" Bir firardaydı sanki düşüncelerim. Çıkmaz bir yola girmiş, ışıkları sönmüş, içimde kalakalmış. Bir kuyuda, dönüp duruyorlar içinde. Etrafta binlerce hatta milyonlarca sesler, alayına çığlık atıyorlar. Anılar birbirini kovalıyor, saklambaç oynuyorlar. İyiler kötülerden kaçıyor saklanmaya çalışıyor. Ama kötüler her defasında onları yakalayıp zihnimin derinindeki o kuyuya atıyor. Bu iyi anılardan yalnızca bir kaç tanesi oradan tırmanıp yerine geri dönebiliyor.
Nedense vazgeçmiş buaralar bazıları. Artık çabalamıyorlar tırmanmak için. Ya da çabalayacak umutları olmadığı için. Ya zihnim benimle oyun oynuyor ya da zihnimde bir oyun dönüyor. Kötüler zaten tahtın üstünde bedenimi ele geçirmiş çocukları, tramvaları doğuruyorlar. İyilerin çocukları umutlar, iyilerin emzirdiği umutlar korkmuş, bir yerlerde saklanıyorlar. Öldürülmedikleri için dua ediyorlar ama büyümeleri ve kendilerini güvende hissetmeleri için annelerine ihtiyaçları var. Annelerinin ise onlara..
Derinlerde bir kuyuya hapsolmuş onca ışık, eteklerinde gizli. Yanlardan sızıyorlar ama güçleri yetmiyor çıkabilmek için. Güçlenmeleri için çocuklarına ihtiyaçları var. Peki orada bir umut yoksa nerede olabilirdi? Bir yerde dönüp durmakta umut yoksa başka nerede olabilirdi? Bambaşka yerlerde, bambaşka diyarlarda ve bambaşka seslerde. İşte yollar bunun için vardı.
Çıkmaz sokaklara varmadan önce de yollarımızda kıvranıyorduk oysa, kimi zaman umutların içinde yüzerken kimi zamansa tramvaların içinde boğulurken. Adımlarımızla çizdiğimiz, anılarımızla boyadığımız bu yollarımızla varmıştık bu çıkmaz sokaklara. Sokaklardan korkmak da yakışmazdı en nazendesinde. Başka yollardan, başka diyarlardan geçmek gerekiyordu yeniden başlayabilmek için, adımlarımızın yaşadığı yaşamda ışığı bulabilmek için..
Kabuklaşmış bu duyguları soymak gerekirdi şimdi. İçinde soluyan tramvaları, acıları atabilmek için. İçinde biriken sesleri özgür bırakabilmek için, başka yollarda düşmek gerekirdi, düşülen yollarda ise geri kalkmak.
Peki ya yollarda durduğumuz duraklar? Dinlendiğimiz ve huzur bulduğumuz bu duraklar nice kapıların anahtarı olabilirdi. Nice kalemlere mürekkep, nice yüreklere ilham. Bu duraklarda ki hayatın ve kaderin verdiği en nezih hediyelerden biri olabilirdin sevgili ailem. Ruhunda dinlendiğim ikinci yuva olabilirdin..
Bir kez daha gitme zamanı yüreğim, sıcak yuvana o kadar fazla alışsan da, mücadelenden bir kez daha kaçınsan da bir kez daha gitme zamanı. Şunu unutmayasın, nefesin tükenmediği sürece bu yol asla sonun olmayacak... "
- Rüya!
Gelen tiz sesle irkildim.
- Hadi, valizleri aşağı indirmeye yardım et!
Sırt çantamı aldığım gibi merdivene koştum. Yeni bir yıla kapı açacak yolculuğa saniyeleri saymaya başladım...
4 Eylül 2024
