamlanýyor sanýrým bilinçaltýmda iþlenmemiþ atýl kelimelere malum oluyor ýsmarlamadýðým ýssýzlýðýn manivelasýnda yetim bir diyez gibi sol anahtarýna takýlý aklýmda solumla yatýp saðýmla kalksam da illa ki sola saptýðým.

Münferit bir heceye düþüyor yolum sonra ve gülebildiðimi hatýrlýyorum kim beni ismimle çaðýrsa ve içimde aðýrladýðým davetsiz misafirimin de yakasýna yapýþýyorum gitmesin, diye: teyellediðim her hece ve acýdan doðan bir rubaiymiþçesine saf tuttuðum saflýk tezgâhýnda içimi açtýðým.

Ýçimde tezat iki yürek taþýyorum tek bedene ait ve de tek ruha ve soðuk, donuk bakýþlarýnda yýldýzlarýn bir gül bahçesinde olduðumu unutup üþüyorum ya da tam tersi: tan güllerden bir demet yapacaðým kaydýðým eksende yýldýzýn donuk seyrinde parladýðýmý unutup ay’a tapýnýyorum ve mutlu olmayý her halükarda beceriyorum ne de olsa bedenimin ve benliðimin ait olduðu Ýlahi Güç, benim hep güneþim hem yaþama merkezim.

Aþkýn dolunayda tutuklu kaldýðý gün ve gecelerin de hesabýný tutuyorum ve baþlýyorum þafak saymaya.

Ýçimdeki emir eri misali verdiðim her emri harfiyen yerine getiren irademe düþkünlüðümle þaþýrtabildiðim insanlar meclisi:

Acýya dayanýrlýðým bir de açlýða hele ki çocukluðumdan beri kendimi açlýkla ve acýyla terbiye ettiði ve Ýlahi Gücün de bir sunumu iken aþk ile ihya ettiðim.

Sanrýlarýmýn muhatabý bir kelamý düze çýkarýp ve ayan beyan insanlýðýmý soldurmadan sahip çýktýðým nefsim belki de görmezden gelip çoðu insana da benzemekten geri durup aslýnda beþeri arzularý ve gölgeleri yok saydýðým…

Kaçýncý cihan harbindeysem belki de bir dünyalar savaþý yine iklimlerin tek muhatabý iken gökyüzü be gök gözlü þakayýklara istirham edip bir avazda doðmayý da pek sevdiðim.

Tarla baþýnda bir kuytu belki de bir öðretinin dehlizinde belki de yarým yamalak bir mutluluðu tümlemeden hazin ruhlar sokaðýna kesin dönüþ yaptýðým.

Mevsimsiz bir ölümü þiar edindiðim aslýnda ölümü bir mevsim bildiðim bu anlamda yeniden doðmaktan pek bir haz edip her boþluðu yürek yazýmla doldurmaktan gayrisi gelmez iken elimden.

Belki de aykýrý düþtüðüm þu cümle, seninle sevgili Nilgün:

‘’Ey tiksinç Aydýnlýk! Kusuluyor senin için, bil!’’

Her martýda aklýma gelen deniz kokusu.

Her aydýnlýkta yüreðime serptiðim umudun dokusu.

Mavi bir göðün peþtamalý iken bulutlar ve bulutlar ruhun da cepkeni iken…

Serpilen tümcelerimde ben hasat zamaný yola düþmüþ bir yürek çiftçisi gibi belki de bir mevsimlik iþçi yataðý yorganý kelimelerce bozguna uðratýlmýþ eðreti bir asa olduðunu savunanlar olsa da.

Bir muhbir imge telaþla kapýmý çalarken ve azýða aldýðým düþlerim semirirken yürek bahçemde.

Tozutan aklýn.

Bir ruhani acýnýn.

Bir de þifresinin peþine düþtüðüm insanlýðýn.

Ve senin de sorduðun üzere:

‘’Ben kimim’in arayýþý kaç adým gider öz-tanýma? Engin bir su izinde yanýta vardýðýnda, ne kadar bilebiliriz Kimiz’i?’’

Belirsizlik derin bir tema iken temas’ý ile kimlik sorgusunun bir de içten pazarlýklý olmanýn asla mümkün olmadýðý bir dünya iken yazýn dizinleri ve her eþkâle uymadýðý gibi uyduruk bir ben olmaktan da kaçýnan lahzasýnda ömrün kayýt dýþý bir ölümü gizlerken yürek dünyadan.

Öldüðümüz.

Defalarca ölüp ölümlü sýfatýndan ayrýþýk bir eda ile binlerce ölümün de diriliþinde derin bir tezahürat iken ruhsuz edimlerin sarkacýný yok sayýp kendi kuyumuzda kendi öz-suyumuzda boðulma ihtimali.

Bir telaffuz belki de yanlýþ anlaþýlmaya mahkûm.

Aþk’ý ise basite indirgeyen bir düzenek ve her aþk sözcüðünün altýnda illa ki beþeri kýrýntýlar yattýðýna kani, bunun bir öz veri olma ihtimalini de yok sayanlar üstüne üstük aþký bedenle ve yaþanmýþlýkla eþleþtirenler.

Bir öngörünün aslýnda bir saðaltým aracý olduðu ve gerçeklerin gerekçelere dayandýrýlýp yazýlanlarýn içeriðinde bir iz düþümü yatarken aslýnda herkese ve genele yayýlmýþ duygulardan da bir kazaným iken aþkýn yerleþik mertebesi.

Kýyama durduðum bu cümle ile sadece saðaltmýyorum da acýlarýmýzý aslýnda neyin neye tekabül ettiðinin sorgulamasýný yaparken eþlik eden gülümseme için borçlanýyorum Rabbime ve tüm insanlýðýn aslýnda bir gülümsemeye ne kadar da ihtiyacý olduðunu bilip daðýtýyorum içimdeki tüm gülleri elimle koyup elimle bulduðum belki de yüreðimi ekip gül bahçeme Rabbime duyduðum þükrü ve inancý paylaþmak adýna tüm insanlýkla.

Yýldýz Gülüm Çamlýsoy.