Hayatýn çeperlerine çarpa çarpa hissettiðimiz bir gerçekliktir boþluk. Küllerimizden yeniden doðuþu baþlatan da o, yakýp kavurup kül eden de o. Hakikatli bir dost gibi hep yaný baþýmýzdadýr boþluk.

Herkesin aðzýnda bir boþluk terennümü. Uzay boþluðu, kanunlardaki boþluk, cümleler arasýndaki boþluk… Bu kavramla yüzleþmeden varoluþu anlamlandýramýyor insan.

Boþluk dýþýmýzdaysa ondan kurtulmak kolay ama içimizdeyse, cehennem sýcaklýðýndadýr o. Anlamsýzlýk, amaçsýzlýk, belirsizlikler , çevreden kopukluk , yalnýzlýk ve yaþam sevincini kaybetmek ; boþluðun o cehennemindeki sýcaklýðý arttýran odunlardýr bunlar.

Boþluk denilmesi yanýltýr bazen. Boþluktayým diyenler, çok fala duyguyla dolu olan ve bunlarýn uçlarý arasýnda gidip gelenlerdir aslýnda.

Kývrandýr boþluk, uykusuz  býrakýr,  sancýlandýrýr. Sancýnýn içimizdeki yerini tam olarak belirlemek dahi zor. Bazen bir iki saat uyuyarak geçeceðini düþündüðümüz, bazen son nefese dek bizimle devam edeceðini hissettiðimiz haldir bu.

Öyle bir boþluk ki , duvara bakmak ama duvarý görmemek gibi, bir insaný dinlemek ama duymamak gibi. Parçalarý birbirine uyumlu olmayan puzzle gibi daðýnýk, eksik ve zor gelir boþlukla yaþamak.

Baðýmlýlýklar geliþtiririz belki boþluktan çýkarýr diye. Ya çýlgýnlar gibi alýþveriþ yapar yada kendimize yoðun uðraþýlar buluruz, onunla yüzleþmekten kaçýnmak için.

Yönsüzlük, yersizlik ve adressizlikle el eledir boþluklar. Sanki bir uçurumdan atlamýþýz ama çakýlmamýþ ve havada öylece asýlý kalmýþýz. Ne baþlangýç noktasýna dönebilmiþ, ne  menzile ulaþabilmiþiz.

Varlýk ile yokluk arasýndaki tampon bölgedir boþluk. Ayak uçlarýndan göz kapaklarýna kadar yükselen bir hissizlik halidir o . Pilsiz bir saat gibi, ne geçmiþi gösterir ne geleceði. Hayal ettiðimiz þeyle, hayatýn bizi getirdiði yer arasýndaki bir boþluðuz.

Sönmüþ yanardaðlar gibiyiz. Ýçimiz boþ  ama cüssemiz aðýr. Çakýl taþlarý bile doldurmuyor boþluklarý. ‘’Ayrýlýk deðil, özlemek hiç deðil; en büyük acý, bu giderek büyüyen boþlukmuþ ‘’diyor Cezmi Ersöz.

Ýçimizdeki boþluk ne denli büyükse, doldurmak için çýrpýþlarýmýzda o denli hýzlý. Sýfýrý sýfýrla toplamanýn cezbedici vahameti bu.

Caddede yürüyen gölgeler gibiyiz. Kimse kimsenin ruhuna dokunamýyor. Giderek azalýyoruz ve boþaltýyoruz her yanýmýzý. Dizlerimizi karnýmýza çekip, baþýmýzý göðsümüze eðip oturuyoruz. Böylece kapladýðýmýz alaný küçültünce ,biraz daha yok gibi hissediyoruz onu. 

Attila Ýlhan’ýn bir sözü var; “Birisinin eksikliðini duyuyorum, ötekinin fazlalýðýný. Eksik olan gelip boþluðunu doldurmuyor, fazla olan gidip yerini boþaltmýyor. Ýkisinin arasýnda kötü, sevimsiz bir yerdeyim.” Boþluðun böyle insicamý bozduðu yerdeyiz.

Ha bire Mekan deðiþtiriyoruz boþluðu doldurmak adýna. Bir boþluktan diðer boþluða düþüyoruz oysa. Bütün evren göðsümüze basýlsa, sanki yine de  kapanmýyor bu kara delik.

O boþluða düþmeye görsün insan, bir dal arar yukarý çýkmak için, sadece ufacýk bir dal. Bazen iþ, bazen anne baba, bazen arkadaþ, dost . Bazen de gerçeði kabullenirsiniz, o olur dal.

Yaþadýklarýmýzdan deðil, yaþayamadýklarýmýzdan oluþuyor boþluk. Çocukluðumuz ne  kadar kötüyse, o  kadar derin olur. Saðlamasý yapýlmýþ þaþmaz bir kuraldýr bu.

Boþluk her an her yerde. Yaþam  ölüme, ölüm yaþama vesile, Her ikisi de boþluða sebep. 

Bazen de her boþluðu doldurmak gerekmiyor. Dolmuyor, dolmayacak da. Delikli peynir misali, olmasý gereken budur belki de. Nefes alabiliyorsak ciðerlerimizdeki bu boþluk sayesinde !

.

.

.