‘’Cümleyi nereye kuralým, sokaklar hayli eski,

Yenisi fazla evlerin odalarýndan geçtim, cümle

Kapýlarý bile yok!’’(H. Ergülen)

Her düþ bir saðanaktý, hafýz elbet kurgularýn maliyetinde þiirler kundaklandý sözcükler þaþkýn ve arsýzdý.

Cümlenin nezdinde soluklandý kalem ve aþkýn hatýrýna sustu dili þairin belki de þaþkýn ünleme seðirten bir imleçti þarkýlarýn rüyasý ve vedasý.

Sözcükler illa ki kundaklandý ve ruhun telaffuzu ile suskun göðün örtüsü birbiri ile çeliþti.

Bir redif giyindi evren.

Beyitlere b/ölündü sessizlik ve kopan kopçasýna yangýnýn yeniden büyüdü alevler nihayetinde ne þiir kaldý geride ne de kurulmasý gereken bir cümle.

Kurum kurumdu kumrular aþka kanat açan yüreklerinde büyüttüler sevgilerini ve yavrularýný.

Karabataklar kâh havalandý kâh suya daldý.

Dalgýndý gözlerim.

S/üzgündü ruhu özlemin.

Aþkýn kulvarýnda sökün eden masumiyet ve izdiham yüklü yeryüzü derken birbirine verip veriþtiren insanlar ne de olsa sancýlý bir hayal mahsulüydü kurulmamýþ cümleler.

Þair direndi.

Aþk diretti.

Balçýða düþen güneþ yüzünü sildi sihirli yüreðiyle.

Göðe týrmanan haydut kuþ bir soludu ki sözcükler kanat çýrptý ve kuþ yürümeye baþladý.

Düzende saklý düzensizlik bir o kadar baþýboþ imgeler ve somurttu þair soldu çiçekler solundu aþk yüklü hava derken sömürdüler sevgiyi ve þairi ne de olsa solundaki ganimet bitimsizdi ve inadýna daha çok sevdi þair ve yalnýzlýðýný içine çekti cümle cümle.

Yalnýzlýk.

Yalýtýlmýþ imgeler.

Çýðýrtkan mizacý þairin aslýnda devasa bir rahmet idi rehavetin aðýrlýðý ve içine kapandýkça direnci arttý.

Ýþgal eden kimse ruhunu þiirlerin hele ki þair bir ömür inzivaya çekilmiþken…

Ve sökün etti cümleler illa ki kat çýkacaktý gökyüzüne ne de olsa aklýný aþkla bozmuþtu þair ve bozguna uðradýðý hayatýnda bir kez daha kalktý depara.

Sözcükler yalýndý.

Ruhu ise karmaþýk.

Aþka kýyanlara alýþýktý ne de olsa aþka sýrnaþýktý þair.

En çok da kendine muhalif bazen düþse de gardý pembeleþen bir gökyüzü hayali ile yaþýyor ve yazýyordu ve cümle kuracaðý ilave dünyalarýn peþindeydi en çok da kendi cennetine duyduðu özlem elbet Ýlahi Aþkýn ateþiyle mahcubiyetini geride býrakan.

Bir cümle idi aradýðý þairin elbet yazacaðý son ve en muhteþem cümle peþi sýra sökün edecek gözyaþý ve masanýn bir ucunda kalem diðer ucunda Rabbine duyduðu özlem…

Ýçlendiði her vakit en çok da hiçliðine öykünen þiirlerden alýp da gücünü ve cümleler kuruldukça hayat da devam edecekti en çok da umut ve sevmesi için sonsuz nedeni vardý þairin en çok da kendisiyle uzlaþmasýna vesile sayýsýz ayrýntý.

Ve gök kuþaðýna týrmanmak için elini acele tuttu elbet seyyah yüreðinde kýpraþan beyitler ve imgeler sayesinde varlýðýna duacýydý aþkýn ve kalemin ve yazmasý için sýrada bekleyen cümlelerin…

O cümle kapýsý ki…

Solduðu ve soluduðu kadar mutluluðu izdivacý gerçekleþti duygularýn ve kalemin en çok da kayýp cümleler sokaðýnda kendini bulmaya dair özlemi ile yazdý þair ve yazdý ve…