Yontu sanatçýlarý malzemesi, mermerdir, taþtýr, aðaçtýr. Yontucu ustalar yetkinliklerinin el verdiði düzeyinde kalýcý eserler üretirler. Ayný yaklaþýmla ressamlar boyalar, fýrça, tuval benzeri malzemeden hayranlýk uyandýran eserler ortaya çýkarýr. Örnekleri çoðaltmak olasý; yazarlar, þairler kelime daðarcýklarýnýn zenginliðini kullanýp akýl süzgecinden geçirdikleri temalarý þiire, öyküye, romana… dönüþtürürler.

         Öðretmenlik soylu bir meslek olduðu gibi öðretmenler birer saygýn sanatçýlardýr. Konuyu açalým. Öðretmenin malzemesi ise yarýnlarýmýzýn güvencesi çocuklardýr. Öðretmenler öðrenim yýllarýnda edindikleri bilgi ve donaným; kendilerine kazandýrýlan deðerlerle pedagojik yeterlikleri düzeyinde çocuklarýmýzý, öðrencilerini yarýnlara hazýrlarlar. Öðretmenlerin mesleðinin hakkýný verecek düzeyde yetiþmesi ellerindeki malzemeyi istenilen düzeyde iþlemelerine baðlýdýr.

         O bakýmdan öðretmenlik mesleði bir sanat dalýdýr demekle ayný zamanda eðitim öðretimi verilen önem vurgulamýþ oluruz. Uluslar öðretmenlere verdikleri deðer ölçüsünde elit kuþaklara sahip olurlar. Devletlerin birinci varsýllýk kaynaðý nitelikli yetiþmiþ insan gücü olduðu gerçeði yadsýnamaz bir gerçektir. Örnekler verirsek: Osmanlýnýn kuruluþ yükseliþ devirlerinin padiþahlarýnýn devrinin baþarýlý öðretmenlerce yetiþtirildikleri bilinir. O padiþahlardýr ki, öðretmenlerine büyük saygý duymuþlardýr. Fatih kendisine sunulan çiçeklerin öðretmenlerine sunulmasýný ister. Yavuz, hocasýnýn atýndan elbisesine çamur serpilmesi nedeniyle mahcup olan hocasýnýn gönlünü almak için çamurlu kaftanýnýn tabutunun üstüne örtülmesini emreder.

         Ayný baðlamda: “Dünyanýn her tarafýnda öðretmenler insan topluluðunun en fedakâr ve muteber insanlarýdýr.” Diyen Atatürk öðretmenliðin önemini vurgulayýp:

“Öðretmenler!
Yeni nesli, Cumhuriyet’in özverili öðretmen ve eðitmenleri, sizler yetiþtireceksiniz; yeni nesil, sizin eseriniz olacaktýr. Eserin kýymeti, sizin yeteneðiniz ve özveriniz derecesiyle uygun olacaktýr. Cumhuriyet; fikren, ilmen, fennen, bedenen kuvvetli ve yüksek karakterli koruyucular ister. Yeni nesli, bu kalite ve yetenekte yetiþtirmek sizin elinizdedir. Sizlerin, seçkin görevinizin yerine getirilmesine büyük özveriyle varlýðýnýzý vereceðinize hiç þüphe etmem.”

          Anýmsanacaðý gibi 1920’li, 30’lu, 40’lý hatta daha 1950Li yýllarda bile nüfusumuzun büyük çoðunluðu köylerimizde oturuyordu. Köylerimiz karanlýklar içinde yaþarken yurttaþlarýmýz ümmi durumdaydý. Cumhuriyetle çaðdaþ uygarlýk düzeyine ulaþmak hedeflendi. Okulculuða büyük önem verildi. Fakat mevcut Öðretmen Okullarý yeterli sayýda öðretmen yetiþtiremiyordu.

         Cumhuriyeti kuran kadrolar öncelikle yurttaþlarý okuryazar yapmak, aydýnlatmak için eðitmen yetiþtirme, daha sonra Köy Enstitüleri projeleriyle büyük atýllar yaptý. Yurdun her bölgesinde seve seve görev alan öðretmenler yetiþtirdi. Maalesef karanlýk güçlerin marifetiyle densin, her nasýl betimlenirse betimlensin önce Köy Enstitüleri, daha sonra Öðretmen Okullarý ve Eðitim Enstitülerinin kilit vuruldu kapýlarýna.

         Giderek öðretmenliðe, eðitim- öðretime verilen önem yýl yýl azaldý. Sýk sýk müfredatlar deðiþtirildi. Öðretmenlikle ilgisi olmayan Milli Eðitim Bakanlarý atandý. Eðitimin kalitesi düþtü. Buna paralel olarak hýzlý biçimde tüketim toplumu olduk.

         Ülkemizde þu anda kaç çeþit öðretmen var bir sayalým: Kadrolu öðretmen, sözleþmeli öðretmen, ücretli öðretmen, özel okul öðretmeni ve de atanamayan öðretmenler. Yeni yürürlüðe giren Öðretmenlik Meslek Kanuni ile öðretmenler uzman öðretmen… gibi kategorilere ayrýlmasý hedeflendi.

          Google ’ye müracaat ettim öðrenmek için; günümüzde eðitim iþ kolunda kaç çeþit sendika var?

Dudak uçuklatacak sayýda, tam 49 çeþit sendika olduðunu gördüm. Öðretmenlerin bu kadar bölünmesi hiç hayra alamet deðil.

         Eðitim-öðretim sorunlarýný yetesiye anlatmak bu yazýnýn hacmini aþar. Sadece ülkemizde köy okullarýnýn kapalý olmasý büyük kanayan bir yara olarak içimizi acýtýyor. Çarpýk plansýz sanayileþme ve kentleþme sonucu köylerimiz boþandý. Genç nüfus kentlere taþýndý. Oysa cumhuriyet kurucularý yurdun en uzak köyüne okul yapma ve öðretmen göndermeyi amaçlamýþtý.

         Ülkemin kalkýnmasý, dünyada lider ülke olasýný istemekten baþka bir dileðim yok. Ve halkýmýzýn daha gönençli barýþ içinde yaþamasýný istemek hayal deðil gerçek olmalý.

         Bu dileðimin gerçekleþmesi doðrultusunda medyada bir haber okudum. Bir siyasi liderimizin sözleri heyecanlandýrdý beni. Siyasimiz þöyle diyordu:

         “Köy okullarýný yeniden açacaðýz. Okul bahçelerinde Andýmýz duyulacak. 600 bir öðretmenin atama sorunu çözülecek…” Umar ve dilerim bu vaatler ete kemiðe bürünür. Eðitim-öðretim çalýþmalarý çaðýn bilimsel kýstaslarýna göre planlanýr ve uygulanýr. Öðretmenlerimize Cumhuriyetin ilk dönemlerindeki kadar deðer verilir. Çaðlar ötesinde Çinli ozanýn dediði gibi yüzyýl sonrasýný düþünülüyorsa insan yetiþtirmek gerek. Gelecek kuþaklara býrakacaðýmýz en iyi miras onlarý çaðýn gerektirdiði donanýmla yetiþtirmek, eðitmek olmalýdýr…