HAYALSEVER

   “Çok uzun zamandýr görüyor musunuz peki?”

“Uzun zamandýr diyemem ama… Sýklýkla ya da ara sýra gördüðüm oluyor.”

“Anlýyorum… Ne sýklýkla?”

Yine baþlamýþtý. Susmadan konuþuyor nefes alma izni bile vermiyordu kendisine. Neden gelip onca para döküyordu ki bu kadýna? O konuþsun da kendisi dinlesin diye mi? Ahkâm kesmek kolaydý. Gelsin, bir kez bu bedende yaþasýndý bakalým. Yarým günde terk etmez miydi? Müsaade isteyip kalktý, uzandýðý rahat kanepeden.

Hafif esen rüzgâra dokunarak ilk gelen otobüse atladý. Yol boyu eli yüzü kýzarýklýklar içinde, kalabalýkta bunalarak. Sanki herkes ona bakýyordu.

Zor bela attý kendisini eve. Banyodaki lavaboda ellerini yýkarken yerdeki fayanslara bakmayý ihmal etmedi. Gerçi Doktor Haným:

“Sakýn! Yasaklýyorum sana, artýk fayanslara bakmak yok!” demiþ olsa da.

Kendisini alýkoyamýyordu bakmalardan. Tüm haþmetiyle padiþahlar, generaller, kontlar, yazarlar, sakallý, eski giyimli insanlar selamlardý her seferinde onu. Çoðunluðu erkek olurdu bu insanlarýn. Bazen de soylu hanýmlar.

Sadece alaturka tuvalete girmez olmuþtu son zamanlarda. Kocaman kafalý, kocaman aðýzlý çok fazla diþli, öfkeli genç bir adamýn zihin görüntüsünde bir siluet görmüþtü. O siluet kendisinden baþkasý deðildi. Ürküyordu kendi aksini fayansta görmekten.

Çalýþma odasýnýn duvar kâðýdýnda ise Rus lider Stalin’i görürdü sadece. Evet, garip bir þekilde bu adamý ve býyýklarýný görürdü hep. Bu durum onu ürkütmezdi baktýkça bakasý gelirdi sadece.

Gecenin çok geç saatinde beyaz çizgileri olan mavi, ipekten pijamalarýný giydi. Uyumaya çalýþtýkça saatler asýrlarý kovalýyordu tik taklarýnda. Ama hiç gözlerine yansýmýyordu zamanýn etkisi.  Kýsa bir dalýþýn ardýndan, gözlerini açtýðýnda baþucunda kýr saçlý, öfkeli bir adam gördü. Ve ellerini büyük bir iþtahla boðazýna dolamýþ nefesini kesiyordu. Çýðlýk çýðlýða yastýklara gömdü yüzünü. Birkaç saniye sonra kendisine geldiðinde sýrýlsýklam olmuþ boynu buklelerine tutunuyordu. Tekrardan yatýp uyumaya çalýþtý. Zihninin depremi sabaha karþý gözlerini araladý. Karþýsýnda az çok tanýdýðýna emin olduðu bir adam duruyordu. Beyaz bir örtüyle kapattýðý belinden yukarýsý açýktaydý. Karyolanýn ayakucu bacaklarýný gizliyordu adamýn. Gülümsedi hafifçe kadýna doðru.

Sükûnet içerisinde:

“Bir dakika bekle! Konuþalým.” dedi.

Fakat adam yüzünde huzurla gerginlik arasý bir tebessüm, sýyrýldý odanýn kapýsýndan dýþarýya.

Hayret! Artýk hayaletleriyle dost olmuþtu. Korkmuyordu. Öyle ya geçen geceki kadýn, hani þu sarýþýn, þiþman kontes ve tahta bavullu küçük oðlu gibi dostlar edinmiþti kendisine gizliden gizliye. Bunlarý bilmezdi doktoru, saklamak hoþuna giderdi. Hiç gitmesin istiyordu çünkü hayaletleri. Hep uyumak istiyordu, onlarý ürkütüp kaçýrmak yerine.

Sabah, masa örtüsünün dantel iþlemesine dalmýþken bakýþlarý, þiddetle çaldý kapý zili.

“Niye açmýyorsun? Kalk giyin gidiyoruz.”

“Nereye?”

“Elmas teyzem var ya! Ona danýþtým geçende senin durumunu.  Bakma öyle! Çok faydasýný gören olmuþ. Hz. Muhammed’in soyundan geldiði söylenirmiþ. Bir okusun üflesin seni. Bir de muska yazdýrdýk mý tamaaaam! Hep diyorum, sende büyü var büyü! Kalk giyin!”

Ýki kadýn, geniþ caddeleri boy boy geçip dar, ýssýz, izbe sokaklara daldýlar. Bir süre aradýktan sonra verilen adresi nihayet buldular. Oldukça eski, zamanýn dýþýna itilmiþ küf kokulu apartmana girdiler. Ürkek adýmlarla çýktýlar merdivenleri. Ýkinci katýn giriþ kapýsý gýcýrtýyla kendiliðinden açýlýnca:

“Gel dönelim! Ben girmem, içeride baþýmýza ne geleceði belli mi?”

  “Kýz saçmalama! Yürü, düþ önüme. Mübarek kadýndýr. Suphanallah nurlar doðmuþ sanki kapýya!”

Sað ayaðýný eþikten içeriye attý kadýn besmelelerle. Kolundan tutup çekti öylece duran arkadaþýný da.

“Kimdir o?”

Derinlerden gelen ürkütücü bir ses yankýlandý duvarlarda. Ýki kadýn, sesin geldiði yöne doðru her adým attýðýnda, aðlayan tahtalarýn eþliðinde buzlu camlý oda kapýsýna ulaþtýlar. Tam karþýlarýnda; yerde, halýnýn üzerine oturmuþ, güllü dallý kat kat elbiseler giyinmiþ, elleri tamamen kýnayla kaplý, yüzünde yer yer dövmeler olan gök gözlerine kalýn sürmeler çekmiþ en az iki yüz yaþýnda gösteren cüce bir kadýn oturuyordu. Elleri arasýnda kocaman taneli kahverengi tespih, dudaklarý arasýnda mýrýltý halinde dökülen anlaþýlmasý imkânsýz sesler, saðýna soluna üfleyip duruyordu. Kýnalý avuçlarýný halýnýn üzerine koyarak oturmalarýný söyledi.

“Ah hocam, mübarek hocam! Sizin þanýnýzý duymayan mý var? Siz kimleri kimleri iyi etmiþ kadýnsýnýz, evliyasýnýz belki…”

Konuþmuyor yalnýzca baþýný sallýyordu, karþýlarýnda yüzyýllar ötesinden çýkýp gelmiþ gibi duran kadýn. Ve kendisine hiçbir þey söylenmeden:

“Sen huzursuzsun! Rüyalar görüyorsun!” dedi.

Ýki kadýnýn da tüyleri ürperiverdi kýsa bir an. Gözlerini rüyalarýn sahibinin gözlerinden ayýrmýyordu cüce kadýn.  Fakat içinde bir yerde gülme isteðini zor bastýrýyordu karþýsýndaki gözler. Arkadaþýnýn aklýna uyup buralara kadar gelmiþti. Psikoloðun bir faydasý olmamýþtý da bu kocakarýnýn mý faydasý olacaktý yani? Ancak þimdi rolünün hakkýný vermeli ne denilirse denilsin inanmýþ taklidi yapmalýydý. Boþuna gelmemiþ olacaktý en azýndan zihnini kandýrýrsa.

Aðlamaklý bir sese bürünüp:

“Evet hocam, hayaller, hayaletler yakamý býrakmýyor.” dedi.

Cüce, yaþlý kadýn ayaða kalktý. Tahtalar hafif bir fon müziði gibiydi þimdi.  Genç kadýnýn tam karþýsýnda durup ellerini elleri arasýna aldý. Bir süre gözlerini yumup saða sola sallanarak okudu üfledi. Sustu. Ardýndan hava karardý, gün doðdu, güneþ açtý, tekrardan battý. En sonunda diþleri arasýndan o sihirli sözcükler dökülüverdi ortalýða.

  “Sana kara büyü yapmýþlar kýzým!”

Alelacele elleri titreyerek eciþ bücüþ yazýlardan oluþan bir muska tutuþturdu kadýnýn eline. 

Dönüþte, otobüste avuçlarý arasýna aldý ufak muskayý kadýn. Yepyeni yüzler gördü o ufacýk þeyde. Gülümseyen, aðlayan, kýzan yüzler!

Sevinmiþti. Artýk göreceði daha fazla yüzlere kavuþmuþtu.

Usulca çantasýna koydu muskayý. Ve bulutlarda yüz bulma oyununu oynadý çocukluktan kalma alýþkanlýðýyla.