Bu yýl da Müslümanlarýn idrak ettiði ramazan ayýnýn sonu geliyor … Ýslâm dünyasý bir ay boyunca oruçlarýný ihya etme çabasý içinde oldular. Ramazan orucu benim nezdimde de saygýn bir yer tutar. Bu ibadet fakir-varsýl ayýrmadan oruç tutma yetkinliðine sahip her Müslümana farzdýr. Özellikle uzun “sarý sýcak” yaz günlerinde hele de bedenen çalýþýnlar için terleyip su ihtiyacý çölde kervanla yürüyen insanlarýn su özlemine eþdeðer taþýr. Fakat müminler sevabýný sadece tüm âlemleri yaratan Yüce Allah’ýn (c.c.) takdir edeceði oruçlarýný susamýþlýðý, açlýðý kaale almadan ifa ederler.

         Dinlerdeki emirlerin biricik amacý insan ruhunu kirden-pastan; olumsuz duygulardan olabildiðince arýndýrmak onlarýn iyiden, doðrudan, barýþ, huzur, yardýmlaþma, paylaþma ve duygudaþlýktan… yana duygularýný terbiye etmektir. Yoksa ibadet yerinde evliya, dýþarý çýkýnca eþkýya yapmak asla deðildir dinlerin, dolayýsýyla ibadetlerin iþlevi...

         Ýnsanlar arasýnda sözde mümin gözüküp özde münafýk olan, muazzez dinimizi kiþisel çýkarlarý için kullananlar maalesef hiç de az deðil. Ne demeli bilemem. Ýlenmek bir yerde acizliktir. Dinimize, gelenek, göreneklerimize aykýrý yaþam felsefesi edinenleri sadece Yüce Allah’a havale etmek en akýlcý yol olsa gerek…

         Demokrasiyi yeterince içselleþtiremediðimiz için halkýmýz arasýnda fikirlerini ve de dini inançlarýný karþýsýndakilere dikte etme, hatta zorla kabul ettirme durumlarýyla karþýlaþýyoruz sýkça. Laikliði yetesiye kavrayabilsek her insanýn istediði gibi düþünebileceði, inanýp inanmayacaðý konusunda kendimize görev çýkarma aymazlýðýna düþmeyiz. Laiklik konusu, çaðdaþ demokrasilerde nasýl benimsenip içselleþtirildiði yadsýnamaz bir gerçek. Bundandýr demokratik yönetim biçimini gereði gibi uygulandýðý ülkeler mezhep savaþlarýný tarihlerinin derinliklerine gömmüþlerdir büyük çoðunlukla. Laiklik olgusu baþlý baþýna geniþ bir alan… Bu yazýnýn hacmi için o alanda bu kadar söz yeter kanýsýndayým.

         Ýslâm Dininde zorlama var mý? Sorusuna Kutsal Kur’an-ý Kerim þöyle yaklaþýyor.

          “Ey Peygamber! Rabbinden sana indirilen buyruklarý teblið et! Eðer bunu yapmazsan risalet vazifesini yapmamýþ olursun.” (Maide, 5/67 Görevi teblið, davet ve irþattan ibarettir; insanlarýn Ýslam'ý kabul etmemelerinden sorumlu deðildir. Zira dinde zorlama yoktur; Hz. Peygamber de insanlar üzerinde bir zorba deðildir.

“Dinde zorlama yoktur. Doðru yol, sapýklýktan, hak batýldan ayrýlýp belli olmuþtur. Artýk kim taðutu reddedip Allah’a iman ederse, iþte o, kopmasý mümkün olmayan en saðlam tutamaða yapýþmýþtýr. Allah her þeyi iþitir, bilir.” (Bakara, 2/256)

         Kutsal kitabýmýz dinde zorlama yoktur derken tarihi gerçeklerin bu kutsal ayetlerle örtüþtüðü büyük muamma. Semavi dinlerin yayýldýðý çaðlar içinde maalesef yýllarca din savaþlarýna sahne oldu yer karasý. Örneklersek: (1096-1272) yýllarý arasýnda tam 13 adet Haçlý Seferi yapýldý Ýslam dünyasýna karþý. Kimler tarafýndan? Hz. Ýsa Peygamber’in “Ýnsanlarý seveceksin” öðretisinin mensubu Hristiyanlarca. Hristiyanlarýn marifetleri hiç bitmedi, bitmez… Kenya kurucusu devlet baþkaný Jomo Kenyatta’nýn (1894-1978) sözleri olayý ne kadar da gerçekçi anlatýr:

         “Batýlýlar geldiklerinde ellerinde Ýncil, bizim elimizde topraklarýmýz vardý. Bize, gözlerimizi kapayarak dua etmeyi öðrettiler. Gözümüzü açtýðýmýzda, bizim elimizde Ýncil onlarýn elinde topraklarýmýz vardý.”

         Hz. Musa, “Öldürmeyeceksin” emrini teblið eder kutsal kitabý Tevrat’ýn emri olarak. Maalesef günümüzde Yahudiler Filistinli ýrkdaþlarýna onulmaz acýlar yaþatýyor. Hristiyan ve Yahudilerin barýþtan yana karneleri hep kýrýklarla dolu…

         Ya Müslümanlar bu konuyu azýcýk deþersek maalesef Ýslam tarihi özellikle kendi aralarýndaki kanlý býçaklý olaylarýn sayýsýný saymakla bitirmek olasý deðil … Ta Hz. Ali- Muaviye itilafý, Sýffýn Savaþý’ndan günümüze kadar ne kadar çok acý olaylar yaþandýðýný Ýslâm Tarihi bol bol anlatýr… Hala da Ýslâm dünyasýnda kendi aralarýnda bir arada dayanýþma içinde yaþama adýna yaprak kýpýrdamýyor… Oysa dinimizin de alýntýladýðým surede insan yaþamýna ne kadar saygýn biçimde önem verdiði buyuruyor:

           “Kim, bir cana kýymamýþ ya da yeryüzünde bozgunculuk yapmamýþ olan bir caný öldürürse, bütün insanlarý öldürmüþ gibi olur. Kim de onu yaþatýrsa, bütün insanlarý yaþatmýþ gibi olur." (Mâide, 32)

         Semavi dinlerin, bu dinleri insanlýða teblið etmekle görevlendirdiði peygamberlerin görevlerinin sadece insanlýða Allah’tan(c.c.) aldýðý emirleri barýþçý bir yaklaþýmla teblið etmeleri gerekirken tarih boyunca bu dinlerin mensuplarýnýn gerek kendi aralarýnda gerekse birbirlerine karþý acýmasýz savaþlar açmasýnýn nedenini insaný duygularla nasýl açýklamalý!?

         Ramazan ayý boyunca televizyonlarda bolca dini konularda söyleþiler yapýlýyor. Kur’an-ý Kerim tilavetleri icra ediliyor. Ve iftar saatlerine doðruda din görevlilerimiz dua yapýyorlar. Dualarýný þu dileklerle bitiriyorlar genellikle: “… Allah’ým,  bizleri doðru yola ilet… Ülkemize, milletimize birlik beraberlik nasip et… Bütün Ýslâm Âlemine birlik beraberlik, barýþ ve kardeþlik içinde yaþamayý ihsan eyle!.. …”

         Din adamlarýmýzýn birlik ve beraberlik ve barýþ içinde yaþama dileðini niçin sadece Ýslâm Âlemi için isteyip ayný dileklerin tüm insanlýk için istenmediði noktasýnda kuþkuluyum. Dilerim ki, ayný dilek tüm insanlýk için de dilensin. Çünkü dünyanýn her hangi bir köþesinde yaþanan kargaþa, savaþ durumu daha sonra velev ki Müslüman devletlerden uzak olsa bile nihayetinde yaþanan iki büyük paylaþým savaþlarý gibi herkesi olumsuz etkiliyor.

         Bu konuyu gün olarak da belirtmeli, 22 Nisan 2022 Cuma namazý çýkýþý saygý duyduðum imam arkadaþla görüþtüm. Ýmam arkadaþ biraz düþündükten sonra sorumu þöyle yanýtladý,  “Farklý inançlý insanlar için Allah’tan (c.c.) hidayet istenir!”

         Hidayet:  Doðru yol, hak olan Müslümanlýk yolu TDK.

          Ýyi hoþ da gayri Müslimler Müslümanlýk yolunda deðil de kendi inançlarý doðrultusunda yaþamak istiyorlarsa; onlar için barýþ içinde yaþasýnlar dileðinde bulunmanýn bir sakýncasý olmamalý!? 

         Hani bizim din adamlarýmýz farklý inançlý insanlarýn hidayete ermesini, Ýslamla tanýþýp, müþerref olmasýný isterken Hristiyan, Yahudi din adamlarýnýn da dünya barýþý, insanlýðýn bir arada yaþama dileklerinin olduðu kanýsý yok bende. Kardak Adasý’na komþumuz askeri, siyasi elemanlarýyla çýkarken yanlarýnda papazý da almayý ihmal etmemiþlerdi(!)

         Bu cihetle, dünya barýþý için Atatürk’ü, O’nun ünlü sözü: “Yurtta sulh cihanda sulh” özdeyiþinin ne kadar deðerli olduðu ortaya çýkýyor. Atatürk’ün bu sözü:

         “Dünyada olabilecek herhangi bir rahatsýzlýðýn herkese zarar verebileceðini, bu yüzden de milletlerin diðer milletlerin sorunlarýna kayýtsýz kalamayacaðýný ifade eden Atatürkçülüðün bütünleþtirici ilkelerindendir. “Yurtta sulh, cihanda sulh” en geniþ ve yaygýn anlamýyla teknik bir deyim olan kolektif güvenliði, milletlerarasý barýþýn korunmasýný ve devamlýlýðýný da ifade eder.” Kaynak: http://www.atam.gov.tr/index.php?Page=DergiIcerik&IcerikNo=72

         Son söz olarak þunu söylemek isterim semavi din adamlarý kutsal kitaplarda yazan ve peygamberlerin de ýsrarla iþaret ettiði insan kardeþliðinin gereði barýþý, kardeþçe yaþama ülküsünü idealize dua ve söylemlerde bulunsalar Atatürk’ün de hedeflediði her ülkede ve dünya da barýþa katký saðlarlar.

         Dilerim 21. Yüzyýlýn geride kalan üççeyreðinde silahlar susar insanlýk barýþ içinde yaþama olgunluðuna eriþir. Bu konuda siyasilere olduðu kadar din adamlarýna da büyük görev ve sorumluluklar düþmektedir. Bu baðlamda en makbul reçete: Toplumlarýn yönetiminde söz sahibi olanlarýn barýþý varýlacak tek ve biricik hedef seçmelerinden geçiyor…