Rengin rüþtü vardý ya da yok aslýnda mevsim gibiydi her renk: deðiþken ve kimi zaman baþtan çýkaran.

Sözcüklerdi ve de renklere eþlik eden týpký þairin parmaðýna dokunan bir kelebek gibi acýlarý kurþunluyordu o d/okunuþ.

Acýnýn resmini çizen titrek bir tükeniþ saklýydý belli ki gün de ömür de acýnýn müridiydi.

Sesler kesildi önce sonra soluðu kesildi tanrýlarýn ve paralel evrenlerin ve iþte bekledi þair, evraka demenin de muadiliydi þiirler.

Þiirler geçmedi kursaðýndan meleklerin çünkü kanatlarý yorgundu ve mecali yoktu yutkunmak adýna.

Þehrin tavus kuþuydu belki de kepaze þiirler ve þiirlerin baþ tacý aþk.

Bir törene dönüþtü zaman ve zaman bile aþka yenik düþtü.

Sözlenen þafak ve gece günün baþýný b/aðladý ve yollara döküldü insanlar: bir dünyadan diðerine idi yolculuk ve muradý dillenen her þair kendi kozasýný ördü ne de olsa baþka bir evrenin ç/aðrýsýna þahitti tümden gelen ruhlar, sen kazan ben kepçe saldýlar tüm duyularýný.

Esaretin bekçisi iblis.

Mukozasýnda çatlak olan bir tanrý belki de yoldan çýkan þiirlerin kökünü kazýdý.

Aþkýn hatýrýna çöreklendi sözcükler hele ki o soru iþaretinde saklý sýrlar yok muydu?

Þairin ufku idi bir sonraki masal.

Masalýn nutku tutuldu bu kez ne de olsa þairdi sözcükleri ve aþký þiar edinen lakin sönen bir ýþýk gibi söndü de feri aþkýn.

Ruhun þaþkýn mizacýna tünedi kuþlar ve misafir ettiler þarkýlarý hele ki çer çöpten yaptýklarý o mabet yok muydu?

Yol bilmez iz bilmez masallar dile geldi ve þehir kocaman bir rahmete dönüþtü.

Þiirlerden bina yapmýþtý Tanrý ve binalardan yuva ve yuvalardan kahin kuþlar uçuþa geçti.

Kainatý sahiplenmiþti duygular ve þairin kayýp pabucu esrarýný koruyordu.

Bir masaldý madem hayatýn nüvesi ve istikrarla sevdi kuþlar ve melekler yeniden görev baþýna döndü ve elbet çýðlýklar yükseliyordu binalardan.

Penceresi olmayan bir eve ev denmezdi ve aþkýn barýnmadýðý yüreðe de yürek.

Küredikleri ihaneti uzay boþluðuna döktü çalýþkan ruhlar ve þairin inþa edeceði yuvaya tonlarca aðýrlýðýnda tuðla taþýdýlar yine de eksik olan bir þeyler vardý çünkü þair küsmüþtü en çok da kendine. Sözcükler misafiriydi yüreðin hem de yatýlý misafir lakin þair onlarý doyurmuyordu ve günden güne zayýfladý sözcükler elbette iksiri aþktý hikayelerin ve þiirlerin lakin zaaflarýna yenik düþen kimse þairin hayallerini ve kalbini bir kez çalmýþ ve geri getirmemiþti.

Aþka susayan evren.

Çatýsý akan kaçak þiirler þehri.

Uçmayý unutan kuþlar.

Ve kendini unutan þair.

Göðe kement atan göçmen kuþlar artýk göç etmeyecekti bu üzgün yürekten ve baðdaþ kurduklarý her masal nihayetinde þairin gerçeði olacaktý.

Aymazlýðýnda yalnýzlýðýn fitne fücurdu madem ölümsüzlüðün ilaný.

Aþkýn yakamozlarýnda sürünen düþler mademki gerçeklerin gölgesi idi.

Sözcüklerin kývrandýðý ve aþkýn artýk adýnýn dahi anýlmadýðý.

Þehre ve sözcüklere gereken bir düþ prensiydi þairin kalbini çalacak bir izdihamdý belki de duygularýn resmigeçit yapmasý gereken.

Karaborsaya düþmüþtü bir kez mutluluk ve çýðlýðý kesilmiþti sevinçlerin.

Renkler de kýrgýndý ve boyalar da kurumuþ ve karartýlar hakimdi þehre ve þaire ve tüm kuþlar karanlýða hapsolmuþ yarasalar gibi gün ýþýðýna hasretti.

Paralel evrenlerde doðan güneþ yolunu kaybetmiþti bir kez ve Tanrý da umudunu kesmiþti bu içi geçmiþ þehirden nihayetinden her þey olacaðýna varýrdý, demekse boþa kürek çekmekti.

Sözcükler kabristan yolunu tutmuþtu bir kez ve her gün ölü þiirler mezarlýðýna defnedildi yazýlmayan ve unutulmuþ tüm þiirler hem aðlýyordu hem de sonsuzluða sefere çýkýyordu ve muradý dillenmiyordu artýk kimselerin.

Gecenin dahi tükenmiþti gücü ve güneþi o, bile özlemiþti ve özlemin yükü aðýr gelmiþ olacak ki…

Bir güneþ peyda oldu ansýzýn günün birinde ve güller açtý gökyüzünde.

Hurafeler kundaklanmýþtý ve nihayetinde gün yüzü görmeye adaydý þehir ve ýþýklarý az da olsa yanmaya baþlamýþtý.

Ölü þiirler mezarlýðýna yolu düþen bir yabancý müridi þiir dünyasýnýn nasýl da merak etmiþti bu unutulmuþ þiirleri yazan þairin dünyasýný ve bir avazda gelmiþ konmuþtu þehre ve gel-git akýllý kalan þiirler hala mýzmýzlanýrken bir dize yazdý ve sundu gizemli yabancý ne de olsa þair kimliði ile dokunulmazlýðýný ilan etmiþti bir kez evrende.

Unutulmuþ tüm þiirler bu dizeyle açtýlar gözlerini ve sözcüklere yetiþtirdiler yeni kurtarýcýlarýný lakin pek de razý gelmeyecek gibiydiler ne de olsa üzgün þairdi onlarýn sahibesi ve sahip çýkacak ilk ve son kiþi lakin þair o kadar inancýnýn yitirmiþti ki aþka ve güvene…

Ve þahika dile geldi:

‘’Gidip uyandýralým þairimizi mutsuzluk uykusundan ve sahip çýkalým uyuyan tüm sözcüklere ve hep bir aðýzdan da çaðlayalým ki gün yüzüne çýksýn þairimiz. Biz ona borçluyuz ve sonsuza kadar da sahip çýkacaðýz þairimize. Sevsin sevmesin ve varsýn yeniden aþýk olmasýn biz el birliði ile yeniden þiir yazmasýna yardýmcý olacaðýz.’’

Oysaki gizemli þairin hiçbir art niyeti yoktu ve sýrf merakýndan gelmiþti þiirler ülkesine hele ki duymuþtu madem bir kez þairin gizemini sadece onu yakýndan tanýmak istiyordu.

Ve kapýyý aldý ilham perisi önce lakin kapý açýlmadý.

Sonra sözcükler uyandý uykudan ve hurra gittiler kapýsýna þairin.

Yine açýlmadý.

Son bir kez daha deneyeceklerdi ve gizemli þairin yazdýðý o tek dize ile gideceklerdi kapýsýna þairin ve gittiler de.

Yine açýlmadý kapý.

Gizemli þair merakýna mademki yenik düþmüþtü bu mutsuz þairin ve gidip dayandý kapýsýna ve tüm gücüyle dile getirdi yazdýðý o tek dizeyi ve anýnda açýldý kapý ve cebinden çýkardýðý þairin kayýp pabucunu da ayaðýna geçirdi.

Tüm þehir o tek dize ile yeniden doðdu ve uyandýlar mutsuzluk uykusundan. Tanrýlar yedi gün yedi gece aþkýn bayramýný ilan ettiler ve tüm nikâh þekerlerine de o tek dize eþlik etti, yaralý þairi yeniden hayata döndüren ve aþka inandýran lakin bu, tek dize sonsuza kadar þehrin ve sevdalý þairlerin ve tüm sözcüklerin bir sýrrý olarak kaldý ve Tanrý katýnda mukaddes addedildi.

Ne de olsa ne de olsa…

Aþktý tüm kainatý kurtaran ve kimse de asla bilmedi mutsuz þairi yeniden aþka inandýran dizeyi ve tüm evren aþkla ve þiirle kutsandý ve rahmetin en büyüðüne denk düþen tüm âlem bir kez daha inandý aþkýn mucizevi gücüne.