Çanakkale de Umuda Dair Son Diye Bir Þey Yoktu 

   Karargâhýn içi hüzünle karýþýk bir heyecanla doluydu. Yýrtýlmaya yüz tutmuþ çadýrlarýn arasýndan sýzan soðuk, askerlerin nasýr tutmuþ ellerinde sýktýklarý tüfeklere kadar iþliyordu. Çoðu yirmisinde bile deðildi; yüzlerinde daha býyýklarý bile doðru düzgün çýkmamýþtý. Ama gözleri... O gözler bir ömrün aðýrlýðýný taþýr gibiydi. Bekledikleri yarýndý; ötesi yoktu. Çünkü hepsi, bu yarýnýn bambaþka bir gün olduðunu, dönecek bir gün olmadýðýný biliyordu.

   Seyit Onbaþý, diðerlerinden biraz önde oturuyordu. Sýrtý eðilmiþ, tüfeðini temizliyordu. Baþýný kaldýrýp bakýnca, genç Mehmet’i gördü. Mehmet titriyordu, ama soðuktan deðil; korkudan. Seyit bunu anlamýþtý. Kendi gençliðini gördü Mehmet’in ürkek bakýþlarýnda.“Mehmet,” dedi, gür sesiyle ama bir baba þefkatiyle. “Korkuyor musun?” Mehmet’in gözleri, baþýný eðip doðrulamadan dudaklarýnýn arasýndan bir cevap çýktý: “Hayýr Onbaþý...” Seyit gülümsedi. Sert elleriyle Mehmet’in omzuna dokundu. “Korkmayan asker, ya deli olur ya taþ. Korku, bize Allah'ýn hediyesidir evlat. Ama bil ki korkuyu aþmak cesarettir. O yüzden korkman, cesur olduðun anlamýna gelir.”

   Bu sözler, Mehmet’in gözlerinde bir parýltý iman aþkýyla ateþini yaktý. Sadece Mehmet’in mi? Karargâhtaki herkes Seyit Onbaþý’nýn sözlerini dinliyordu. Onun gibi bir askere sahip olduklarý için gurur duyuyorlardý. Sabah olduðunda düþman gemilerinin gölgeleri, sulara derin bir karaltý düþürmüþtü. Seyit Onbaþý’nýn en sondan önceki mermisi henüz sýrtýndaydý. Hayatýndan en sondaki toptan aðýr olmayan bu top mermisini kaldýrýrken sýrtýndaki her kas baðýrýyordu, ama o susuyordu. Ta ki, mermiyi topa yerleþtirip namluya döndürene kadardý.

“Sonsuzluða bir selam olsun!” dedi Seyit, diþlerini sýkarken. Ve topu ateþledi.

   Düþmanýn devasa zýrhlýsý, okyanusta, sarsýldý. Seyit ve Mehmet, patlamanýn yankýsý içinde birbirlerine baktýlar. Mehmet gülümsüyordu. Sýcak bir gülümsemeydi; umudun, birlikteliðin ve fedakârlýðýn sýcaklýðý. O gün Çanakkale’de sadece bir gemi deðil, bir milletin yüreði de ayakta kalmýþtý. Seyit ve Mehmet gibi askerlerin hikâyeleri, gelecek nesillere birer umut ýþýðý olarak kalacaktý. Çünkü onlarýn savaþtýðý yer, yalnýzca düþmanla deðil, korkuyla, umutla ve gelecekle savaþtýklarý bir yerdi. Patlama sesleri göðü delip geçmiþti. Okyanusun sarsýlan gövdesi ufka doðru çekilirken Seyit Onbaþý, zaferle karýþýk bir mahcubiyet içinde namluya yaslandý. Çünkü o top mermisini kaldýrdýðý ellerde, milletin kaderini taþýdýðýný biliyordu. Mehmet yaný baþýnda heyecanla nefes alýp veriyordu. Çocukça ama gurur dolu bir sesle, "Baþardýk!" diye baðýrdý.

   Karargâha dönüp sýrtlarýný yere verdiklerinde kýsa bir sessizlik çöktü. Bu sessizlik, patlayan toplarýn gürültüsünden daha aðýr geliyordu. Bir süre sonra Mehmet, Seyit’e dönüp usulca sordu:

“Onbaþý, biz þimdi kazandýk mý?”

   Seyit, derin bir nefes aldý. “Mehmet,” dedi, yüzüne yaþanmýþlýkla dolu bir tebessüm yerleþirken, “Biz bu sabah kazandýk. Ama zafer dediðin, her yeni sabah yeniden kazanýlýr.”

   Mehmet bu sözlerin derinliðini anlamaya çalýþýrken, bir baþka asker karargâha girip onlarý selamladý. “Onbaþý, düþman çekiliyor, ama geri dönecekler,” dedi endiþeyle. Seyit’in yüzü hiç deðiþmedi. O zaten bunu biliyordu. Yüzünü askerlere döndü ve onlarýn gözlerine baktý.

   “Yarýnýn sabahý yine burada olacaðýz. Herkesin bir savaþý var; kimi yüreðinde, kimi tüfeðinde. Bizimki de burada, Çanakkale’de. Ne zaman ki bu topraklardan düþmaný kovarýz, iþte o zaman rahat uyuyacaðýz.”

   Askerler, kararlýlýkla baþlarýný salladýlar. Seyit, ayaða kalktý ve tüfeðini omzuna astý. Diðer askerler de kalktý, sessizce komut bekliyorlardý. Çünkü biliyorlardý: Zafer, yalnýzca savaþarak deðil, sabrederek ve inançla kazanýlýrdý. Gecenin yýldýzlarý, bozkýrýn üstüne serpilmiþ gibiydi. Seyit, gökyüzüne baktý ve içinden sessiz bir dua etti. Bu savaþý kazanmaya adanmýþ bir milletin dualarý dað gibi sýrtýndaydý. Onu taþýyan þey yalnýzca fiziksel kuvvet deðil, bu dualarýn verdiði manevi güçtü. Sabahýn ilk ýþýklarý, karargâhýn derme çatma tahtalarýný aydýnlatmaya baþladýðýnda askerler yine yerlerindeydi. Seyit Onbaþý, mermisini taþýyacak omuzlarýnda milletin inancýný hissediyordu. Ve bilerek ilerliyordu: Bugün yine yarýndý. Ötesi, milletin kanýnda ve ruhunda yazýlýydý.

   Gün aydýnlanmaya baþladýðýnda, denizin sesi karargâhýn dört bir yanýný doldurdu. Bu, düþmanýn tekrar yaklaþmakta olduðunun habercisiydi. Seyit Onbaþý, çadýrýn dýþýna çýktý ve ufka baktý. Bir an için denizin sakinliðinde kayboldu; ama biliyordu ki bu sessizlik, fýrtýnanýn tam öncesiydi. Askerler sýrayla hazýrlýklarýný tamamlýyordu. Mehmet, Seyit’in yanýna yaklaþtý. Henüz toy bir askerin heyecanýyla sordu: “Onbaþým, bu aðýr olan top mermisini kaldýrabilir misin? Bu diðerinden daha da aðýrdýr.” Seyit, Mehmet’e döndü ve yüzünde derin bir anlam taþýyan bir gülümsemeyle cevap verdi: “O mermiyi omzumda taþýmamý saðlayan, sadece kaslarým deðildi. O gün milletimin duasý ve inancý omuzlarýmdaydý. Bugün gerekirse yine kaldýrýrým; çünkü biliyorum ki, yalnýz deðiliz.”

   Bu sözler, etraftaki tüm askerlere umut verdi. Bir milletin yükünü taþýmanýn sadece fiziksel bir güç olmadýðýný anladýlar. Bu duygu, her birine birer kahraman olduklarýný hatýrlattý. Savaþýn baþlamasýyla top sesleri yeniden duyuldu. Seyit Onbaþý, bu kez genç Mehmet ile birlikte top baþýndaydý. Düþmanýn ateþi gittikçe daha da þiddetleniyordu. Seyit’in gözleri, uzaklardaki düþman gemilerine odaklanmýþtý. Mehmet, Seyit’in gözlerindeki kararlýlýðý görünce içinden “Biz kazanýrýz inþallah” dedi. Yeniden o dev bir mermi Seyit “ya Allah Bismillah” diyerek omuzlarýna yükledi. Her bir adýmý, yerden yankýlanan bir titreþim gibiydi. Mehmet, Seyit’in yanýnda topu hazýrlýyordu. Sonunda mermi namluya yerleþti yiðitler yiðidi serdarý Seyit Onbaþý.

   “Hazýr mýsýn Mehmet?” diye sordu Seyit. Mehmet bir an duraksadý, ama sonra baþýný hýzlýca salladý. Seyit gür sesiyle emir verdi: “Ateþ!” Patlayan top, Çanakkale’nin kaderini o an yazdý. Düþmanýn en ön cephesindeki zýrhlý gemilerden biri aðýr yara aldý ve geri çekilmeye baþladý. Karargâhtaki askerlerin sevinç dolu naralarý, patlamalarýn arasýnda yankýlandý. Ama Seyit’in yüzünde yine o sakin ama derin ifade vardý. Mehmet, heyecanla Seyit’e sarýldý: “Baþardýk Onbaþý, yine baþardýk!” Seyit, genç askerin baþýný okþadý ve hafifçe gülümsedi: “Evet Mehmet, bugün de baþardýk. Ama unutma, bu topraklar bizden sadece cesaret deðil, sabýr da ister. Her gün yeniden baþarmamýz gerek.”

   Ufukta düþman çekiliyor gibi görünüyordu, ama Seyit Onbaþý’nýn dediði gibi, her sabah yeniden yazýlmasý gereken bir mücadele vardý. O mücadele, yalnýzca o gün Çanakkale’de deðil, milletin yüreðinde devam ediyordu, vesselam.

Mehmet Aluç