Ölümün dirayetimi sýnadýðýný biliyorum aslýnda metanet yüklenmenin zamanýdýr üstelik bireysel gayretlerin sunumunda kol kanat gereceðimiz nice mazlum.

Gün yarýladý ömrü demem o ki; geceyi pek bir özledim.

Fýsýldayan nice terane ve donanýmlý duygularýmla aklýmý hibe ettiðim insanlýk denen coðrafya.

Patavatsýz olmayý öðretmediler bana hani neredeyse vur sýrtýna, al kursaðýnda takýlý kalana dek hep sundum insanlýðýmý ve sahip olduðum ne ise…

Öðütleyen adam yok artýk hayatýmda ve babasýzlýðýmla bile gurur duyuyorum sanýrým anaç yüreðinde kumrularýn taþýdýðým bakir duygularý pek bir seviyorum.

Kundaklandýðým mý kucakladýðým duygular mý hele ki nöbette geçen özürlerimle, özrümü katlamamak adýna saygýda kusur etmediðim hak malikleri…

Zemheri soðuklarýný özledim zira kýþýn terlediðim hiç olmamýþtý ve üþümekle iþtigal olmak istiyorum zira bedensel kaygýlarýmý deðil de mevkiimde sorumlu tutulduðum ne ise hicap yüklüyüm.

Delirebilirim artýk hatta delirdiðim yýllarý delip katbekat akýllanýrým peþi sýra.

Bir köstebek yuvasý gibi cümlelerim sanýrým hayatýn pervazýnda sunulan o dokunaklý hayat hikâyeleri pek bir muteber geliyor ve kimi mutlu hayaller kurarken þaþkýn gözlerle seyrediyorum evreni.

Bir çatý katýnda büyüttüðüm ölü çocuklarým. Evet, her biri ölü ve hiç biri bedenimden çýkmadý ne de olsa küçük kýz çocuklarýndan yok farkým. Hala çantamda oyuncaklar saklýyorum ve çatý katýnda ruhumun evcilik oynuyoruz çatýk kaþlý melekler bile yorgunluklarýný unutup hasbýhal ediyorlar bizle.

Zemzem suyuyla yýkanmýþ olsam bu kadar temiz olur muydum, deme hakkým da saklýdýr hele ki cennetin ara bahçesine kaçtýðým o saat dilimi yok mu? Ben ki; görünmezliðin þeceresini tutup kalabalýða karýþtýðým Ýstanbul sokaklarýnda endamla salýnýyorum ve içimdeki çocuðu avutuyorum belki de çocuk kalmayý becermenin þerefinedir bu bitimsiz yalnýzlýðým.

Çocuklardan girdim madem konuya bu sefer gerçekler dokunuyor yüreðimin camýna ve içeri buyur ettiðim nice acý yine nice çocuða dair hatta küçük kýz çocuklarýnýn anne adayý olduðunu duyup da hala nasýl aklýmý yitirmediðime þaþtýðým.

Kimsede çýt yok yine.

Yine boykot ediyorum kötüyü ve nefreti lakin tekim ben aslýnda biricik varlýðýmýzla her birimiz tekiz bir de sýfýra bile tekabül etmeyen asalaklar yok mu?

Genç bir kýz feryat figan ve ihbar ediyor görevi itibariyle tanýk olup da sonunda ifþa etmenin gerekliliðine vakýf, bir bir dile getirirken.

Küçük hamile çocuklar, diyor.

Saðýr olmuþum da uyduruyor muyum ne duyduðumu düþünüp.

Sonra da alt yazý geçiyor ve yine ayný ibare:

Sayýsýz hamile çocuk kadýn. Ve doðum yapmaktan korkan.

Sokaktayým haberin ertesi. Herkes yine ayný herkes.

Ben yine hiçliðimi oynuyorum: kâh ýþýklardan geçerken kâh parkýn içinde yürürken ve çocuklar geliyor aklýma ki zaten en derinde duyduðumdan beri.

Donanýmlý bir katil olmanýn özlemi var içimde hele ki milyonlarda çocuk karnesini alýrken, loðusa yataðýnda yatan taciz maðduru küçük kýz çocuklarý.

Detaylý olsa sunumlar neye yarayacak?

Ya da gizli günahlar bir bir ifþa edilse kim deðiþtirecek çýkmaz sokaða saðmýþ kaderlerini?

Kör kuyular.

Sarnýcý olmayan.

Kör gözler.

Ýnsana ait olmadýðýný bildiðim.

Ýndinden bir duygunun ya da körebe oynadýðýmýz belirsizlikte kimse bizi sorgulamasýn, demek ki?

Ya da sobeleyen acýmasýz bir yetiþkinse ve sadece masumiyet sorgulanýp çalýnýyorsa ve gizleniyorsa suçlu ve günahlar diz boyu iken hala mutluluktan ve insanlýktan laf açýlýyorsa.

Konunun girizgâhý bile lanetli bir hikâye acýlýðýnda.

Yanan baðrýmýz da mý yok bizim? Biz, demek neye denk düþüyor peki?

Bizi bize uzak kýlan ne olabilir?

Acýlarý.

Zevk düþkünü þaibeli gölgeler.

Mazlum sýfatýna sýðýnan mý insanlýðýn son bulduðu bir zafiyet mi?

Þanýmýz yürümüþ gitmiþ aslýnda þeref bildiðimiz rütbemiz sadece insana dair bir þehir efsanesi.

Ölmek keþke bir çözüm olsa ve çözülse de dizlerimin baðý kendimi bir kuyuda bulsam gözlerimi açmamak adýna ve duymamak yine çýðlýklarýný ölü çocuklarýmýn.

Evet, onlar benim çocuðum.

Hepsi benim aslýnda hepimizin çocuklarý.

Kaygýlar ya da korkular aslýnda sakýnca yüklü çekincelerimiz ve bir martaval iken taþýdýðýmýzý sandýðýmýz o titrimize de asla sahip çýkamadýðýmýz ve yine unutulmaya mahkûm.