‘’Çocuksun sen her ayrýlýkta imlasý bozulan

Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit
Ne olabilir, sorumun karþýlýðýný bilmiyor kimse
Kötü bir anlatýcýyým oysa ben’’(Ahmet Telli)

Acýnýn resmini çek demiþtin o gün hani ruhun açý ortayýnda saklý hüznün s/aðlamasýný yaptýðýmýz günün gecesinde hasret ýrmaðýnda yüzdürdüðümüz gölgemizin tam da teðet geçtiði istikamette saklý bir metafor misali þiire meyleden duygularýn çizdiðimiz resminde.

Sonrasýnda gülücüklerimiz kundaklanmýþken göz ucuyla yeþeren bir tohuma yaþaran mikroplarla baðdaþý oturduðumuz acýnýn rozetini takmak ne kelime acýnýn belirteci iken yer ve gök ve kaynayan kanýmýzda saklý tüm akyuvarlarý tensiye edip al yanaklarýnda göðün metruk kentler inþa ettiðimiz þiirin verdiði hükümde saklý gaipten gelen bir sýr gibi.

Naftalin kokulu bir geceyi nasýl unutabilir ki insan hele ki içi mazisi ile yüklü hele ki manidar söylemlerin fikir yürüttüðü þaibeli gölgelere verip veriþtirdiðimiz bin bir gecenin masallarýna sarýlý solan benzimiz ve nifak sokanlarý deðil dua okuyanlarý sevip de el ele verdiðimiz.

Gün bu gün geceden çok kýsa.

Hassas yüreðimin örülü olduðu mýsralar kadar miski amber kokan göðün ve iþte þair yüreðimin sefasýný süremediðim kadar mazhar olan hangi gerçek ise çekçek arabasýna yüklediðimiz binlerce mýsra binlerce kafiye ve iþbu miladýn sonsuz ittifakýn göreceli varlýðýnda huþu içerisinde yaþamanýn da asla imkân dâhilinde olmadýðý.

Baþýmýz elbet göðe erdi.

Mintanýmýz elbet çekti yerkürenin çekim gücüne karþý gelmek ne kelime ve çekincelerimizi uyutup da düþtüðümüz bu yolda uygunsuz teklifleri yerle bir edip yerin dibine soktuðumuz.

Gün haþin.

Gece durgun.

Ýmsak ise beklemede.

Yediðimiz vurgun ne ki yemediðimiz haram lokmanýn indinde…

Bir sefa bir sefil rüya ve iþte istifli ne çok nota saklý noktanýn kabrinde hem yýl uðursuzun, þiir ise uðurum en çok katliamýn yapýldýðý dizeler sofrasýnda imgeler sofasýnda ve iþte sosyetik bir iþkence kabilinden her sus payý söylemde nokta yerine koyduðumuz kâh üç nokta kâh ünlem…

Ünlendiðimiz ve de uðruna savaþ verdiklerimiz elbet deðiþimin deðiþmeyen muadili iken maskeli yüzler bulvarýnda kan kaybeden dürüstlük deðil elbet varsýn eþlik etsin matem yeter ki mahreme dokunmasýn haram eller.

Miyop yalnýzlýðýn tekil hücresi.

Önsezinin önemsiz iken son cümlesi.

Ve iþte noktanýn kalbinde saklanmýþ tüm bitiþler tüm vedalar üstü örtülesi bir hazine gibi hem gizemli hem hikmet dolu.

Atalarýn ve atanmýþ acýlarýn da çoktan rüþtünü ispat ettiði.

Bir çengi bir de çengele takýlan en çok da yalnýzlýðýn hicretinde dudak ve þiir uçuklatan…

Böyle mi bitecekti hikâyemiz üstelik henüz baþlamýþken…

Olsa olsa þiirin hikâyesinde saklý kayyum ve matem en çok da neþredilen bir nesri b/ölüp da ortadan ve kesilen cümleleri dizeye çeviren bir minvalmiþçesine þiirin ve þairin kundaklandýðý yalnýzlýðýn egemen olduðu kurtlar sofrasýnda sadece Rabbine ve umuda meyleden þairin doðasýnda mevcut ne varsa hayat gibi þiir gibi damgasýný vurduðu kadar ömre…

Kazanýz mübarek ola…