“Dünya dediðimiz rüyalar âlemi, bir uykuda gezerin þaþkýnlýðý içinde kapýsýndan giriverdiðimiz bir evse eðer, edebiyatlar da, alýþmak istediðimiz bu evin odalarýna asýlmýþ duvar saatlerine benzerler,” diyor, Orhan Pamuk Kara Kitap adlý eserinde. Bende o þaþkýn uykuda Gezerlerden biri olduðumu fark ettim. O an yönümü duvarýmda asýlý edebiyatlara çevirdim. Bir baktým ki vakit vedayý gösteriyor.''(Alýntý)

Rengârenk bir ölüm dilemiþtim öncemden ayrý düþtüðüm andaki mevcudiyetimi kutsadýðým ve yarýnlara d/okunma arzumla ölüp de yeniden doðmayý istemiþ olmam mý idi hüznümün revnak dokusunda saklý o milat ve de umudun bakýr tadý.

Ýçim geçiþ hakký tanýmýyordu ki dýþ dünyaya sekmeme ruhum katran misali ölümse hak gördüðü evrenin bense hakkýyla yaþayýp sevebilme kaygýmla kendimi es geçmiþtim ya, bir kez bu Harikalar Diyarýnda ne iþim var, demenin mahcubiyeti ile soluk bir zaferi kucaklamanýn mealinde saklý iken kalbimin ritmine ayak uyduramadýðým ve solgun yüzünde göðün ruhumsa kabristan yolcusu sonlanmaya meyyal ömrün.

Kavisler.

Þeritler.

Ve de kaprisler.

Tünediðim þu sarkaç türediðim þu kerrat cetveli ve süregelen küskünlüðüm öncelikle kendime ve de gelirken arkasý bense ardýma dahi bakmadan kulaç açmýþtým bir kere hayallere onlar ki çoðu hayalimin çalýndýðý ve çoðu dostumun alýntý sevgilerinde uyuya kalmýþken iç sesim ve ilham perim.

Saydamdý içim dýþým ve þeffaf.

Þaibeli idi çoðu insan ve de inkâr yüklü ve isyankâr:

Bana neci zihniyetler bense bol keseden düþünen ve zikreden ve fikrime açtýðým her kaydý zikrimle eþleþtirip bu yalan dünyanýn doðrucu Davut’u olmanýn var iken birden çok zararý.

Az ile yetinmek yoktu doðamda ama azýmsadýklarým sadece manevi anlamda:

En çok ben sevmeliydim, misal.

En çok da ben sevilmeliydim.

Ruhum ve doðam ve duayeni olduðum hayallerim ve umut teknem bense tekkemdeki seyyah yüreði seferisi yýldýzlarýn ve yerkürenin neferi sözüm ona aþkla eþleþtiðim hayallerin ve çürük düþlerin nezdinde gerçeklerle yüzleþsem bile ertelediklerim.

Gönlümün penceresinde yaþýyordu kuþlar.

Kazaným babýnda benim de kanatlarým vardý.

Yüreðimin solfeji iken fýsýltýlar sadece Saðýr Sultanýn duymakla kalmayýp bana yanýt verdiði:

Sol kürem.

Saðdýcým.

Sol anahtarý ile kapýsýný açtýðým gamlý notalar ve Harikalar Diyarý.

Bünyem kaldýrmýyordu iþte sevgisizliði ondan da öte tepkisiz insanlardan yediðim zýlgýt ve ýskaladýðým gönül hanemde konaklamýþ bir çocuðun istekleri.

Oyun.

Özgürlük.

Sevgi.

Disiplin.

Diyalektik önergeler ve öðretmen kimliðimin de yansýmasý iken aralýksýz içimdeki çocuðu yönlendirdiðim ve muhafaza ettiðim öðrenme ve öðretme arzusu.

Huzursa kanatlý bir kuþ misali ansýzýn solan.

Hüzünde geniþ açýlý bir özlem öncemden baþlayýp ergen hayalleri de sollayýp yetiþkin kimliðimde haybeden içimde saklý olan ve de seken duygulardan aldýðým güce raðmen hüznümü es geçemediðim ve insan olmanýn bilinci ile mutluyken bile yaþlara boðulduðum.

Kümelenmiþ duygular ve kabaran yüreðim.

Münferit acýlar ve eþkâli kayýp yüreðim.

Her günü ayrý bir ömür bellediðim ve her ömrü sonlandýrýp güneþ gibi bir battýðým bir doðduðum ve insanüstü bir realite ile býçkýn kalbimin de yerinden söküldüðü yetmedi sökün eden duygularla örülü þiirlere düþmüþken yolum ve yol yakýnken kendimden kaçtýðým yol uzaklaþýrken kendime koþtuðum.

Huzur ve hüzün iken iki temel öðe ve pekiþen yaþama sevincim bazen daðýldýðým bazen d/aðlandýðým bazen daraldýðým ve yüreðimi ferah tutmak adýna manevi dünyamla hidayete duyduðum inançla bedeller ödediðim tutuklu hayallerimden de taviz vermeden bir örüntüden sekip baþka bir âleme geçiþ yaptýðým…

Rivayet oydu ki:

Öznemle s/özlenmiþ özlem yüklü bir nida ile kendimi kucaklama gayretinden ayrý düþüp itildiðim metruk ruhlar dünyasý belki de ölü aþýklar duraðý elbet aþkýn solundan kalktýðý kadar sað elimde saklý kalemin sürgit nidalarý bazen sessiz bazen ölgün bazen soyut bir dünyada konakladýðým kadar duygularýmý somut bir zeminde kah þiirler eþleþtirdiðim kah hikaye ile ve yorgun zamanlardan arda kalan bir sevda masalý misali gezindiðim Harikalar Diyarý öncemde kayýtlý yarýndan muaf ve andaki kaygýlarýmý sonlandýrýp mutluluða damga vurduðum kadar mühürlü yüreðimden kopamadýðým kadar da kendimden kendime bir yolculuk ile yine kendimden geçtiðim ve öncemde her ne kadar kendimden geçemesem de kendim olmayý bir kural bir ritüel bellediðim…