GECENÝN RENGÝ

            Hava, ayaz olduðu için tir tir titriyordu soðuktan. Baþýný sokabileceði bir sýðýnak yoktu ne zamandýr. O da istiyordu sýcacýk bir yuvasýnýn olmasýný. Sýzlanmayý býrakýp direnmeliydi hayatýn sert, acýmasýz ve insafsýz rüzgârlarýna karþý. Sýkýlmýþtý, neredeyse el etek çekilmiþ bu sokaklarda avare avare dolaþmaktan. Yine de saptý sokaðýn birine, kuytu bir yer bulurum umuduyla. Umut, garibanýn ekmeðiydi nasýl olsa...

            Sokaðýn sonuna kadar gelmiþti ama baþýný sokabileceði bir sýðýnak bulamamýþtý hâlâ. Soðuk, kendisini daha da hissettiriyordu. Çaresizce bakýnýp durdu saðýna soluna. Bir hâl çaresi, bir çýkýþ noktasý arýyordu kendisince. Soðuk, sokaðýn sonuna doðru yüzünü daha da ekþitmiþti.

Sokak lambalarý da söndüðü için göz gözü görmüyordu artýk. Gözlerini kapatýr gibi yürüdü karanlýk sokaðýn üstüne üstüne. Az ötede ince ince kývranan, haþin rüzgâr estikçe üþüdüðü belli olan ve kendisini her þeye raðmen davet eden, yanan bir ateþ gördü. Ýçine kýpýr kýpýr bir sevinç doðdu birden. Oraya eli boþ gitmenin hoþ bir þey olmayacaðýna karar verdi. Eline birkaç çalý çýrpý ve karton parçasý geçti. Artýk gönül hoþnutluðu içerisinde gidebilirdi bu ateþe doðru.

            Birkaç genç, kümelenmiþti ateþin etrafýnda. Yanmasalar, ateþin içerisine girecekmiþ gibi bir halleri vardý. Onlarý biraz kalabalýk gördüðünden onlarýn yanlarýna gitmekte tereddüt soluklandý, çekingenlik esvabýný giydi kat kat.

Gençler, ondaki bu durumu okumakta gecikmediler. Aralarýna katýlmasý için ona hem seslendiler ve hem de elleriyle iþaret yaptýlar. O, kendisini yine de davetsiz misafir kabul ediyor; tereddüt ve çekingenlik kimliðinden bir türlü sýyrýlamýyordu. Nasýl sýyrýlabilecekti ki bu halinden? Çünkü onlarýn kim olduklarýný ve kendisine nasýl davranacaklarýný bilmiyordu hiç. Fakat muhakkak sýyrýlmalýydý bu halinden, gitmeliydi yanlarýna, sokulmalýydý onlara. Çünkü soðuk, iliklerine kadar iþlemiþti.

            Utana sýkýla sokuldu yanlarýna. Baþýný da sallayarak selam verdi onlara. Hiç de garipsemediler onu, bastýlar baðýrlarýna. Kanlarý ýsýnývermiþti birbirlerine bir anda. Önce ellerini ýsýttý kývrýla kývrýla dans eden ateþte. Bir bir tanýþtý yeni arkadaþlarýyla.

Etrafýný didik didik araþtýrmaya baþladý. Bir köþede eski püskü yatak ve yorgan, küçük bir tüp gözüne çarptý. Burasý terk edildikten sonra harabeye dönmüþ bir yerdi. Tam orta yerinden bir yýldýrým yemiþ, muhtelif yerlerinden aðýrlýða dayanamamýþ, zamana direnemeyerek iyice yenik düþmüþ, yer yer bir insan gibi hançerlenmiþ fakat bütün bu acizliklerine raðmen bu gençlere kucak açmýþtý.

Ersin’le Turan bu günlerinin genel durumunu özetliyor, muhasebesini yapýyorlardý. Fethi, arada bir iþ bulup kazandýðý parayla uyuþturucu illetine müptela olmamasý konusunda tembih ve telkinlerde bulunuyordu Kemal’e. Konuþmalarýn seyri, o gelince biraz sekteye uðradý. Turan, aralarýna bu gece yeni katýlan arkadaþýna:

            - Adýn ne birader?

            - Serdar benim adým.

            - Nerelisin sen?

            - Konyalýyým.

            - Þu Mevlana’nýn þehrinden mi? Küçük kubbesi yeþil boyalý gibi.

            -Evet! Evet, oradaným.

            Bir kere daha sekteye uðradý konuþmalar. Turan, Serdar’ýn getirdiði yakacaklarý da attý ateþin içerisine. Ateþ, þimdi kor halindeydi. Tavlanan ateþte iyice ýsýnýyorlar, arada bir de gözleriyle birbirlerini kontrol ediyorlardý sanki.

Serdar, annesinin bir anlýk gafleti sonucu gayr-i meþru iliþkisinden doðmuþtu. Babasýný hiç tanýyamamýþtý o yüzden. Annesi, bu adamý kendisiyle evlenmeye ikna edememiþti uzun bir müddet. Adam, ortalýktan da kaybolunca alnýndaki bu kara lekeden kurtuluþu, Serdar’ý terk etmekte bulmuþtu.

Ýþte o gün, bu gündür sokaklarýn bir parçasý olmuþtu Serdar. Annesinde bulamadýðý sýcaklýk ve þefkati, mecburen sokaklarda arar olmuþtu. Bulabilmiþ miydi, bulabilecek iydi?.. Serdar, hayatýndan küçük kýrýntýlar anlattý arkadaþlarýna ilerleyen zamanda.

Ersin:

            - Desene sen, köprü altý çocuðuyum ben, dedi Serdar’a.

            Bu laf ortamý bir anda gerdi, Serdar’ýn da baþýný önüne eðmesine sebep oldu. Serdar kýzardý, bozardý, sustu, yutkundu… Sabýr ve tahammül göstermeye çalýþtýysa da bunda baþarýlý olamadý. Sonunda kan beynine sýçramýþtý Serdar’ýn.

- Sen, ne diyorsun lan! Aðzýndan çýkanlarý kulaklarýn duyuyor mu senin, diye baðýrdý Ersin’e.

Elektriklenen ortamý, Turan teskin edebilmek için gayret ipine sarýldý.

            - Ersin! Ersin!..

            - Misafire karþý konuþmalarýna dikkat et Ersin!..

            - Hem sen, biliyor musun nasýl vücuda geldiðini? Bilmeden saðýna, soluna sataþma! Konuþmalarýna dikkat et bir daha! Anlýyorsun beni deðil mi?

            Ersin, Turan’ýn konuþmalarýndan sonra utandý, sustu ve baþýný önüne eðdi. Turan, elini Serdar’ýn omzuna koydu. Onu teskin etmeye çalýþýyordu. Kýzgýnlýktan nefes alýp vermeleri hýzlanmýþtý Serdar’ýn.

            - Serdar!

            - Serdar!..

            Sanki onu duymuyordu Serdar.  Ne kadar da doðru konuþmuþtu Turan. Çünkü her biri, sokaklarýn çocuðuydu. Her birinin hikâyesi ayrý olsa da sokaklarýn çocuklarýydý onlar. Her birinin hikâyesi ayrý olsa da hepsi de ötekileþtirilmiþ, örselenmiþ, itilmiþ, horlanmýþtý onlar…

            - Peygamberimiz, bildiðim kadarýyla þöyle diyor: “Çocuk, kimin yataðýnda doðmuþsa ona aittir. Annesiyle babasýnýn günahýndan mesul deðildir. O, masumdur.”

            Serdar, bu güne kadar hiç duymamýþtý böyle bir sözü. Kendisine ilginç gelen, masumiyet müjdeleyen, kendisini temize çýkartan bu söz karþýsýnda kulaklarýna inanamamýþ olmalý ki bu hadisi tekrarlamasýný istedi Turan’dan. Çünkü kendisini teselli eden bir pýnara koþmuþtu bu sözle yýllardan sonra. Yýllarca kafasýný kurcalayan, içini kemiren bir konuda hem tatmin olmuþ, þüphelerini izâle etmiþ, hem de bu güzel söz karþýsýnda sakinleþmiþti. Artýk utanmasýný gerektirecek bir durum söz konusu deðildi.

Böyle bir damga yese de buna tahammül edebilirdi artýk. Bu arada kaþla göz arasýnda Kemal, gözden kayboluverdi. Onun bu durumunu Fethi fark etti ilk önce. Anlamýþtý onun müptelasý olduðu bir illetin peþinden koþtuðunu. Demek ki tam olarak anlatamamýþtý ona bu illetin ne gibi akýbetler doðuracaðýný. Bir sorumluluk feryadýyla:

            - Kemal, diye baðýrdý.

            Fethi’yle Turan, Kemal’in arkasýndan nasýl fýrlayarak koþtuklarýný anlayamamýþlardý. Serdar, þaþýrýp kaldý bu durum karþýsýnda. Gözleri, yuvalarýndan dýþarýya fýrlamýþtý þaþkýnlýðýndan. Kemal’i bir köþede bulup ateþin yanýna getirdiler bir çýrpýda. Demek ki kazandýðý parayla uyuþturucu almýþtý Kemal. Allah’tan bunu kullanmasýna mani olmuþlardý Kemal’in.

Turan, ateþin içerisine attý uyuþturucuyu. Kemal sus pus olmuþ, yakalanmýþ bir suçlu edasýyla baþýný eðmiþti. Hiç kimsenin aðzýný býçak açmadý bir müddet. Paniðin, koþuþturmanýn ateþi sönüvermiþti bir anda. Her þeye hamile olan bu gece, Allah’tan saða sola sýçrayan kývýlcýmlar nedeniyle yangýn çýkmamýþtý.

Fethi, ateþi karýþtýrdý son kez. Ateþ “Az sonra ben de söneceðim.” diye feryat ederek son durumunu haber veriyordu onlara. O esnada bir karaltý belirdi gerilerde. Karanlýkta gelenin tam olarak kim olduðunu seçememiþlerdi. Gelen, mahallenin berberi Raif Efendi’ydi. Fethi’yi kendisine týraþ olmaya geldiði için tanýyordu. Onun burada bir yerde kaldýðýný da biliyordu o yüzden. Bu dondurucu soðukta çok merak etmiþti onu. Çünkü vicdaný bir baþka sýzlamýþtý bu gece. Elinde sefer tasý da vardý.

            - Ýyi akþamlar gençler! Nasýlsýnýz bakayým? Sýcak yemekler getirdim sizlere. Hava, buz gibi soðuk… Ateþiniz de sönmek üzere. Yemeðinizi yiyince kalkýn, bize gidiyoruz. Burada kalamazsýnýz bu gece. Maazallah donar, ölürsünüz. Ýtiraz mitiraz istemiyorum. Anlaþýldý mý, dedi onlara Raif Efendi.

            Hiçbiri, bu teklifi reddedecek durumda deðildi. Dara düþtükleri bu gece, Hýzýr gibi imdada yetiþmiþti Raif Efendi. Eve yürürken onlara iþ bulacaðýný, kalacak yer de ayarlayacaðýný söyledi bu babacan adam.

Gecenin baþka rengi de varmýþ demek ki… Gecenin rengi de deðiþirmiþ demek ki… Gecenin mavi rengi de varmýþ demek ki… Yarýna Allah kerimdi.

HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY