“Gök mavi, zemin yeþildi.” diye betimliyor bir þiirinde Niyazi Akýncýoðlu Bursa’yý. Ýkinci sömestri döneminin sonu yaklaþýyor. Ýlkbahar tüm güzelliðiyle geldi. Bir yýllýk öðretim yýlýnýn bitmesine artýk çok az zaman kaldý. Baharýn geliþi tanýmsýz güzeldir Bursa’da. Uludað eteklerinde oturduðumuz evin balkonundan renk renk çiçek aðan þeftali, erik, kiraz bahçelerini yakinen seyredebiliyorum. Okulumuzun da içinde ýhlamur, çam aðaçlarýyla süslü geniþ bir bahçesi var. Bahçemizdeki aðaçlar da Uludað’ýn eteklerindeki yeþillik denizine nazire yaparcasýna hoþtu. Evet, gök mavi ve zemin yeþildi bu güzel kentte.

         Havalarýn ýsýnmasý, güneþin altýn ýþýklarýný cömertçe doðamýza göndermesi, öðrencilerin kaygýsýzca koþup oynamalarýný izleyerek günlerin nasýl geçtiðini fark edemiyorum. Acý anýlar iyice geride kalmýþtý demek pek kolay olmuyor yine de. Zaman çok þeyin ilacý. Lakin ruhumu acýtan, kalbimi yaralayan acýlarý bir anda silip atýlmýyor. Öðrenciler bile yanlýþ yazýlarýný en iyi silgilerle silince; silinen yerde bile bir iz kalýr.

Yaþadýklarýmý yazmakla ferahladýðýmý hissediyorum. Okuyarak, yazarak, yeþil Bursa’yý seyrederek artýk ileriye bakýyorum. Artýk iyice anladým, güzellik, zenginlik, “Sevda Sözleri” yeterli olmuyormuþ mutlu olmak için. Hele benim gibi güzelliðine güvenip duygularýyla hareket ederek evlilik yolculuðuna çýkmanýn içinde ne büyük eksiklikler barýndýrdýðýnýn hayal kýrýklýklarýný yaþayarak öðrendim.

Son yýllarýmda yaþama ümidimi kaybetmiþtim. Dul bir kadýndým. Yuvam tarumar olmuþtu. Tatlý sözler, þýk ve pahalý elbiseler yetmedi sürekli aile birliðini saðlamaya. Mutluðu yakalamak bana kýsmet olmadý… Bu gerçekleri acý bir biçimde tattým. Ayakta durmak için daha önemli deðerlerin olduðunu hayat öðretiyor insana.

Sakarya’daki okul anýlarýmý; meslek büyüðümü hiç ama hiç unutamýyorum.  Karþýma sürekli Kabiller çýkacak deðil ya! Habiller de var elbette aramýzda. Onlar dürüstlük, içtenlik, hoþgörü, duygudaþlýk… benzeri özellikleriyle çýkarlar ortaya. Bir Habil çýktý bu kez karþýma. Tinsel yaralarýmý saðalttý. Yaþamýn güzel olduðunu yeniden fark ettim O’nunla. Benim sessiz, zaman zaman öðretmen odasýnda dalýp dalýp bir anda nerede olduðumu unutur halim dikkatini çekmiþ.

Ayný salonda, sýnýflarýmýzda derse girerken birbirimize karþýlýklý “iyi dersler” dileyerek iletiþim kurduk. Ýlk zamanlar konuþmamýz bu iki kelimeden ibaretti. Zamanla teneffüslerde öðretmen odasýna birlikte gittik. Meslekte fazla deneyim edinememiþtim. Öðretmenimizin dürüstlüðü ve çalýþkanlýðý hakkýnda sýk sýk konuþmalar duyuyordum. Müdürümüz elli yaþýna merdiven dayamýþ saygýn bir yöneticiydi. Bana adýnýn Yücel olduðunu öðrendiðim baþarýlý öðretmenin deneyimlerinden yararlanacaðýmý salýk verdi.

Sakarya’da ancak bir yýl çalýþabildim. Babam Bursa’da küçük bir iþ yeri açtý. Nereden nereye? Ailemle bu güzel ildeyim. Mersin günlerim, evlilik serüvenim umman bir denizde limandan uzaklaþýp sisler arasýnda kaybolan bir geminin son sülieti kadar kaldý hafýzamda. O görüntünün de yakýnda hafýzamdan iyice silineceðini umuyorum.

Þimdi Sakarya’da edindiðim anýlar dolu kalbimde. Müdürümüzün tavsiyesiyle Yücel öðretmenle serbestçe konuþabildim. O’nun kendine güvenli, neþeli hali aþýrý ilgimi çekiyordu. Neþesinin kaynaðý neydi acaba? Öðrencileriyle arasýndaki o sýcak iliþkiyi nasýl kurmuþtu? Sýnýfýnda neler anlatýyordu? Böylesi sorularýn yanýtýný ancak kendisinden alabilirdim.  Tam gün ders yapýyorduk. Öðlen teneffüslerimiz hayli uzundu. Yücel Bey’i sýnýfýma davet edip mesleki ve hayata dönük konularla ilgili sohbetler etmeye baþladýk. Öðretmenim beni kýrmaz davetime icabet eder sorularýmý yanýtlardý.

“Öðretmenim, görevinizi hiç aksatmadýðýnýzý gözlemliyorum. Öðrencileriniz teneffüslerde bile yanýnýzdan ayrýlmak istemiyorlar. Bu iþi nasýl baþarýyorsunuz?”  Ýlk sorduðum bu soru oldu. O andaki heyecaným hala aklýmda. Ýlk uzun konuþmamýz böyle baþladý. Öðretmenimiz biraz durdu, gözleri ýþýdý, yüzünde güller açtý adeta. Baþladý anlatmaya.

“Yasemin Haným, öncelikle yatýlý okudum Öðretmen Okulu’nu. Son derece düzeyli, alanlarýnda yetkin öðretmenlerimiz vardý. Hepsini saygýyla anýyorum. Bize öðretmenliði sevdirdiler. Hani bir marþýmýz var, bilirsiniz: ‘Anlýmýzda bilgilerden bir çelenk/ Nura doðru can atan Türk genciyiz.’ Hele marþýn þu nakarat dizeleri : ‘Þanlý yurdum her bucaðýn þanla dolsun, /Yurdum seni yüceltmeye antlar olsun…’ Ýþte o marþta, bizim marþýmýzdaki idealleri gerçekleþtirmek benim en büyük hayalimdir.” Ben sadece dinliyordum.

“Az önce söylediðim idealleri gerçekleþtirmek adýna mesleðimi, öðrencilerimi tutku düzeyinde seviyorum. Onlarýn saf, duru, pýrýl pýrýl, lekelenmemiþ, yalana bulaþmamýþ doðal hallerini seviyorum. Duygularý kirlenmesin, arkadaþlýk, duygudaþlýk, paylaþma gibi meziyetleri filizlensin, boy versin. Bir arada barýþ içinde yaþamanýn güzelliðini öðrensinler istiyorum. Onlarýn baþarýlarýyla uçsuz mutluluklar duyuyorum.  Hayata güler yüzle bakmak. Sevgi olgusunun içini doldurmak çok önemli.” Bir baþka gün velilerle iliþkilerini nasýl yürüttüðünü sordum.

“Yasemin öðretmenim bende söz bitmez. Anlatýlarýmla sizi sýkýyor muyum? Çaplý romanlar okuyorum. Uzun uzun konuþmam belkide bu yüzden…” Bu sözleri üzerine karþýlýklý güldük.

“Olur, mu öðretmenim, sizi dinlerken tüm sorunlarýmý unutuyorum.  Geceleri sözlerinizi bir bir anýmsýyorum. Velilerinizle iliþkilerinizi anlatýr mýsýnýz?”

“Velilerim, kadýnlar, kadýnlarýmýz… Yurdun farklý bölgelerinden gelmiþ dar gelirli insanlar. Çoðu ilkokul mezunu. Kendilerinin ezilmiþliklerini çocuklarý yaþasýn istemiyorlar. Hepsi heyecanlý. Duygularýný çok iyi anlýyorum. Hepsine insanca yaklaþýyorum. Beni en yakýn akrabalarý gibi görüyorlar. Zaten iyi niyetle çalýþýnca akan sular durur. Yalan, kibir benzeri söz ve davranýþlarý dünyamdan çýkarmýþým…”

Ýlkbaharda, okul bahçesinde banklara oturup yaptýðýmýz sohbetler de güzeldi. Yücel öðretmene arkadaþlar þaka yollu söz atarlardý. “Bu gün bize þiir okumayacak mýsýn?” diye. O, teklifler þaka da olsa ezberinde olan þiirler okur, þairlerin yaþamýndan bazý pasajlar anlatýrdý.

Zaman su gibi akýyor. Sakarya’da çalýþmak güzeldi. Altýn deðerinde mesleki kazanýmlar edindim. Sadece bunlar mý edindiðim! Kalbimde buruk bir acý kaldý o günlerden. Her anýmsadýðýmda kalbimin atýþlarýný hýzlandýran, içimi ýsýtan bir acý. Duygularýmý kimse bilmeyecek. Ruhumda büyüyen coþkun çaylar gibi çaðlayan sevgimi kimselere söyleyemem.

Yücel Bey saygýdeðer öðretmenim, artýk hiç görüþemeyeceðiz. Size karþý hissettiklerimi bilemeyeceksiniz. Sadece bu ak kâðýt bilecek kalbimde akmýþ sevgi selini coþkusunu.  Benim için fiziksel çok uzak tinsel en yakýnsýn. Resmiyeti kaldýrdým aramýzdan. Þu satýrlarý yazarken sen diye seslenmek istiyorum. Kalbimde sen varsýn. Size, sen diye sesleneyim ne olur!  Sohbetimiz arttýkça  sýnýfýnýzdan çýkýþ anýnýzý bekler olmuþtum. Selamlaþmamýz benim için soluduðum hava kadar önemliydi...

Bir “günaydýn” demeniz bana yetiyordu. Ruhumda güller açýyordu sesini duyunca. Her sabah seninle karþýlaþýp iki kelimelik konuþmakla nasýl mutlu oluyordum. Bunu sen bilmiyordun. Herkese karþý gösterdiðin seven halinden ben de payýmý alýyordum. Fakat bu bana yetmiyordu. Sýnýftaki sohbetlerimiz, sorularýma verdiðiniz yanýtlarý anýmsamak yaþama sevincimi artýrýrdý. Sýk sýk yanýna gelirdim. Seninle ayný havayý solumak güzeldi.

Senin örnek davranýþlarýný sevdim. Ýnsanlara eþit yaklaþmaný sevdim. Yurt ve çocuk sevgisini en üst düzeyde sevmeni sevdim. Öðretmenliðe olan aþkýný sevdim. Þiir gibi konuþmaný, þiir okumaný sevdim. Þiir sevgini sevdim. Tensel bir beklentim yoktu elbet. Kadýnlýðýmdan yararlanmak gibi en ufak bir giriþimde bulunmama halinizi sevdim. Ruhumu temmuz güneþi gibi ýsýtan ruhunu sevdim.

 Sana duyduðum sevgiyle hayata daha sýký tutundum. Ýnsanlara olan güvenim arttý. Evet, seni çaresizce sevdim. Sevgimi kalbime gömdüm. Sonunda vuslat olmayacaðýný bile bile sevdim seni. Hayata pozitif bakmayý öðrendim senden. Ýþte bunun için sevdim seni…Sen bunlarý hiç bilmeyeceksin!.. Seni, gülen yüzünü anýmsadýkça hep kalbim çarpacak. Bu anda çarptýðý gibi.