Bu lanetin sonlanmasý gerek.

Doðum kâðýdýmý dün gece kaybettim ve bu yüzden veraset ilamýmý bir türlü çýkartamýyorum.

Eski ben’den yana derdim. Þimdi bir kumpas desem de ahir zamanda hangi kulpu olacaðým hayatýn, yazmakla iþtigal aslýnda bir görev gibi algýlansa da þerh düþtüðüm zamansýz iflasýmý ve düþ perhizine girdiðim son kýrk sekiz saati yoksa sene mi demeliydim?

Aslýnda sonlanan çokça lanet var. Misal.

Göðün konçertosunu duymuyor musunuz?

Bakýn, þehir de boþalýyor.

Ýçimdeki mekanizma varla yok arasý düzeni daha bir ihlal ediyor.

Tapýnaðýma geldim iþte ve dolma kalemin mürekkebine duyduðum özlemle az sonra yazdýðým ilk yazýnýn çýktýsýný alacaðým. Ýyi de nereye kayboldu ki?

Yüzümde terennüm saklý ve gamzelerinde ömrün gülücükler filan da sunmuyor sevgili.

Ölümüne kadeh kaldýrdýðým lanetin arka yüzü ama ölen bir önceki lanet.

Kadehin içinde de kola var ve yanýnda kocaman bir simit.

Mideme gönderme yapýyorum ve sabah olmadan düþeceðim yollara ve en yakýn… yakýn kim kaldý ki azizim?

Zamanýn ve mekânýn albenisine istirham filan etmiyorum ne de olsa benim saatim o gece hastane tuvaletinde durdu.

Saat tam olarak sekizi yirmi geçiyordu ve nabzýný alamadýklarý üç hastadan biri olan… þimdi bu hasta benim annemdi, desem diyeceksiniz ki ajitasyon yapýyor!

Ne yani; kadýnýn kalbi topluma odaklý atmýyor ki varsa yoksa benim gibi bir arýza evlat.

Üstünkörü yazmýyorum sadece içimin emretmediði ama yüreðimin de mevsimsiz ölümüne binaen kýrgýnlýk ihmalini de es geçip…

Dokusunda filan saklý deðilim artýk hayatýn aslýnda arkadan geliyorum ben hatta gelmedim bile hatta ve hatta… kayboluyorum iþte, az sonra bu yazý da silinecek ne de olsa ruhumu teslim etmeye saniyeler kaldý.

Þairlerin tutanaðýna bakýyorum da ve yakýt ikmali yapýyorum gün ölmeden ki ölümün ardýndan üç beþ Yasin okusun annem ne de olsa kadýn benim gibi arkadan geliyor aslýnda arkamý topluyor aslýnda arkamý toplayan çok insan var yoksa bana mý öyle geliyor?

Ýki gündür okuduðum bir kitabýn etkisinde olma ihtimali ile ara verdim okumaya.

Aþkýn Cellâdý… yüksek lisans yaptýðým yýl büyük bir özveri ile önermiþti bölüm baþkaným.

Aradan geçen onca zaman ve þimdi ayný yazarla kesiþti yolum.

Akla zarar týpký benim olduðum gibi.

Nietsche aðlasa bana ne aðlamasa ne yine de duygu ikmali yapma gerekçemle bu kitaba baþ koydum.

Bir dürtü ile baþladým okumaya.

Hastane tuvaletinden çýkýp da kendime yeni bir saat aldýðým gün söz vermiþtim anneme:

‘’Benim için aðlama anne.’’

Aslýnda bu, bir emir kipiydi ve tek sözümü de tutamadým.

O dürtüden çýkýp da yola Irvin D.Yalom’a sormak adýna yeni bir mektup yazmaya karar vermeden biliyordum ki ben bu yazarý-aslýnda ilgi alaný psikoloji olan-çözmeliyim.

Sanýrým on yýllýk bir ömür biçti hastasýna lakin sözünün eri olmayan bir doktor ve hasta iliþkisinden ne beklenir ki?

Etik denen olgu ve her nasýlsa bir psikiyatrisin hastalarýný bir bir lanse ettiði o doku.

Ve Nietsche’nin sorduðu üç sorudan biri:

‘’Kör olacak mýyým?’’

Ve ikincisi:

‘’Bu hastalýðým bir ömür boyu mu sürecek?’’

En sonuncusu:

‘’Delirecek miyim?’’

Kimin ne bilmek istemediðini kim belirleyebilirdi ki?

Kýsaca ölmeme arzusu…

Teþrif eden masallar iþte hepimize biçilen hayatlar ve hoyrat kelamýn gazabýna uðrayýp içime filan da dönmeden büyük bir aþk ile yazmaya… doyamadýðým elbette demeyeceðim ne de olsa Saðýr Sultan duyduðu ilk günden beri kulak týkacýný asla çýkarmýyor kulaðýndan.

Yenik düþmekse bir pes ediþ belki bir sunum belki çok gereksiz bir edim sanýrým bende alýþkanlýk olmuþ her reddedildiðimi hicapla yüklenip kollarýmý yeniden açtýðým doðasý sevginin, o yakýt ikmalinde de doyumsuzca kol kanat gerdiðim sevgi adýna ne varsa.

Sevdiðim kadar mutluyum ben demek bir yana kendimi bir t-cetveline yerleþtirip sonra da pergeli saplayýp ve koordinatlarý da tespit ettikten sonra… konum atacak deðilim zaten konum atmayý ne biliyorum ne de merak ediyorum.

Merak ettiðim varsa yoksa hangi ruh haline bürüneceðim bir gün sonrasý itibari ile ben gardýmý alýp da yakarýrken Yaratana, sadece ne mi istiyorum? Býrakýn da bunu sadece O bilsin yine de söylemeden duramayacaðým:

Belki bir ön söz belki ara sýcak belki çayýn yanýnda kurabiye gibi tek istediðim çayýmýn yanýnda bana eþlik eden gülücük kurbaný olmuþ insanlar. Gülümsemek ve sevmek bu kadar zararsýz ve naif bir sunum iken… aslýnda Yaratanýn gülümsediðine tanýðým da yoksa gecenin bir vakti ben güneþin parladýðýna þahit olur muydum?

Týpký mevsimin de asla önemli olmadýðý içimizin sýcaklýðýný evrene yayarken bir þekilde ahmakýslatana da yakalandýðým/ýz.

Evet, en çok benim yakalanan.

Güneþli bir yaz günü bile eve sýrýlsýklam dönmüþken ya da soðuk bir Kasým günü, incecik bir elbise ile kendimi dýþarý atmýþken.

Aklýmýn ipleri aslýnda sadece bende asýlý; aslýnda kumanda O’nda olsa da sadece ve sadece bana iþ düþüyor.

Nietsche aðlasa da buna tek tanýk yine Yaratan.

Ben yazarken ve yaþarken ve severken ve aðlarken de tek tanýðým sadece O akabinde görücüye çýkan sefil kalemim.

Ahmak bir yüreðin sahibesi olduðum…

Adil olmayan bir düzene ait bendenizin…

Ama basit bir cümle olmak istemediðim gerçeði aslýnda çapraþýk olmayý en çok benimsediðim: üstelik çocukluðumdan beri bir kaos ortaklýðýnda ben hayata çok baþka bir pencereden bakýp da her nasýlsa kafa üstü çakýlmadýðým…

O zaman son sözü Nietsche’ye býrakýp çekileyim ben aradan:

‘’Kendi kendini sorgulamaktan daha kutsal bir þey olabilir mi?’’

Sevgiler.