Keþke’lerin dindiði bir aný merhalesinde ve zapt ettikçe içimdeki kýyýmý, dönüp geldiðim o ritüel.

Kuvvetli bir saðanak yine rahmetin sancaðýna vakýf olduðum o huþu ve derinden hu çeken anýtlar, hatýra yüklü dünün minvalinde kekremsi bir acý ile soluklandýðým ve soðumayý tehir ettiðim…

Ýçimin buzullarýnda derin bir sýzý; göðün þatafatýnda aþk ve yara derken gýybet duran münafýðýn çalýntý mizacý ve vicdaný.

Örselendiðim, ötelendiðim, ötekileþtirildiðim…

Diri bir cümlenin de batýlý, aþkýn gazabý, yarým adalarýn asla bütüne tekabül etmediði týpký benim ve onun himayesinde ortak bir paydadan bahsetmenin verdiði rehavet.

Ýçimin dikili aðaçlarý. Koruk düþlerim. Yangýnlarým. Dinmeyen aðrýlarým…

Öfkeli miyim?

Asla.

Ýsyanda mýyým?

Hâþâ, Rabbim.

Sevdanýn mezarýný kazýyorum usulca ve hýrpani bir sesle fýsýldýyorum kulaðýna gök kubbenin:

Yüce Rabbim, çok oldu ben buralara düþeli.

Çok oldu ben bu aþka düþeli.

Çok olmadý mý gözlerimden, yüreðimden düþen yaþlarýn yasýný tutalý?

Gönülden sevmek neymiþ gördüm.

Sevip de sevilmemek aykýrý bir haleymiþ meðer ben ki kimlik fukarasý gölgelerle muhatap olmanýn verdiði o hezimet ile derinden bir of çekiyorum… ben ki aþkýn rahlesinde ufacýk bir zerreyim…

Küçümen öykülerinde satýr baþý yapan bir ihtiyarýn zevcesi içimdeki salýncak.

Bir ölümün çaðrýsýna kulak veren bir ihtiyarýn sallanan sandalyesi yine her þerri hayra yorup bir asýrlýk ömrünü iki asra dayatmaya meyletmiþ.

Öfkemden sýyrýldým sýyrýlalý mutluyum yüce Rabbim.

Sevdiðim kadar da mutluyum ve yalnýzlýðýmý ayaklar altýna alan þu cahil zümreden sana sýðýnýrým.

Sevgiden kasýt ne ki, diyenlerin yalancýsýyým.

Sevgiden yana endiþem yok ki.

Körelen insanlýðýn sigortasý çoktan atmýþken benim yüreðim atsa ne olacak dursa kimin iþine yarayacak ölü bedenim?

Satýrlarýmla büyüdüm ben yine içimdeki çocuk hep masum kaldý. Bundandýr susuþum. Bundandýr görüp de tepki vermediðim her zulüm.

Yokuþ yukarý koþtum ben hem de bir ömür boyu.

Babamýn tecellisi idim.

Aþký teselli bildim sonra.

Vakýf olduðum sanrýlarý da yok saydým.

Yok sayýldýðým kadar yalnýzlýktan aldým nasibimi ama sýðýndým sana, sadece sana.

En ulvi aþký bildim ben yalnýzlýk peþkeþ çekilmeye baþladýðýndan beri lakin bilemedim önceleri bu duygunun kime ya da neye tekabül ettiðini.

Sevdim ben hep sevdim.

Sevilmeden çok sevdim hatta sevilmeyi dilemedim ben zira sevdikçe diriliyordu ölen hücrelerim.

Nice insan gördüm ölü olduðu su götürmez bir gerçek lakin canlý taklidi yapýyorlardý nefreti giz bilip seviyor gözüktükleri hangi açýlým ise yine Allah’ýný anmadan ama aþký andýklarýný iddia edip en muhteþem duygudan bihaber yine çalýntý mutluluðun neredeyse kitabýný yazdýklarýný iddia edecek kadar.

Çok insan gördüm ben çok insan ve ölüydü onlar fiilen lakin gönüllerindeki rahmetin büyüsüyle ölüyü bile dirilten o inançlarý ve sevda ateþleri yok muydu?

Yangýný son bilen.

Ölümü yok sayan.

Sevgiyi de mücbir sebeplerden kapý dýþarý eden.

Eðreti otlarýndan yana mýdýr ne evren?

Ölen annelerinin soðuk bedeninde memelerine yapýþmýþ öksüz köpek yavrularýný bile dýþlarken çoðumuz… bizi bizlikten alýkoyan gýybet ve hasetle putlara tapan cahil münafýðýn da dokunaklý aczi yeti imidir ne bunca yangýyý baþ tacý edip…

Serildiðimiz ya da sevildiðimiz mi önem arz eden ya da üç beþ kula kulluk edip kendimizi en tepeye konumlandýrmýþken…

Övünürken ya da öðürürken gerçek sevgiyi neye yarar kalabalýk olsa etrafýmýz? Neye yarar dünyevi sevgilerle ve gel-geç duygularla arþý sunduðumuzu iddia etsek kendimize?

Büyüdüðümüz mü büyüttüðümüz müdür bu yangýnýn çýkýþ nedeni?

Sevdikçe aþký soluduðumuz, yandýkça soðuyan bedenlerden el çektiðimiz ve kýblemizde aþka ve ömre doyduðumuz yine bir sokak çalgýcýsýndan emanet aldýðýmýz o bitimsiz þarký öyle ki nakaratýnda kaybolup hicvinde devindiðimiz ve devirdiðimiz nice çengi nice çalgý aslýnda nüans farkýyla ölüyü bile dirilten neþemizi yok sayarken yine dünyaya atýf ahrete yolculuk öncesi…

Zamanýn küflü bulvarlarýnda, yeni yetme bir þiir.

Kabzýmalý kayýp þehir, istiflerken yükünü yine aðýr adýmlarla kaldýrýmlar çiðneniyor.

Dünün yeknesak dokunuþunda, takýlýp kalmýþlýðý aklýmýn hatta ve hayat bayat esprilerine þaibeli vücutlu kadýn benzeri adamlarýn, bizler kör yetilerimizi bileyip de bilinmezin gücüne deðil atýfta bulunmak korkaklýðýmýzý mimlediðimiz satýrlar.

Az sonra kopacak belki de kýyamet ve cüce kelamý ile þiirler yazdýðýmý sanýp da esefle kýnadýðým içimin pazarý beyitler.

Bir düþe gebeyim aslýnda ve yakamoz seyrinde iç sesimin teyakkuzda bir imge arayýþýndayým.

Yaftalandýðým aþikâr yine cüce kimliði kelimelerimin yolda kalmýþlýðý ve ben, aðýr vasýta þoförü gibi sevmeye korkuyorum insanlarý sanýrým sevdikçe kaybolacaklarýný bilmenin güdüsüyle içime gömüyorum içimin sevdalý þarkýlarýný.

Hutbelerde anýldýkça elemden uzak.

Kaykýlmýþ bir mizansende kör kütük sevmiþliðim.

Hazan mahsulü bir gölge miyim ne?

Sonra da kýþý kýþkýþlayan turizm camiasý sözüm ona kýþý bir aðýr ve sert geçirdik ki demenin önsözünde yine riyakâr tebessümler konuþlu sahte mutluluktan alýp da nasibini, þarkýlarla atýfta bulunduðumuz neþe ve insan.

Derme çatma yalnýzlýðýmýz sanki bir ömür mutluyduk da yeni mi maðlup olduk, gibilerinden bir tantana.

Ön sözü olmayan bir romana baþlamaktan korkan o kara mizahý edilgen cesaretimiz ile yüz bulamadýðýmýz gibi bilmeyi de öðrenmeyi de geçiþtirdiðimiz…

Ölü beyitler.

Ölü þairler.

Þehit mertebesine ulaþmýþ nice yiðit ve geride kalan nice sevdalý eþ nice yetim.

Zaman aþýmýna uðrayan insanlýðýn depozitosunu peþin vermiþtik oysa.

Kentsel dönüþüme uðrayan þehri Ýstanbul’un býkkýn ve mutsuz insaný.

Þehirler ve þiirler ve þair görünümlü nice âþýk hem de zamana yenik düþmemiþ üç beþ þairin iri cüsseli imgeleri ile seðirten þiiri talan eden yalancý ve yabancý özdeyiþler.

Kimlikler mi yorgun ne?

Kap kaça yenik düþen hangi gölgeyse sahibinin peþinde…

Aðlayan þarkýlar ama aðlamaya korkan adamlar belli ki yaþ ve yas sadece zayýflarýn tekelinde.

Mutsuzluk cirit atarken zaman zaman yükselen þen kahkahalar ve þiirler palazlandýkça þairler sokuldukça aþka derken aþký tetikleyen gülücükler çalýnýyorsa þiir pazarýnda.

Yenik düþen bir mizansende Rodin’den bir fýsýltý. Düþünen insanlardan korkan bir çoðunluk belki de düþünmeyi ve düþünceyi suç sayan ve de aþký ve de kâfir söylemler Tanrý’yý görmezden gelip sevginin tarhýnda kendini nefret ambarýnda gören soytarý sokak þarkýcýlarý.

Çoðalabiliriz ve çoðalýyoruz da oysaki eksildiðimiz nasýl da aþikâr.

Gönül gözünde kara perde ve baþrolde Hacivat.

Gölgede titrek bir yürek sesi:

‘’Pardon, sizi sevebilir miyim?’’

Maruzatýmýz kadarýz aslýnda sevip de dirilmeyi unuttuðumuz.

Yandýðýmýz kadar da yazýyoruz belki de þairin kelamýndan aþýrmýþýzdýr o söylemi…

Yazmayý þevkle, aþký benliði ile korkuyu da tüm sorumsuzluðu ile savunan akil insanlar.

Yenik zaman yenik yürek.

Yenik vicdan tutsak âþýk.

Kan kaybeden ama kendini kaybetmeyen.

Sonra da tutarsýzlýðýný sonlandýrmak adýna tutanaklara geçen isimler ve kayýp bellekler ve yüzü olmayan heykeller…

Çoðalmayý arz eden ama insanlýðýný da lav eden…

Hadi, ne duruyorsunuz, demenin hezimeti ile ara duraklarda nefes alan bir cehalet ve yine yorgun ve yine teyakkuzda belki de var olduðundan asla emin olmamýþ o vicdan muhakemesi.

Serpilen bir baþakta aþkýna sahip çýkan bir yürek sayacýnda gönüllü seven ve gönüllü ölen kaç kiþi kaldýk ki?

O halde kazdýðýmýz mezarýmýza önce ölü yüreklerimizi dikelim ve bekleyelim yeniden dünyaya gelmesini sevginin.

Ezelden yitik.

Ezelden sönük.

Aslýna vakýf bir gölgeyi de þerh düþelim yazdýðýmýz her satýrýn ardýna ne de olsa þiirler henüz ölmedi.