Eski günleri yâd etmek, dostluklarýn, dostlarla yaþananlarýn doðal bir uzantýsý ve hoþ bir paylaþým ortak dile gelen…

Birlikte geçirilmiþ o deðerli anlarýn hoþ bir tezahürü; bir bakýma güne yansýmasý ve geçmiþin bu günle ve gelecekle olan kardeþliði kýsaca.

Yaþadýðýmýz mekânlar aský itibariyle dört duvardan oluþan beton yýðýnlarý, somut olarak. Ne kadar yalýn bir tanýmlama deðil mi: Beton, çimento ve demir yýðýnýndan oluþan bir barýnak, diðer deyiþle. Ya, dâhil olduðumuz sosyal gruplar: Ýnsanlarýn belli bir amaç için bir araya geldiði insan topluluklarý. Ya, bu tabir ettiklerimizin manevi boyutu nedir… Ýþte, asýl gizem burada gizli; yaþanýlan yer ya da bir parçasý olduðumuz ortam neresi ya da ne olursa olsun, birlikteliklerle ruh kazanýr, adeta canlý bir organizma gibi dile gelir ve bize verdiði haz ve mutluluk kelimelerle izah edilemez. Kiþinin algýlamasý farklý bir boyut kazanýr, yaþadýklarý, hissettikleri hiçbir þeyle ölçülemez ve ömür boyu unutulamaz. Seneler sonra bile, uzun zaman uzak kalsak dahi, hafýzamýzdan silindiðini farz etsek de; bir parçasý olduðumuz o ortamlar ve gruplar bizi hala çaðýrmaya devam eder, fýsýltýlarýný her daim duyarýz. Düþünmekle bile yaþadýklarýmýzý, þaha kalkar duygularýmýz. Anýlarýmýz daha ilk günkü tazeliðindedir, biz ne kadar yaþ alsak da, içimizde muhafaza ettiðimiz o kimlik bizle beraber sonsuza kadar yaþar.

Hele ki, birlikte dirsek çürüttüðümüz sýralarda bizimle beraber olan kim varsa sevdiðimiz… O kadar diridir ki yaþanan o günler: Ortak sevinçleri, zorluklarý paylaþtýðýmýz, el ele büyüdüðümüz kadim arkadaþlarýmýz.

Çocukluk anýlarý, okul yýllarý bir baþkadýr. Biz ne kadar sahip çýksak da, o günlere sadýk olmayanlar canýmýzý yakar.

Ýlkler önemlidir insan için: Ýlk paylaþýmlar, ilk adýmlar, ilk yenilgiler ve ilk aþklar…

Benim gibi, geçmiþine sýký sýký baðlý olanlar için altýn deðerindedir geçmiþ zaman; zorluklar, mutsuzluklar yaþanmýþ olsa da: Kim bilir, belki de saf ve temiz duygularýmýz henüz kirlenmediði için, bir baþkadýr geçmiþte kalan ne varsa. Kim bilir, belki de yanýlýyorumdur; zira az da ihanete uðramadým hani geçmiþte, týpký bu gün olduðu gibi. Sanýrým sevmenin ve duygusallýðýn, saf tabiriyle eþ deðer tutulmasý, bende o günlerden kalan bir izdir. Hani, bu yüzden kendimi az aptal hissetmemiþimdir. Ýnanmak, baðlanmak, dürüst olmak, kolay incinmek ve sevmek nedense hep bir zayýflýk olarak addedilmekte. Olsun, ben seviyorum ya kendimi her halükarda, umurumda deðil.

Sýkça öðütlenir: ‘’Geçmiþi geride býrak, önüne bak’’, diye: Tamam, kötü olan ne varsa kalsýn geride; ama ya, yaþanan güzellikler, masumiyetler, çocukça yapýlan ne varsa: Bunda ne kötülük ya da yanlýþlýk var ki: Ben, mutlu olduktan sonra. Üstelik kiþiliðimizin þekillendiði, pedagojik yönden önemli bir süreç.

Hatýrlanmak istenenler ya da unutmak istenen ne varsa, algýlamada seçicilik ile de ilintili olabilir: Aslýnda, bunu çözmek zor, bireyin ruh hali, zaaflarý, unutmak istedikleri ile de ilgili olabilir: Kim belir, belki de detaylý bir psikanaliz gerekebilir; derin mevzu kýsaca…

En kötüsü, yaþananlarý, birliktelikleri beraber anacaðýmýz kiþilerin çok ama çok uzakta olmasý. Tamam, þartlar, zaman mefhumu, gayeler çok farklý bir boyutta ama eski dostlarý arýyor insanýn gözü yine de. Oyunlar oynadýðýmýz okul bahçeleri, yolunu gözlediðimiz platonik aþklarýmýz, bunun heyecanýný yaþadýðýmýz ortamlar ve paylaþtýðýmýz en yakýn arkadaþlarýmýz; sýnav streslerimiz, sevdiðimiz, nefret ettiðimiz dersler, bizi çýldýrtan kurallar ve daha neler neler… Ýçimizdeki çocuk nerede, içinizdeki çocuk nerede; ben benimkiyle yaþayýp gidiyorum halen; o kadar da vahim deðil, caným, her zaman olmasa bile, arada sýrada nefes alýyorum, eski güzel günleri düþününce; yoksa bu hayat koþuþturmasýnda mümkün mü, mutlu olmak: En azýndan benim için…

Herkes yaþadýðýný bilir; ama ara sýra da farklý bir ýþýk lazým insana; farklý bir perspektiften yakalamalý günü, geleceði, geçmiþi ve geçmiþe duyulan özlemi.

Dünü, dünde býrakmak, çoðumuz için bir ilke, kabul ediyorum. Hayat her zaman adil davranmýyor. Yaþadýklarýmýz ya da yaþayamadýklarýmýz, sevdiklerimiz, kavuþamadýklarýmýz, yýlgýnlýklarýmýz, zaaflarýmýz, ihtiraslarýmýz, ihtiyaçlar hiyerarþisinde ulaþtýðýmýz ya da ulaþamadýðýmýz seviyeler… Tümü o kadar etkili ki, hayatý algýlayýþýmýzda.

Dinamizm, motivasyon, eðitim, maddi beklentiler, kiþiliklerimizin oluþumunda etkin olan unsurlar, aile yapýsý, dostluklarýmýz, dostluklarýmýz boyutu hatta ve hatta yetersiz olduðumuz ne varsa. Dün ile bu günü birleþtiren köprü çok saðlam ve dengeli deðilse, bu, geleceðimizi ve þu an bulunduðumuz noktayý büyük ölçüde etkilemekte. Doðru kararlar alamayabiliriz, seçimlerimiz hatalý olabilir ve hayallerimiz farklý bir gidiþat sergileyebilir.

Elimizde kalan güzel anýlar deðil midir bizim þekillenmemizde pay sahibi olan, ya da eski dostlarýmýz deðil midir ortak paylaþýmlardan tat aldýðýmýz. Yeni olan hangi duygu ayný tadý verebilir ki. Her duygunun yeri ayrýdýr ve özeldir. Yeni insanlar, yeni ortamlar asla bir mazeret teþkil etmez güzel anlarý, güzel anýlarý unutmamýzda.

Sevgiyle, hakkaniyetle, özlemle anýlan her güzel þey, ýþýk tuttuðu gibi günümüze, gerilerden esen ýlýk bir meltem gibi farklý bir tat býrakýr aðzýmýza. Ve unutamadýðýmýz yoksa sadece benim mi unutamadýðým eski dostlar, çaðýrýr uzaklardan týpký o þarkýda olduðu gibi:

Unutulmuþ birer birer

Eski dostlar, eski dostlar

Ne bir selam, ne bir haber

Eski dostlar, eski dostlar

Hayal meyal düþler gibi

Uçup giden kuþlar gibi

Yosun tutan taþlar gibi

Eski dostlar, eski dostlar

Unutulmuþ isimlerde

Bilinmez ki nasýl, nerde

Þimdi yalnýz resimlerde

Eski dostlar, eski dostlar

Sevmek, düþünmek ve hatýrlamak bir suçsa evet itiraf ediyorum: ’’Ben bir suçluyum ve hala da insanlardan umudunu kesmemiþ olan iflah olmaz bir aptalým.’’

Ne yapabilirim ki: Suçum sevmekse, çekiyorum zaten cezasýný. Ve çekmeye de devam edeceðim. Sevgiden mükellef, müebbet hapis cezasýna çarptýrýldý kalbim. Temyize gitmeye de niyetim yok asla.

Eski dostlara selam olsun, o günlerin ve yaþanmýþlýklarýn anýsýna…