Bu güne kadar neyin kaygýsýný duymadýmsa bir telaþ sardý son zamanlarda benzemek adýna.

Müdahil etmek kendimi belli belirsiz kaygýlarla. Aidiyet duygusu büyük ihtimalle. Ait olsam ayrý dert farklý olsam ayrý dert. Ve bu kaygýyý güderken bu sefer de sýnýr ihlalleri peyda oldu.

Bir yaným çekiþtiriyor beni ve haykýrýyor:’’Yaþýnýn insaný olmalýsýn ve ne kadar kural kaide varsa uymak zorundasýn’’ diye. Ýyi de kime neyi ispatlayacaðým. Kimi ne ölçüde ve hangi örtülü ödenekle mutlu mesut edebilirim ki…

Kaygýlar diz boyu anlayacaðýnýz…

Ne yaþýmýn insanýyým ne de çaða ayak uydurabilmekteyim. Zorla güzellik olmaz ki. Mýþ gibi de ne yaptým ne de bu saatten sonra bürünürüm biçilen rollere.

Kazýk kadar boyumla ve çoktan kemale ermiþ yaþýmla küçük bir kýz çocuðunun kesiþen yollarý ise ayrý dert. Hala renklerin coþkusu içimi doldururken ne zaman çýksam dýþarý iyi kötü renk renk aksesuarlar almadan dönmem eve. Ýlla ki uðrayacaðým yaþýmla alakasý olmayan bir dükkâna ve illa ki o þýmarýk çocuðu doyuracaðým. Beceremiyorum yaþýma hitap eden ve kadýnsý kaygýlar taþýyan bir alýþveriþi. Bu da demek deðil ki soðuk ve uzaðýndayým bedenimin ya da halet-i ruh iyemin. Ama olamýyorum iþte ve yaþýtlarýmýn tutumlarýna benzerlik teþkil etmeyi beceremiyorum. Ýki arada bir derede yaþayýp gidiyorum anlayacaðýnýz. Ama zihnim de hep meþguldür gerek gündemle gerek gidiþatla. Kolay deðil doðrusu dengeyi tutturtmak. Belki de bu yüzden çocuklarla ve yaþça büyük insanlarla ortak frekansta buluþmam. Ki frekansým az kaymýyor da deðil doðrusu.

Bir yanda ahkâm kesmek bir yandan o þýmarýk çocuðun sesini bastýrmak.

Benzememek adýna uðraþ verirken bu sefer de baþka bir kaygý hâsýl oldu içimde. Karaladýklarým konusunda iç sesim isyanlarda. Biraz feyiz mi alsam ya da diðer kalemlerin yazýlarýna benzerlik mi teþkil etsem dememe kalmadý ki sefil kalemimim oldukça küstü bana. Ben onu zorladýkça sesi çýkmaz oldu.

Koca bir ömür iç sesimi bastýrdýðým yetmezmiþ gibi þimdi de geldim kalemimin gidiþatýna set çektim. Aslýnda set çekmeye mecbur býrakýldým.

Bilmez miyim insan denen mefhumun için için acýtan yankýsýný. Az mustarip olmadým hani þu ahir ömrümde. Keza hangi iþe el attýmsa gelip buldular beni ve tüm azmimi, gayretimi görmezden gelip, boðazýma sarýldýlar. Ne mi yaptým… Döndüm arkamý ve terk ettim o âþýk olduðum dünyalarý.

Sayýsýz dünya dâhil olduðum.

Ýþ yerlerinde, sayýsýz eðitim kurumunda ve en son akademik kariyer adýna koþturduðum fakülte koridorlarýnda. Kim var kim yok geldi engellerle donattýlar yürümeye hatta koþmaya çalýþtýðým yollarý.

Psikolojinin gizemli dünyasýnda kendimi kaybettiðim o savruk yýllarým… Ne kadar safmýþým. Kanmadýðým insan kalmadý. Devlet üniversitesi nihayetinde ve hepsi alanýnda baþarýlý akademisyenler. Oyunu kurallarýna göre oynamayý beceremediðim için en nihayetinde pes ettim ve kös kös terk-i diyar ettim.

Evet, itiraf ediyorum hatta bin kez. Kural ve uyum Hak getire. Ama istisnasýz hangi mecraya girdimse.

Ne zormuþ mýzýkçýlýk yapýp oyun dýþý kalmak. Ben sadece tüm bedensel ve zihinsel potansiyelimi sonuna kadar kullanýp baþarýlý ve mutlu olmak istemiþtim. En sonunda tüm ruhsal enerjim tükenip gitti mi geriye sadece bir boþluk kalýyor.

Baþarýnýn mutluluk getirmediðini nihayetinde öðrendim. Sanýrým dosttan ziyade düþman edindim bu düzenekte. En iyi dostum hep kendim oldum. Kendi iç sesim, tüm pembe hayallerim ve yine bana ihanet etmeyen ben.

Hayýr, ne bencilim ne de psikolojik tabiriyle ‘’egosantrik’’. Hatta bu kelimeyi ilk duyduðumda ve þahsýma mal edildiðinde ne de kýzmýþtým. Evet, az buz kaprisim yok deðildir hani ve illa ki dediðimin yapýlmasýný isterim anýmda. Ve ne yalan söyleyim, huyum kurusun sevmenin yaný sýra sevilmek… Ama tek farkla: Gerçekçi olmalý ve hak ettiðimde duymalýyým bu þatafatlý sözleri. Babaanneme çekmiþim zahir. Sevmenin yaný sýra sevilmeden duramayan. Tam bir Cumhuriyet kadýnýydý. Dört dörtlük bir anne. Ve kocasýna sadýk… Nasýl bir aþkmýþ da genç yaþta dul kalýp tekrar nikâh masasýna oturmadý. Ve inanýlmaz severdi sevilmeyi. Tam bir sevgi arsýzý. Pek göstermezdi sevgisini ama sevmeye âþýk bir kadýndý. Ve bir o kadar sevilmeye tutkun en az ailesine duyduðu baðlýlýk kadar.

Eðer sevmek ve sevilmek bencillikse inanýlmaz bencilim. Ve bir o kadar kýskanç. Ama hastalýklý bir açýlýmý yok bu kýskançlýðýmýn. Hani az uðraþmadým kendimi çözmek adýna ve hala o karýþýk yumakla baþým dertte. Ýþte bu yüzden yazdýðým her bir satýr ve hatta her bir kelime tam anlamýyla bir çözümleme süreci. Yazarken çok þey fark ediyorum kendimle ilgili. Tam da bunu diyordum iþte: Yazmak…

Yazmak, yazmak ve yazmak… Büyük bir aþkla. Evet, aþýðým yazmaya ve inanýlmaz kýskanýyorum kendimi eðer ki randýman kaybýna uðramýþsam bir yazýmda bir öncekine göre. Anlayacaðýnýz yarýþým kendimle. Yarýþ deðil de baþarý ve güzellik odaklý. Bazen deniyorum baþka tarzlarýn ýþýðýný almak adýna. Ama þunu gördüm ki; haricimdeki insanlarýn yazdýðý yazýlar bir ýþýk olmalý. Zira ne zaman ki kopyalamaya çalýþtým görüyorum ki kalemim inanýlmaz suskunluða bürünüyor. Susmamalý. Zira ben bir ömür boyu hep sustum. Eðer benzemek adýna o da susarsa inanýlmaz hayal kýrýklýðý yaþarým. Zira ara sýra suskunluða bürünüyor kalbi ve ucu kýrýldýðýnda. Ve beraber susuyoruz, kalýyoruz baþ baþa ve hüzün çevreliyor dört bir yanýmýzý. Ve soruyorum þu ucu kýrýk kalemime:’’Hey, sen nerelerdeydin bu güne kadar’’, diye. Melun mahzun bakýyor bana ve iki damla yaþla yeniden kenetleniyoruz.

Bir de kendimi çözdüm sanýrdým. Demek ki boþa kürek çekmiþim. Sevmediðim ne varsa kulaçlamýþým, sevmediðim kim varsa dostum sanmýþým ve ne varsa istemediðim sevdiðimi sanýp peþinden koþmuþum ömür boyu.

Demek ki tam anlamýyla bir kavram karmaþasý yaþamýþým ve soyutlamýþým kendimi güzelliklerden.

Hey gidi hey dünya… Hey gidi hey afakî ömür… Eh, ne yapayým þimdi oturup da dertleneyim mi geçmiþe bakýp. Artýk bunu eledim günlük meþguliyetlerimden. Zira anýmý yaþamak varken nereye kadar vakit kaybedeceðim. Edeceðim kadar etmiþken üstelik.

Ýþte yine bilindik ben ve bir kucak dolusu hayal. Beklenti deðil ama umut. Düþ deðil arkasý yarýnlar…

Hatalarýmdan da ders aldým mý benden iyisi yok. Ne yapabilirim ki haricinde. Dünyayý kurtarmaya ne gücüm yeter ne de zamaným. Ne demiþler: Gemisini kurtaran kaptan. Sakýn ha, yanlýþ anlaþýlmaya mahal de vermeyeyim bu arada. Pek tabii ki bir o kadar da duyarlýyým ve olmalýyým da haricimdeki dünyaya dair. Ama bu da demek deðil ki kendimden ödün verip çar çur edeceðim hayatýmý.

Hayatlarýmýz deðil mi sadece bizlerin mesul olduðu. Ýyi de niye durduk yerde müdahale ederler. Hele ki tam giderken yolunda illaki çelmek takan birileri çýkar. Her alanda ve her yerde üstelik. O kadar çok düþtüm ki dizlerim yara bere içinde. El verene de rastladým desem yalan olur doðrusu.

Alýþtým ve bir o kadar da kanýksadým. Hele ki kendimi yerde bulmayayým þaþýrýyorum doðrusu. Sanýrým iteklenmek, ötelenmek ve örselenmek alýþkanlýk yapmýþ bende.

Bunun ne zavallýlýkla ilgisi var ne de kötümserlikle. Zira bir o kadar gerçekçiyimdir ve altýncý hissim kuvvetlidir. Ama hassas yapýmýn bir iz düþümü tüm kaygýlarým ve duyumsadýklarým.

Bakmaktan ziyade görmek ve duymaktan ziyade dinlemektir desturum her ne kadar sesim duyulmayýp varlýðým görünmezden gelinse de.

Herkes kadar yalnýzým ve en az herkes kadar da kalabalýk. Ve bir o kadar eþlik ederken o katmerli duygular.

Artýk biliyorum gerçeklerin çarptýrýldýðýný ve bu yüzden uyum saðlamakta zorlanýyorum. Mutsuzken mutluyum demiyorsam acýmaklý bakýþlar nasýl da odaklanýr, bilmez miyim. Ve bir o kadar iþtahýný kabartýr mutsuzluk diye addedilen, o aciz nefislerin.

Ýsteyen istediðini düþünsün. Ve bu açýdan da rahatým ve eminim hem kendimden ve yaþadýklarýmdan hatta yaþamadýklarýmdan ve tüm yaþanmýþlýklarýmdan.

Dünya ne cennet ne de cehennem ama her ikisinden de emsaller taþýmakta. Ve iþin açýkçasý hazýrlýklýyým tüm müspet ya da menfi kazanýmlara ya da kayýplara. Zira þunu öðrendim ki; hayatta hiçbir þey ve hiç kimse kalýcý deðil. Yeter ki tevekkül edelim ve sabrýmýzý sürdürelim.

Her þey bizler için. Ve bu yüzden anýmýzýn kýymetini bilip, bildiðimiz yolu adýmlamalýyýz. Ve tabii ki de güzelliklerin eþliðinde…