ÖYKÜ: GÖZLERÝMÝN KAPAÐI

Olmaz diyordum hâlbuki. Hâlbuki vazgeçmiþ geride býrakmýþtým. Ýnsan, açmazlarýn en büyüðüymüþ anladým. Geç de olsa anladým ya, önemli olan bu. Hava da ne güzel bugün. Ýnadýma güzelleþiyor biliyorum. Gözlerimi kapattýðým an teslim oluyorum girdabýna. Yýllar yýlý göz kapaklarýmý açýk tutsunlar diye maaþ ödüyorum kapak bekçilerine o yüzden. Birkaç aydýr unutturmuþtu kendini, zihnimdeki sesleri. Ama ne olduysa o geceden beri ayný rüyanýn düþlerinde uyanýr oldum.

“Çok düþünüyorsun!” diyor kapak bekçilerinden ince, uzun olaný. “O kadar çok düþünürsen olacaðý bu.”

“Ýyi de elimde mi sanýyorsun düþünmemek?”

Her zamanki cevaplarýmdan birini verince bekçiler on dakikalýk molaya çýkýyor. Bu boþluðu fýrsat bilip saniyeler içinde zihnimden dýþarýya taþmaya baþlýyor. Simsiyah giyinmiþ fötr bir þapka takan adam. Kapkara gözlüklerinin ardýndan bir yüze sahip olmadýðý halde nasýl da benimle eðlendiðini görebiliyorum. Sahi bir yüzü olmadýðý halde nasýl oluyor da bütün mimiklerine þahit olabiliyorum?

Tanýdýk gelen bir sesle “Oturabilir miyim?” diyor. Cevabýmý beklemeden oturup “Son zamanlarda zihninden çýkamadýðým için kusura bakma. Ülke dýþýnda bir yerdeydim. Ama zaten ben hep ülkeler dýþýyým bilirsin.” Diyor.

Hiçbir yanýt veremiyorum. Versem de dinlemez ki zaten. Sadece kendi bildikleri gezip gördükleri yaþadýklarý önemlidir onun için. Uzun uzun dikkatle süzüyorum yüzü olmayan adamý. Gerçekten burada mý yoksa bu bir yanýlsama mý diye merakla.

“Düþünme boþuna! Ben gerçeðim ve karþýndayým!”

Nasýl oluyor da karanlýðýn ardýnda duran gözlerinin ýþýðýný görebiliyorum, hayret.

“Sað ol ama senin gözlerinin ýþýðý gibisi yok. Bakma öyle! Sen zekisindir. Zihninden taþan adam elbette zihnini de okur.”

Gözlerimi sýký sýký kapatýyorum. Ellerimle de kulaklarýmý. Biraz zaman geçince serbest býrakýyorum organlarýmý. Derin bir oh çekiyorum. Gitmiþ. Düþünmek istemiyorum artýk dedikçe yeni yansýmalarýyla karþýmda buluyorum onu.

“Çok geç kaldýn. Ödülünü bir baþkasýna verecektim az kalsýn.” Diyor.

Ardýndan ödülümü kocaman açtýðý aðzýyla yemeye baþlýyor. Yedikçe ödül, dev çubuk makarnalara dönüþüyor. Adam makarnayý içine çektikçe yeraltýndan yenileri yeþeriyor. Hýrsla çiðniyorum filizlenen makarnalarý. Ardýndan yokuþ aþaðý inen bir yol boyu takip ediyorum. Botlarýmla gurur duyuyorum o an. Verdiðim paraya deðmesine seviniyorum. En ufak bir kayma yapmýyor makarna tarlasý üzerinde. Dik yokuþun sonu bir türlü gelmiyor. Bir uzaklaþýp bir yakýnlaþan köpek sesleri bacaklarýmý titretmese daha seri inebilirim aslýnda. Son adýmýmý atmamla düzlüðe çýkýp kalkmak üzere olan otobüse atlýyorum.

Ýçerisi týklým týklým dolu. Nefes alamamaya baþlýyorum zamanla. Kulaðýmýn dibinden bir sürü kelime, düþünce, bana ait olamayan saçmalýklar geçip gidiyor. Bir tek bana ait bir ize rastlayamýyorum. Ben hariç her þey yer edinmiþ burada kendisine. Bir ben fazla gelmiþim. Ýstemeden de olsa, o, yüzsüz yabancýnýn zihninin içinde olduðumu anlýyorum. Gözleri daima kapalý benim aksime. Uðultudan baþým dönüyor. Demek insan sadece kendi gürültüsüne katlanabilirmiþ. Uðultunun þiddeti arttýkça baþýmýn dönüþü de artýyor. Ani ve sert bir hareketle göz kapaklarýmý yerinden oynatýyor kapak bekçileri. Nerede olduðumu anlamaya çalýþýrken havanýn güzelliðini araçlarýn gürültüsü çirkinleþtiriyor.

BENGÜL ALKAN