Kodamandý kasýntýlý düþlerden arda kalan hayal kýrýklýklarý aslýnda bir bebek kadar da saf ve masum yürek sedasý.

Acýydý ayracým.

Açýydý bulamadýðým: hani gidip geldiðim kirli duvarlarý bir bulut misali beyaza boyamak adýna kadirþinas bir tutumla dokunmaksa en derin yaralara…

Unutulmuþluðum bir köþede bir þiþede saklý gözyaþý gibi irsi mi yoksa acýnýn ardý ardýna eþlik eden tokadý?

Þimdim müsemma.

Dünüm kanlý bir ada.

Yarýnlara yok ki mecalim yine de umut ekip özlem biçebilirim.

Ben bir yanýlgýnýn eseri ben bir yangýnýn külü ve yaratýlarýn en güzeli iken sevgiyle dikilen kalbimi sundum revnak bir tepside buldum da kendimi tam da terk edecekken kentimi.

Artýk ait deðilim bu kente iki yakasýndan da hicap ettiðim varsýn iki yakam da gelmesin bir araya ben yâd ettiklerimle idare ederim.

Tebessüm ehli bir duanýn akýbeti Rabbime kavuþma telaþý hýnca hýnç birbirine giren insan neslinin selameti adýna kopsun artýk fýrtýna kopsun da kopacaksa kopsun kýyamet gýybet eseri deðil gýybetin esiri iken ahvalim kabaran yüreðime bir teselli bahþetsin yüce Rabbim.

Bir ölçek ekleyecektim gözyaþýmý gel gör ki kazan taþtý.

Bir ölçek de piþmanlýk bense meylettiðim kadar ruhumdaki emanete endamlý bir veda diledim önce kendimden uzaklaþtýðým yeniden toparlamaksa ardýmda kalanlarý bin bir eda ile kucaklaþtýðým demem o ki: aþktý evrenin tufaný.

Aþký evirdim.

Sözcükleri kadeh misali devirdim oysaki her biri masum saf su ile dolu en çok da yalnýzlýðýn ve hayal kýrýklýðýnýn vuku bulduðu.

Bir þerh düþecektim mademki yürek sayfama:

Þiir olmalýydý ilk sözüm.

Þiarýmdý mademki aþkýn dalkavuk gölgesi mihrabýmda saklý ruhumun kýrýk tokasý ve aþkla biçiverdim gözyaþýmý kutsandýðým kadar kural tanýmadýðým artýk kimse çomak sokan huzuruma maviden bir bilye yuvarladýðým dünümün sadakasý iken kendime uzattýðým…

Ýçtimada geçen yýllarým.

Kýrýk pedallarý kalbimin.

Ýsyankâr deðilse bile itiraz dilekçemde saklý maruzatým:

Kendime hem yakýn hem uzak hem tutsak minyon dünyam içimde dönen uydusu olduðum sevginin müptelasý bir rakým adeta ulaþýlmazlýðýn ses geçirmez duvarlarý ve iþte kanlý duvaðý cihanýn:

Ölsem de bir kalsam da.

Sandýk dolusu hatýrat azýcýk nemli küflü:

Sayamadýðým kadar sanmadýklarýmdan üstüme yaðan:

Yaðmalanmýþ bir gök kuþaðý ve ruhumun rozeti kimyamda eksik olan ne varsa nasýl da fazla gelmiþtim oysa bu dünyaya…

Farazi bir iklim; farazi bir kýyamet içimde kopan.

Sükûnetin özlemi belki de ölümün ayak sesi gözlerim açýk gördüðüm her kâbus her rüya…

Panoramasý göðün ne nispet ne haset:

Hasret dolu döngünün öðüttüðü muhterem bir ses bir efekt acýnýn sýlasýnda saklý masum kelebek nizamlý gülüþlerim bazen bir þiire kapak bazense kaypak dünyanýn Haramileri.

Sonsuzluk ýssýzlýða gebe.

Issýzlýk aslýnda Tanrýya bir yakarýþ ve özenle ve özlemle anýlan geçmiþini sararmýþ buruþuk yapraklarý.

Tecelli edecektir de illa ki Ýlahi Düþlerin gerçek olduðu Ýlahi Adaletin vurduðu tokmak ve iþte dünden kalan o yeknesak tel heceli sefil kelime:

Adý aþk.

Adý gam.

Adý san.

Adý zan.

Zararýnýn neresinden dönülse zannetme ki bu yarýþý sen kazandýn.

Ritmik bir melodi bazen aþkýn kapýþtýðý iken özlem.

Renksiz bir söylem belki de göðün peçesinde saklý gök kuþaðý ve tesadüflerin eþleþtiði nasýl ki tevafuk yüklü bir kuþak ve nesillerin cebelleþtiði son duraða gelememe kaygýsý aslýnda sonlanmaktan ziyade sona kalan bir soldan saða dönük yangýný baþlatan ilk kývýlcým.