G/örgülü yalnýzlýðýn üçüncü yakasýnda, þehre sunduðum meþru kahkahamý kimseler þuh sýnýfýna sokmasýn hani.

Ýçimdeki pencereye maðdur serçeler konarken, adýný anmadýðým kötünün ve lanetin izi düþüyor üstüme ansýzýn.

Kývamý koyu bir kan gibi ve damarlarýmda akmayý unutan þehla bir düþ gibi…

Þehir meclisi yeni toplandý ve aforoz ettiler kazanýlmýþ maðduriyetimle bir bir didiklendi yüreðimin tarhý.

Kepaze düþlerin yorgun bekçisiyim belki de þehrin asasý.

Ýçimdeki diri hüzünle kucaklýyorum þehri ve þehir de yetim baþýmý okþarken ben yeni hikâyeler örüyorum.

Kimliðimin derdinde olan ben deðilim ne de olsa içimdeki afaký müjdeledi ölüm belki dirilmeyi temenni ettiðim yine yüreðin bataryasýnda zýt kutuplarýn akýmýna kapýldýðým.

Göðün minberi.

 Yüreðin de sýk sýk zýlgýt yediði.

Sanrýlarýn gerçeðe dönüþtüðü ayan beyan ve göðün þafaðýna beslediðim hürmetle içimdeki yavru kuþlarý besliyorum.

Mavi gözlerinde sevdanýn, þen olmayan bakýþlarla kundaklandý þehir ve kýramadýðým kalemle kýrýlan yüreðimi eþleþtiriyorum.

Zamanýn hangi boyutunda olduðum tartýþýlýr ve ben paralel evrenlerde gidip geliyorum.

Damarýma basan bir hümayun.

Ýpliði pazara çýkan kýrýk tekeri ikiyüzlü dünyanýn.

Saf tuttuðum insanlýðýmla iþtigal ve insani olmayan muamelelere maruz kaldýkça atýyor þafaðým.

Sevgiden yana derdi olmayan kim ise ne de olsa kindar bir düzende kirlenmemek adýna da uzaðýndayým insanlýðýn.

Alt yazý geçerken hesaplýyorum yine kaç ocaða yeniden ateþ düþtü, diye oysaki ateþ peþinde sigara müptelalarýn da umurunda deðilken mütemadiyen geçen alt yazý.

Sorguluyorum illa ki insanlýðýmý.

Ufalýyorum sonra da içimdeki Ramazan pidesini.

Elim titriyor ne zamanki göðün kanatlarýnda ölüm meleðini görsem ve istifli acýlarýn son bulmadýðý ömrün kýyýsýnda kendi derdimi unutup memleket meselelerine dalýyorum.

Zamanýn zembereði.

Aþkýn da ibresi.

Bozuk atan bir nida.

Þen kahkahalarý yeri göðü saran ayyuka çýkmýþ þehvet.

Ölü topraðý serilmiþçesine üzerimize.

Ve alt yazý akýp gidiyor.

Þu þehrin þu bucaðýnda kaybolan çocuk dere yataðýnda ölü olarak bulundu.

Derken bir çýðlýk duyuyorum ve içindeki sükûneti kaybeden yaþlý teyze avaz avaz baðýrýyor, çalýndý, diye.

Çalýnan ne çok þey.

Çalýnan insanlýk ve mazlumun yorgun sesi.

Ya da sofrasýný adam akýllý donatamayan acýlý bir baba üstelik günün üçte ikisini iþte geçirirken aldýðý maaþ bir ayýn üçte birine bile yetmiyor.

Kabullenmek sahi ne zaman böylesine kabul oldu?

Kundaklanan bir araba ve zemini kýyan bir bina.

Derken göçük altýnda kalanlar.

Yetmiyor ve yetmiyor.

Adam akýllý bütçe yapýp yine de denkleþtiremiyoruz hesabý.

Asgari ücretin her kuruþu illa ki cepten dökülüyor aslýnda yüzümüzden düþen bin parça ve ötekileþtirilen insanlar doyamýyor ayrýþmaya.

Bölünen kesirli sayý gibi bölünüyoruz ve yuvarlanýyoruz.

Tetikçi kimse artýk.

Aslýnda sevgi deyip de çýktýðýmýz yolda nefretten yolda ve sýnýfta kaldýðýmýz.

Kötülük, derken bir diðeri; kötüyü de sevmelisin diyor.

Lanetin biri bin para.

Kaybolan deðerlerin hatýrýna ilerliyoruz düþe kalka.

Pazar yoluna çýkmayý unutanlar.

Kimi ise aþk derdinde.

Kimi ise yetinmiyor eþiyle.

Kimse yetinmeyi bilmiyor.

Açýk ara farkla ölüyor ve öldürüyoruz.

Yorgun þehrin yorgun tebaasý.

Hüzün çökmüþken Ýstanbul’a aslýnda þehir tüm ülkenin hüznünü sýrtlanmýþken.