Çok kalabalýk sokaklar. Oldukça yaþlý bir ceviz aðacý var yaný baþýmda. Karþýmda dururdu o aðaç oysaki. Ne kadar çok serilmiþtim gölgesine. Ne arýyor þimdi yaný baþýmda ve onca apartmanýn arasýnda? Caný sýkýlmýyor mu tek baþýna? Düþüncelerimle baþ baþa býrakýp gidiyorum aðacý, istemesem de.

Yanýmdan geçen soylu görünümlü beyefendiye soruyorum:

-Ne bu kalabalýk? Bir þey mi oldu?

-Yarayla alay eder yaralanmamýþ olan. Dur, þu pencereden süzülen ýþýk da ne? Evet, orasý doðu, juliet de güneþi!

Cevabýný alýyorum karþýlýðýnda. Adamýn deli olduðunu düþünüp yürümeye devam ediyorum. Ýçimi kemirmeye baþlýyor merak kurtlarý, beni kargaþanýn tam orta yerine fýrlatýp atýyor. Onca kalabalýðýn içinden “Liberty Liberty!” sloganý yükseliyor.

 Yanýmdaki þiþman kadýný dürtüp, sesimi oldukça yükselterek:

-Liberty ne demek ya? Diyorum.

Gözlerimin içine garip garip bakarak “Liberty!“ yanýtýný veriyor.

Bunalýyorum bu anlamsýz gürültü patýrtýdan. Geri çekilerek, çýlgýn kalabalýktan uzakta bir yer aramaya baþlýyorum. Bir derenin üzerinde yürürken buluyorum kendimi. “ Buraya nasýl geldim?” Demeye kalmadan, suyun içinde oynayan iki çocuk:

“Ne kadar komiksin. Sen de yarasacýlýk oyunumuza katýlmak ister misin?” Diyerek kahkaha atýyor.

-Boþver Zeze gidelim. Diyor uzun boylu olaný.

Aldýrýþ etmiyorum. Kuru bir yer aradýðýmdan bir tepenin üzerinde buluyorum kendimi. Sýrýlsýklam halime acýmýþ olsa gerek tam tepeme denk gelen bir noktada duruyor güneþ. Turuncu bir dilim koparýp üzerinden, bana uzatýyor. Sevinçle alýp elbisemde gezdiriyorum. Üstüm, baþým kuru ve kýyafetlerim eskisinden daha parlak bir hal alýyor.

Elimde tuttuðum ayaklarýmla koþa koþa kendimi soðuk bir odanýn içine atýyorum. Odanýn tam ortasýnda bulunan ufak sobanýn yaydýðý sýcaklýk bir iþe yaramýyor ki ellerini sobaya neredeyse yapýþtýrmýþ olan genç bir adam; kirli paltosunun cebinden çýkardýðý konyaktan büyük bir yudum alýyor. Sarý-kýzýl sakallarýyla, donuk mavi gözleriyle bana çok tanýdýk geliyor bu saralý serkeþ.

Kocaman açtýðý gözleriyle dönüp:

-Vicdaným sýzlamýyor bayan. Yine olsa yine yaparým. Diyor.

-Haklýsýnýz. Kim suçlu, kim masum bilemeyiz.  Yanýtý çýkýyor aðzýmdan, benden habersiz.

Kendimi aniden yemyeþil bir ormanda tren yolculuðu ederken buluyorum.  Bu yolun sonu nereye varýr, neler olur hiç merak etmiyorum artýk. Her þeyde bir olaðanüstülük var. Karþýmda süslü bir tavuk, sürekli gýdaklayýp önündeki tabaktan büyük bir iþtahla cips yiyor. Arada sýrada bana laf atýp “Bana bak o kýz var ya, göreceksin yakýnda esas oðlaný terk edecek!“ Diyor.

Saçlarý tepesinde sýmsýký toplanmýþ siyah elbiseli, mutsuz bir yüz biniyor az sonra trene. Gülümsüyorum o yüze, tanýdýk bir þeyler görmüþçesine.

-Aþký aradým sadece. Bu beni ahlaksýz mý yapar?

Sorusunu yanýtsýz býrakýp, dýþarýyý seyrediyorum hýzla giden trenin penceresinden. Seyre daldýðým her þey o kadar çabuk geçip gidiyor ki gözlerimden. Ne gördüm onu bile anlayamýyorum.

Sýcak bir þehre ne zaman geldik? Þaþkýným! Bu sýralar  hep zor sorulara maruz býrakýlýr oldum. Ben de insaným ama caným! Dev tavuðu ve esrik Karanina’yý orada býrakýp, iniveriyorum büyük bir istasyonda.

Hayret! Tam da evimin kapýsýndayým. Evim çikolataya dönüþmüþ. Dayanamayýp koparýveriyorum bir parça. Bir kýz ve erkek çocuðu geliyor yanýma çikolatayý görünce. Yiyip bitiriyoruz evi hep birlikte. Evimde yok artýk.

Dolaþmaya baþlýyorum tekrar sokaklarda. Sað taraftaki kaldýrýmda bir adam piyano çalýyor. Etrafýna insanlar üþüþmüþ. Yaklaþýyorum, baþlýyorum ben de dinlemeye. Bir ara notalardan birini düþürüyor yere adam. Eðilerek veriyorum notasýný ona. Teþekkür ediyor sýmsýcak. Vedalaþýyoruz gözlerimizin çukurunda.

Önüme çýkan ilk kafeye girip yol tarafýndaki bir masaya oturuyorum. Açýk veya demli bir çay, ne bileyim belki bir sade veya orta kahve sipariþ veriyorum kibar garsona. Yanýma yaklaþan tanýmadýðým aylak bir adam:

-Biliyor musun artýk hiçbir þeyin önemi kalmadý. Kahve de iç çay da fark etmez. Yine de peþinden geleceðim! 

Buyurun, oturun dememe fýrsat vermeden gidiyor adam. Karþý kaldýrýmda görüyorum onu az sonra, öyle elleri cebinde aylak aylak beklerken.

Eyvah! Derken, yaðýz bir at üzerinde esmer, ince bir delikanlý yaklaþýyor, elini uzatýyor bana. Tutuyorum ve terkisinde buluyorum kendimi.  Kaybolup gidiyoruz evlerin ve kalabalýklarýn arasýndan geçerek. Saçlarým uçuþuyor rüzgârda, gözlerimi yumuyorum.  Ayak basýlmamýþ ýssýz bir kayada býrakýp beni, kayýplara karýþýyor esmer delikanlý.

Bekliyorum günlerce, belki aylarca çaresiz. Umutlarýmý suya býrakmak üzereyken, çýka geliyor o gemi. Tüm güzelliðiyle nazlanarak. Uzun yýllar yolculuk yapmaktan yorgun düþen gemi karlý ve ýssýz bir yerde durmaya karar vermiþ belli. Sadece bembeyaz örtüsü ile kar, ben ve yorgun gemi kalýyoruz baþ baþa. Yürümeye baþlýyorum gemiye doðru. Gözlerim dâhil her yer beyaz.  Donmaktan heybetli bir aslan kurtarýyor beni.

“Gel sarýl bana sarýl!” Diyor.

Olacak þey deðil bütün olanlar. Gözlerimin önündeki sis perdesi yýrtýlýyor. Kendimi bir kuaför salonunda ve saçlarýmý bir fýrçanýn elinde can çekiþirken buluyorum.

Yan tarafýmdaki kadýn:

-Þekerim! Ama olmaz ki bu renk tonu hiç açmadý beni. Ben anlamam açýn bunun rengini!

-Peki hanýmefendi.

Çantamý alýp, dýþarýya atýyorum kendimi. Kapýda birisi kesiyor yolumu ve uyarýyor gür sesiyle:

-Eve dön! Yasak!

Ýyi de dönecek bir evim yok ki!