Eski tahta masanýn üzerinde, kurumuþ fýrçalar ve renkli tüplerle dolu bir palet duruyordu. Pencereden içeri sýzan güneþ ýþýðý, tozlu odanýn içini aydýnlatýyordu. Kýrýk camlar, ýþýðýn yere düþerken dans ettiði ince ýþýnlarla süslüydü. Duvarlar, yýllarýn getirdiði resimlerle kaplýydý. Her bir tablo, farklý bir hayatý yaþanmýþlýðý anlatýyordu. Birinde deniz kenarýnda bir çocuk, diðerinde daðlarýn zirvesinde bir daðcý vardý. Ressamýn yaþamýnýn izleri, bu tuvaller de saklýydý. Eski tahta sandalyeler, masanýn etrafýnda sýralanmýþtý. Üzerlerinde boya lekeleri ve çizikler vardý. Burada bir zamanlar sanatçýlar, öðrenciler ve meraklý gözler oturmuþtu. Odada hafif bir terebentin kokusu vardý. Ressamýn paletinden yükselen renkler, havada dans ediyordu. Mavi, sarý, kýrmýzý… Her bir rengin kendine özgü bir hayat yaþantýsý vardý.

Atölyenin ortasýnda duruyor, fýrçasýný paletin üzerine daldýrýyordu. Gözleri kadýnýn yüzündeydi. Onun içindeki karmaþayý, fýrça darbeleriyle ifade etmek istiyordu. Leyla, fýrçasýný tuvalin üzerine koydu. Gözleri kadýnýn yüzündeydi, ama aslýnda iç dünyasýnda bir savaþ veriyordu. Ruhu, fýrça darbeleriyle ifade etmek istediði duygularla doluydu. Bir yandan, geçmiþi onu rahatsýz ediyordu. Atölyenin duvarlarýndaki tablolar, gençlik yýllarýný hatýrlatýyordu. O zamanlar, sanatýn saf ve içten olduðuna inanýrdý. Ancak zaman geçtikçe, hayatýn acýmasýz gerçekleriyle yüzleþti. Sanatýn sadece bir meslek olmadýðýný, ayný zamanda geçim kaynaðý olduðunu fark etti. Bu düþünce, içinde bir çatýþmaya doðru onu sürüklüyordu.

Diðer yandan, kadýnýn gizemi onu cezbetmiþti. Kapüþonun ardýndaki yüzü göremese de, kadýnýn gözlerindeki hüzün ve sýr, Leyla’yý etkilemiþti. Onun içindeki karmaþayý anlamak, belki de kendi iç çatýþmalarýný çözmek anlamýna geliyordu. Leyla, fýrçasýný tekrar paletin üzerine daldýrdý. Kýrmýzý rengi seçti. Korku ve umut arasýnda sýkýþmýþ gibi hissediyordu. Belki de bu tablo, hem kendi iç dünyasýný hem de kadýnýn gizemini ifade edebilirdi.

Atölyenin penceresinden bakýldýðýnda, Ýstanbul’un tarih kokan sokaklarý uzanýyordu. Eski çarþý, taþ binalarý ve ahþap dükkânlarýyla hala ayakta duruyordu. Her bir çatý kiremiti, yýllarýn izini taþýyordu. Ýstanbul, sadece turistik bir ilçe deðil, ayný zamanda yaþamýn deðiþimini izlediðimiz bir yerdi. Þehre her gittiðimizde, eski bir atölyenin daha kapandýðýný, bir esnafýn daha eksildiðini görüyorduk. Bu sokaklar, geçmiþle günümüz arasýnda bir köprüydü. Pencerenin kenarýnda bir saksý vardý. Ýçinde rengârenk çiçekler açýyordu. Leyla, fýrçasýný tuvalden kaldýrýp pencereye doðru döndü. Dýþarýdaki manzara, içindeki çatýþmalarý yatýþtýrmaya çalýþan bir ressamýn gözlerine yansýdý.

Mehmet Aluç

Devam edecek inþallah