‘’senin için þiir yazacaktým Ýstanbul
ismini aðrý koyacaktým.
oysa bir þiir niyeydi sanki
yer içer seviþir miydi sanki bir þiir
hamsi ýsmarlar mýydý mesela bir þiir insana?
fotoðraf çektirebilir miydi mesela hipodromda atlarla?
raký içebilir miydi Samatya’da
bir þiir uyur muydu kuþ gibi
baþýný alýp da kanatlarýnýn altýna?
oysa bir þiir neydi sanki
ben seni ciðerimin köþesindeki arýza kadar sevdim
bir þiir seni bu kadar sever miydi sanýyorsun Ýstanbul?’’(Didem Madak)

Hem de nasýl hem de nasýl ucu yanýk kelamýn dürtüsünde saklý izdiham ve sen, þiir nelere kadirsin insafsýz olsan da gün yüzü gördüðüme dair bir kandýrmaca ne zamanki silik izinde kalemimin nidalar yaðdýrsam þiir adýna…

Önce genzi týkalýdýr boþ sayfanýn da bir aldatýsý iken þiir esen rüzgâra öfkelidir o boþ sayfa ve uçuþan saçlarýma el deðdirmeden taradýðým kadar kâkülümü incecikten bir þiir yaðar gizemin tetiðinde iken parmaðým ve kâbuslar gördüðüm gözüm açýk, yaðan yaðmurun da saltanatýný sürdüðüm sebepli sebepsiz arayýþlarým…

Bir þiir ne midir?

Bir þiir giderir mi sýkýntýmý?

Hep mi terbiyeli ve sakindir o þiir hani yazmaya cesaret edemediðim öncemde þimdilerde þiirin esaretinde usulca göçüverdiðim kýyamet öncesi gýybet sonrasý, alý al moru mor dizelerin efkârýna baþýmý gömdüðüm rahat bir yastýk ve rahat vicdanýmla ansýzýn ölüvermeyi þeref saydýðým.

Kâh hükümlüdür þiir kâh hükümsüz her kaybýn gardýný aldýðýnda kalem ve ýssýz yollarda sabahlarken baþýboþ imgeler ve iþte tüm suretlerin ve tüm surelerin eþliðinde bir aile meclisi toplanmýþ iken þiirin bayraðý altýnda sudan sebeplerle deðil de asla sulusepken duygularýmýn ikramý ve itibarýdýr yazmaya durduðum her þiir.

Rengi olmasa bile þiirin…

Ve de cinsiyetsiz iken her þiir.

Ne kibirli ne sýradan ne de öfkeli…

Tozu dumana katmak adýna deðil tuz buz olmuþ sözcüklerin ibresi, bak nasýl da þiiri göstermekte, azizim.

Kül yutmuþ.

Kül bastý…

Külliyemde de saklý iken külünden doðan her þiir.

Ve uçuþan tül misali yarý saydam þiire serildiði kadar mýntýkamda iken de her duygu varsýn misilleme yapsýn nice imge kesif bir sessizliði sonlandýrýp þairin ve kalemin coþkusuyla surlara serili sýrlar misali…

Þiirin öncesi var mýdýr peki ya, ne kadardýr ömrü ve mademki zimmetli þairin kalbine, kabrine koþan bir tazý gibi bir tay gibi, ay yüzlü gecede önce dizini kýrar þair sonra kalemini ve kanattýðý kadar cihan þairin yüreðini, en kanamalý imge ile coþar kalem en kanamalý nidada soluksuz kaldýðý kadar neferi iken sözcüklerin ve iþte þiir nasýl da ansýzýn dolar.

Dolduruþuna geldiði deðil.

Dolu misali yaðan nimete.

Bereketi ile kaderi ile ve þansý ile de doðar mademki her çocuk ve þairin künyesinde anne yazar, baðrýna bastýrdýðý hüznüne temel atar ve inþa eder geçmiþini geleceðini ve berat eder duygular batýrýr da dikenlerini kendine þair kâh gül mizacýyla kâh karanfil ve aðýtlar yaktýðý kadar dününe yaðmalansa bile sözcüklerin ve insanlarýn nezdinde soldan baþlar saymaya ne de olsa þifresini bilir sol anahtarýnýn ve de açtýðý kadar her kapýyý saðdýcý iken kalem þiir nuruyla doðar nuruyla ölür ta ki yeni bir þiir yazana deðin…

Islýk çalan ilham.

Peþi sýra ruhuna konan melekler.

Iskaladýðý kadar hayatý ve mutluluðu…

Þiir nelere nelere delalettir ta ki þair ruhunu þeytana satana deðin ne de olsa bir kere baþtan çýkmýþtýr kalem ve alýþmak kudurmaktan beter yine de sona doðru ölüme doðru koþarken kalem þair son defa konar en tepeye ve indinde sonsuzluðun bilse de þiirin kanýnda boðulduðunu, keser damarýný þiirin kanayan imgenin tadýna vakýf ýsrarla çalar kalk borusu ucunda ölüm olsa bile bir þiirden daha yeniden medet umar kumpasýnda ilhamýn kurada çekilen fiþ gibi fiþini de çekti mi kalemin þair ve geride ne þiir kalýr ne hüzün ve de tüm daðlar yýkýlýr aþkýn askýsýnda sýrýtan bir ölü düþ gibi mecrasýnda kaybolduðu kadar þairin de medet umduðu iken yazmaya durduðu binlerce þiir…