ÞÝÝR TADINDA

Yorgun argýn geldim iþten. Yalnýz baþýma kalýyordum, benimle kader paydalarý bulunan bu pansiyonda. Yorgunluðumun aðýrlýðýný daha da hissediyordum merdivenleri çýktýkça. Sigara öksürüðüm, yankýlanýyordu loþ merdiven boþluðunda. Kokun galebe çalýp bastýrýyordu rutubet kokusunu. Teselli etti beni merdivende tebessümle karþýlaman. Gamzen davet ediyordu beni yukarýya. Kýrk yaþýmda olmama ve öksürüðüme iðnelemelerde bulunmana hiç aldýrmýyordum onun için. Fakat gözlerimden kaybolup gidiverdin az sonra.    

Üstümü deðiþtirip uzandým yataða. Bir damla uyku girmedi gözlerime. Tavaný ve kat kat boya yemiþ duvarlarý seyretmekle meþgul oldum. Bundan sýkýlýnca yatakta      bir saða bir sola dönüp durdum, bazen de deðiþtirdim yatýþ yönümü. Pencereden semayý seyrediyordum. Bembeyaz bulutlar, kýzýl ufuklarý davete çoktan hazýrlanmýþlardý. Bu da kâr etmeyince yere oturdum ve sýrtýmý yasladým kalorifer peteðine.

Dalmýþtým. Her dalýþýmda ayrýþmýþ gibi fakat ayný mecrada süregelen âlemlere açýlan daracýk pencerelerin önünde buldum kendimi. Ege’nin zeytin yapraklarý arasýndan önce gözlerime akseden, gönlüme Menderes gibi kývrýla kývrýla ulaþan ve sonra da yüreðimin ta ortasýndaki kara çadýra bir dolunay gibi doðan bir mâh gibiydin. Ege Medeniyetlerinin verimli topraklarýndan çýkan süt beyaz heykellere benziyordun. Ama ben sana bu benzetmeyi yakýþtýramadým. Çünkü onlarýn ruhu yoktu. Bunlar da yetmedi. Ege’nin nesimi meltemlerinden bir nefha gibi sýyrýlarak yüreðimi çepeçevre kuþattýn ve bana ýlýk bir sýcaklýk menbaý sundun. Bazen sararmaya yüz tutmuþ bir resim, bazen de ter ü taze bir bahar gibi canlanýverdin gözlerimin önünde. Çünkü bazen seni gözümde canlandýrmakta zorlanýyordum. Bazen de saçlarýnla, parýltýlý yüzünle, ýþýltýlý gözlerinle sararan yapraklar gibi dökülmüyor ve zemheri kýþ da olsa toprakla yeksân olmuyordun.

Aðlýyordun… Hem de için için aðlýyordun. Bense çok acizdim, periþandým bu melâlin ve hâlet-i ruhiyen karþýsýnda. Ben gözyaþlarýný silen bir el, bir mendil olmak istiyordum. Çünkü sana ancak böyle dokunabilme ümidim vardý benim. Ama heyhat!.. Uðurlamalarýn yapýldýðý, ellerin sallandýðý vedalaþmalarý hiç sevmezdim ama seni bu þekilde uðurlamak istiyordum iþte ben. Ama sen, buna dahi hiç açýk kapý býrakmadýn bana.

Bu âlemde hicrân ateþini ilk yakanýn sen olmadýðýný bilmeme raðmen bunu bir nebze olsun kabullenemiyor, lime lime olmuþ yüreðime söz geçirmekte zorlanýyordum. Çünkü yanýma sokulduðunda baþka diyarlarý gezeceðimize neredeyse peymân vermiþtik. Ama þimdi vuslatý, uzaklara sürgüne hapsediyor, beni de bu keþmekeþ þehirde bir rintliðe mahkûm ediyordun.

Çok daðýnýktýn bu günlerde. Zihnin daðýnýk, hayallerin daðýnýk, bakýþlarýn bana karþý daðýnýktý… Belki de bir þeylerden kaçmak istiyordun. Belki de kendi kaçýþýna kendince mühür vurabileceðin çýkýþ noktalarý arýyordun. Belki de gözlerin gözlerime deðince felaketim olurdu aðlardým, dememek için kaçýyordun. Benden gözlerinin bana umut çiçeklerini sunmasýndan içtinap etmek için kaçýyordun belki. Belki de mekân deðiþikliðinde ferahlýk vardýr, deyip kendini avutuyordun.

Kâh kaygýlarýnla, kâh gözyaþlarýnla, kâh umutsuzluklarla mahmûl bakýþlarýnla meçhul bir diyara gitmeden önce hayat ve meslek tecrübelerimi kaðýtlara alelacele yazýp eline tutuþturduðumda memnuniyetini kerelerce dile getirmiþtin. Bir süreliðine oradan dönüp yanýma geldiðinde senin kendi gözlemlerini benim yazdýklarýmdan biraz azâde olduðunu fark ettiðimde ben kendi kendime Haþim gibi “Þehirler geceleyin parýldayan ýþýklarýyla uzaktan hoþ görünür.” diyordum.

Bir kuþ olup iyice kabullenmiþtin buralardan yâd ellere uçmayý. Belki de kendini kandýrýyordun. Bense senin kader noktasýnda þüphelerini izâle etme adýna çýrpýnýyordum. Bazen seni bu noktada ikna ettiðim noktasýnda þüphelerim de yok deðildi. Ama burada çok güzel bildiðim bir þey giriyordu devreye:

Gidiyorum bütün aþklar yüreðimde

Gidiyorum kokun hâlâ üzerimde

Bu mýrýldanýþýma hiç eþlik etmedin ve sadece “Aynen öyle!” demekle iktifâ ettin. Korkmadan gerisini ben tamamladým. Hediye ettiðim kalemi memnuniyetle aldýn. Kitabý da öyle… Kitap için hem bedenen ve hem de kâlen teþekkürün beni çok mesrûr etti. Kitaba yazdýðým sunuþumu okumaya baþlayýp “Ben, bunu sonra evde okuyayým sakin kafayla.” deyip býrakman okuyacaðýn noktasýnda þüphelerim ve tereddütlerim vârit oldu bende. Ýnþallah okumadan bir yerlere fýrlatýp atmamýþsýndýr, benden intikam alýrcasýna. Senden tek dileðim budur.

Kýsa süreli dönüp geldiðinde kalemimi hediye olarak istemen duygularýmý ve umutlarýmý bir kere daha coþtursa da içimden “Hep alýyorsun. Bir kez olsun sen de bana bir hatýraný býraksan olmaz mý?” diye feryat ediyordum. Avuçlarýmda sadece canlandýrmakta zorlandýðým hatýralarýn olacaðýný, bazen bunlarla avunacaðýmý da biliyorum ama bunlarýn sabun köpükleri gibi kaybolmalarýndan büyük endiþe duyuyordum.

Ruhum daralýyor bazen. Ne yapabileceðim noktasýnda nâçardým. Ne tarafa koþuþtursam karanlýk ve çýkmaz sokaklar… Ufuklar da bazen karanlýktý. Yine de zayýf bir noktadan yarmak istiyordum karanlýklarý. Ben de baþýmý alýp gitmek istiyordum senin gittiðin diyara. “Ya beni de götür, ya sen de gitme!” diye feryâd u figan ediyordum kendimce. Buna cesaretim var mý onu da bilemiyordum iþte! Ama kalpten kalbe uzanan bir yol, kaderin bizi tekrar bir yerde buluþturma gayreti inancým buna bir nebze olsun merhem olabilir kanaatini taþýyordum.

Niçin gidiyorsun, sorularýyla doluydu kafamýn içerisi. Sorular karmakarýþýk bir yumak misaline bürünüyordu bazen. “Bana kim Favorotti diyecek?” diye soruyordum kendime. “Bana lanet olasý sigarayý kim býraktýracak?” diye soruyordum kendime. “Bana çok rahat birisin diye tatlý tatlý kim hitap edecek?” diye soruyordum kendime. “Koþu parkurunda bana kim el sallayacak?” diye soruyordum kendime. “Senden on üç yaþ büyük olduðum için eller duyar söz olur, diye mi benden kaçýyorsun?” diye sordum kendime. Galiba senin ben bu yaptýklarýnla teselli pýnarlarýnda avare avare dolaþacaðým. Elimde bir resmin olsa… Ben baksam, onda sana doya doya. Öpsem ve kalbime koysam defalarca defalarca…

Dalýp gitmiþtim bu kadar hayal, düþünce ve hatýra satýrlarý arasýnda. Aðlamak istiyordum. O kadar doluydum ama birkaç damla gözyaþý zor süzüldü yanaklarýmdan. Ýrkildim birden. Kapý vurdu çünkü. “Oda görevlisi!..” Þimdi ani bir frenle durmanýn hiç sýrasý mýydý caným? Kahvem gelmiþti. Türk kahvesi caným! Kahvemi yudumlarken kalanlarýn peþinden sürüklenir giderim diye düþünüyordum. Acaba gerçekten öyle olur muydu? Ýkinci kahveyi de istedim. Henüz kendimi teskin edemedim çünkü.

Nereye baksam seni görür gibi oluyordum. Biraz hava iyi gelir diye pencereden dýþarýyý seyrediyordum. Sanki sen, bana doðru geliyordun. Gözlerinin içine içine bakýyordum ben. Çünkü bu güne kadar gözlerinin rengini hep kahverengi olarak bilirdim. Ýþte ilk kez gözlerinin yeþil olduðunun farkýna vardým. Baktýkça bakýyor, fakat doyamýyordum. Gönülden gönüle bir þey akýp gidiyordu yüreðimde. Koþsak birbirimize eski Türk filmlerindeki gibi Çobanköprüsünde.

Olmadý tabii. Bir nokta koymanýn zamaný gelmiþti belki. Hem de son bir noktanýn… Sen poetikamý yansýtan bir þiirsin ve hep þiir tadýndasýn. Dileðim odur ki her zaman böyle kalasýn. Ben neyim ya da bu þiirin neresindeydim? Bunu hiç ama hiç bilemiyordum þu anda. Bari bu þiirde bir mahlas olayým.

Hüseyin ÜSTÜNSOY