‘’Körlük insan aklýnýn körlüðü için kullanýlmýþ bir metafor. Ya körüz ya da deliyiz.’’

(Saramago)

Bilinciyle dirilen ve deliren bir yengecin ayaklarýndan dökülüyor parçacýklar ve toz bulutuna karýþan aklýn iklimlerinde ter döküyor gecenin iþçileri.

Renklerin buhranýna talip olan bir veryansýn adeta ve çer çöp karýþan rüyalarýmýz elbet gerçeklerin delirtirken isyan eden yalanlar gibi ve sözcükler dikiyoruz yakalarýmýza sonra da yakalarýmýz bir araya gelmiyor týpký iki ayrý yakada birbirini özleyen semtler gibi mutsuzluða gölge düþüren bir çýyan ve mutlak özgürlüðe atýfta bulunan bir isyan.

Körelen deyiþler var saðanakta saklý ve mevsimler var asla rüþtünü ispat edemeyecek…

Eriþtiðimiz mevsime atýfta bulunan baharlar ve kýþý yaþayan cehennemde cennet yolcusu kimse aramýza karýþan zebani ve gölgelerin de müridi iken zalim ve zulüm yüklenmiþ sýfatlar elbet bahþedilecek yeni günde açacak da gelincikler ve nazlanan mutluluk eninde sonunda çalacak kapýmýzý.

Yüreði ihya eden sevgiden yana katýksýz ihbar ettiðimiz yamalý yüreklerimiz ve yarým aðýz sevdiðimiz bir ömrü uðurlayýp da kendimizle ve ölümle yüzleþtiðimiz.

Fakir tininde rest çektiðimiz mutluluk kadar da yabani bir dürtü adeta içgüdünün esaretinde doluþan hikmet ve rahmet aþkýn da arka penceresinde rüzgârýn tüttürdüðü yalnýzlýðýn dumaný tüm dünyayý kaplamýþken.

Billur sesi özlemin.

Akýþkan kývamýnda yetersizliðin.

Ve sevgiden yana kastýmýz olmuþken koca bir ömür þimdi acele ile sevmekten yana tüm derdimiz belki de inkâr ettiðimiz kadar da iddia ettiðimiz iç sesimiz her halükarda tepiþen dýþ sese olan raðbetle yok sayýldýðýmýz kadar yok saymanýn de meali kimsesizliðimize düþen gölgede kayýt açtýðýmýz bir defter elbette ölen duygularýmýza taziye ziyareti yapýp da açýk mezarýn baþýnda beklerken misafirimizi belki de uðurladýðýmýz her þey için derin bir özlemle kazýyoruz adýmýzý satýrlara ve ölümü deðil umudu sahipleniyoruz ki payýmýza düþen de illa ki bu.

Her yanlýþta saklý doðruluk payý ve doðruluðun da doðradýðý gerçekler ve açýlacak her artý parantezde insanýn insana ve evrene ihaneti nihayetinde evrenin kustuðu her acýdan nasiplenen yine nice iyi ve masum insan elbet mazlumlarýn ahý yerde kalmazken nasiplenen iyi yürekli nidalar ve solan imgelerin tutarsýzlýðýnda çetrefilli bir yolculuk.

Renkler solan.

Iþýklar aksayan.

Aksýran dýþ ses ve çaput b/aðlayan iç ses.

Maðdur kimlikler ve imleci olmayan bir anlatý aþkýn da habis bir ur olarak teþrif ettiði ve ihtiyaçlar hiyerarþisinde tüm ihtiyaçlarýn bir þekilde karþýlanmayacaðý iddiasý ile yüzleþip gerçeðe dönen bunca kâbusun aslýnda insanlar için de yeni bir dünyanýn ilk evresi olduðu.

Günümüz gerçekleri.

Gerçeklerin hep inkâr edildiði.

Yalanlarýn refüze ettiði güneþ gibi ve ýþýktan beslenen hayat ve sevgi denen imla gereksinimleri elbet kendi bacaðýna kurþun yaðdýran bir yeis ile çatlak sesinde iblisin yeniden doðabilmenin gücü ve umudun ara ara firar etmesine raðmen hayattan, bir þekilde dayanmayý þart koþan insanoðlu ve yardýmcýsý iken Ýlahi Güç, her þerde saklý hayrýn da yardýmý ile güneþin ýsýsýnda eriyen nice buz daðý en çok da sevgiyi ve umudu hayata katýk yapan insanlarýn inancý ile aþamayacaðý tek engelin de olmadýðý gerçeði.

Körlük kadar delilik.

Deliliðe vurup da hayatý hala gülümseyebilmenin de asla zor olmadýðý.

Metaforlar sarmalýnda aþkýn ve inancýn da himayesinde açacaðýmýz ve aþacaklarýmýz elbette kalp gözümüzle önceki hayatýmýzda yaptýðýmýz tüm yanlýþlardan da arýnacaðýmýz gerçeði ile taþa dönmüþ yüreklerin bile yumuþayacaðýnýn da garantisi iken vicdanlý insanlarýn ve mazlumlarýn ve çocuklarýn hatýrýna ihya ettiðimiz iç dünyamýz kadar dünyayý da saran körlük ve ihanetten kurtarmak adýna elbet Ýlahi Gücün yardýmýyla aþacaðýmýz ne çok dað ne çok tepe.