Sabahtan akþama; pembe-mavi renkte pamuk þekerleri satardý Bekir, sokaklarý dolaþarak. Eþi de boþ durmaz, çaðrýldýkça evlere temizliðe giderdi. Böylece geçinip giderlerdi zor da olsa.

Ancak her ikisinin de ekmek kapýsý kapanalý bir ay olmuþtu. Oldukça zorlanýyorlardý geçinmekte. Elde avuçta bir þeyleri yoktu. Üç de küçük çocuklarý vardý. Bir tek insan yoktu ki sokaklarda; pembe, yumuþak pamuk þekerlerden alsýn. Öte yandan; ev sahipleri de virüs bulaþýr endiþesiyle çoktandýr temizliðe çaðýrmýyorlardý. Asýl virüs ocaklarýna düþmüþtü.

Bu çýkmaz ve çaresizlik içinde omuzlarýndaki yükü fýrlatýp dolaba atmak ve üzerine kilit üstüne kilit vurmak istiyordu Bekir. Gözlerine bakamaz olmuþtu evlatlarýnýn. Bazen kýzýna ummadýðý zamanlarda yakalanan bakýþlarý ne yapacaðýný bilemediðinden irileþerek hareketsiz kalýr; kýzýnýn boynunu bükerek söylediði sözleri duydukça viþne renginde yaþlar akardý bakýþlarýndan.

-Baba, bu virüs ortadan kaybolunca bana Ayþe'nin tabletinden alacaksýn deðil mi?

-Tabii alacaðým caným kýzým. Almaz olur muyum hiç? Baban sana, ne istedin de almadý?

Saçlarýnýn örgüsünde dolaþýk kaldý titreyen parmaklarý.

-Yaaa. Almadýn baba almadýn! Yalan söyledin bana. Geçen yaz bisiklet alacaðým da demiþtin ama. Almadýn iþte!

Ne kadar acý konuþtuðunun, babasýnýn içini yaktýðýnýn farkýnda olmayan küçük kýz; saçlarýný babasýnýn parmaklarý arasýndan kurtarýp televizyonun karþýsýna geçti. Bekir, derinden bir iç geçirdi. Sigara paketiyle nemli gözlerini alýp balkona çýktý.

Gittikçe, buzdolabýndaki yiyeceklerin seyrekleþmesine þahitlik eden anne; bezgin bir yüzle sebzelikten patates aldý. Eteðine doldurup, tezgâha getirdi. Soymaya baþladýðýnda, yedi yaþýna yeni basmýþ büyük oðlu;

-Yaa, bana ne ben yemem bunu. Köfte istiyorum anne!

Dizlerine vura vura aðlýyor, bir yandan da amigolar gibi “Köfte köfte köfte!” diye sloganlar atýyordu.

-Dur tamam Rahat dur! Kudurmayýn bir gün de! Geç ablanýn yanýna, çizgi film izleyin. Yapacaðým köfte.

-Çikolata da istiyorum ben. Bana ne!

Kollarýndan yakaladý çocuðu; sinirleri bir cambazýn ipi gibi gergin olan kadýn. Aðlayarak odasýna kapandý çocuk. Kýz kardeþi, annesinin aðladýðýný görünce yanýna gitti kýzgýn kýzgýn küçük kardeþinin.

-Ne yaptýn yine? Annemizi sürekli üzüyorsun.

-Bana ne ya! Çikolata istiyorum ben.

-Gel içeriye geçelim.

Çocuklara mahsus inatçýlýðý ile omuzlarýný silkerek;

-Bana ne ya! 

Deyip duruyordu. Balkondan içerideki gürültüyü duyup gelen Bekir;

-Ne oldu yine? Didiþmeyin!

-Ya baba!  Bu salak yine annemi üzmüþ.

-Sensin salak!

Birbirleriyle dalaþmaya baþlayan iki haylaz çocuk; tekme, yumruk, tokat, saç çekme gösterisine baþladý. Bu iþten zevk alan seyirciler sadece ikisiydi.

-Durun! Durun! Ayrýlýn hadi!

Baba; oðlaný ensesinden havaya kaldýrdýðýnda hýrsýný alamayan kýz, bunu fýrsat bilip havaya hayali ve isabetsiz tekmeler gönderdi.

-Annen nerede kýzým?

Sesin tonu hemencecik ortadan toz olmalarý gerektiðini söylüyordu. Mesajý alan çocuklar, koþarak bir köþeye sindiler.

Yatak odasýnýn kapýsýný usulca açan baba; pencere kenarýndaki ufak koltukta iki büklüm oturarak sessizce aðlayan eþini gördü. Onu rahatsýz etmemek adýna hiçbir þey söylemeden ve belli etmeden yarým yamalak oturdu bir köþeye. Her þeyin farkýnda olan bir suskunluðun yaný baþýnda, hiçbir þey sormayan eþiyle karanlýk basana kadar bekledi. Cesaretin ilkini kadýn gösterdi.

-Yemek yarým kaldý ocakta. Çocuklar acýkmýþtýr. Dedi.

Eþinin odadan çýkýþýný hüzünle izledi Bekir. Bu kadýný mutlu edememiþti. El kapýlarýna muhtaç etmiþ, bir türlü rahat ettirememiþti. Baþarýsýz, beceriksiz, yetersiz buluyordu kendisini her konuda. Ne iyi bir eþ, ne de iyi bir babaydý. Bütün bunlar yetmiyormuþ gibi bir de bebekleri vardý. Hiç sesi çýkmaz, acýkmaz, aðlamazdý. Hal böyle olunca, normal ailelerde olduðu gibi odak noktasý deðildi. Hatta hiç yokmuþ hissi uyandýrýrdý.

 “Evde bir bebek var!“    Bu düþünce aklýna gelince, iyice morali iflas eden Bekir; terliklerini çýkarýp yataða girdi.

-Baba yemek hazýr!

-Ha yemek! Patates desene!

-Ya sus Mert!

-Çikolata almadýnýz ki.

Yüzü ekþiyip, aðlamaya hazýrlanan çocuk, babasýnýn;

-Susun artýk! Hadi çýkýn bakayým, Uyuyacaðým. Siz yiyin!

Sözleri karþýsýnda, yarým kalmýþ bir yüzle; yanýnda ablasý çýktý odadan.

Mutfak masasýnda dört tabak vardý. Ve içlerinde salçayla turuncuya bürünmüþ patatesler.

-Babam yemiyor anne.

Cevapsýz býraktý kýzýný, kadýn. Kucaðýna aldýðý bebekle, gözyaþlarýný içine akýtarak önündeki patatesi yedi.

Bekir; kimselerin görmeyeceðine emin olduðu bir anda, yüzüne gözyaþlarýnýn akmasýna izin verdi. Bütün gece yataktan kalkmadý. Gelip yanýna kývrýldý eþi, sabaha karþý. Onu da uyku tutmadý. Hiç konuþmadýlar, durumlarýný dile getirmediler. Aralarýnda sessizce imzaladýklarý bir ahitti sanki.

Bir çeþit onurlu olma hali katýyordu sessizlikleri. Ýki taraf da ayný düþüncelerle sýrt sýrta, bu sessizlikte birbirine destek oldu.

Az sonra, pencereden içeriye günün aydýnlýðý süzüldü. Bu beyazlýk, onlarýn yanaklarýnda umutla oynamaya baþladý.