‘’Ölümü bilerek nasýl yaþar insan,
geride dünyanýn kalacaðýný bilerek nasýl ölür; bilmek bütün
acýlarýn anasýdýr, de…

Sars aklýmýn cýlýz ayaklarýný, kuþat beni. Deðiþik þeyler
söyle ne olur, yeni bir þeyler söyle. Yýldým ömrümün kalýplarýndan. Beni duy ve anla.’’(Alýntý)

Bir düþün ki: bir düþ’ ün týrnaðý dahi olamazken yaþanan yaþanasý gerçekler üstüme yaðan külün yaðmuru ve iþte bir sis perdesinin ardýndan veriyorum selamýmý.

Önce öldürdüm sonra öldüm aslýnda bir öncesi hatta nice öncesi Araf’ta tutuþan hayallerimden ördüðüm bir görüntü idi içimim çekmecesinde saklý çekinceler ve çýtasý anbean yükselen cesaretim çünkü sevgiydi beni ihya eden ifa ettiðimden de öte tüm kýrgýnlýklarýmý tüm hüzünlerimi ifþa ettiðim serdiðim iken ayaklarýna dünyanýn oysaki hali hazýrda kavuþmuþtum ben cennetime ne de olsa yürüyemeyen ayaklarýnýn altýndaydým cennet, dokunmaya dahi kýyamadýðým annemin özdeþi dualar ön sözü ömrün ihlaslý yürekten dökülen kimyasý sevginin ne kibirli ne sancýlý: alabildiðine sevdalý.

Ötüþendi sesim.

Öpüþendi ellerim: ne boþ ne de hoþluk dileyen sadece sýcak tutamadýðým ellerim ve içime yaðan karý deðil dýþýmda saklý sýcak havayý kendimden men ettiðim kadar ben en çok üþürken sevdim insanlarý.

Öyle ya!

Yaðmalandýkça yüreðim içime yaðdý yaðmur.

Yaðdýkça hüzün açmadým þemsiyemi.

Ve iþte nasýl da bindi mutluluk: elem yüklü bir masalýn kâh kahramaný kâh anlatýcýsý asla da alýntý olmayan þiirlerimim serzeniþinde kimse vurdumduymaz vurucu imlerin tehdit ettiði bir mekân iken saklandýðým bir o kadar zamandan ve mekândan feragat edip de boyutsuz bir minvalde konakladýðým.

Yâdýnda dünün, aklýma esen anýlar ve andaki mevcudiyetim, yarýn olma ihtimalinde yarým kalan neyse içimde kâh ukde kâh umre kâh ulak; elbet kalemim benim görgüsüz sevgim elbet kalemim ucunu biledikçe ve bilemediðim coðrafyalara kanat açtýðým: bazen bir þiirin bestesi iken sessizlik bazense ömrün güftesi nasýl ki hikâyesi olmuþken þiirin ve dünyada yaþanan can pazarý bense gönül tezgâhýnda unutulmuþ bir çift kiraz gibi kulaðýma küpe yaptýðým büyüklerimin öðütlerini.

Bilmekle bilmemem arasýnda gidip geldiðim o meddücezir ki:

Ve ne çok gel-git.

Bir kumpas bir kumar bir kuantum bir de kurcaladýðým duygularým.

Reþit olsam bile eþit tutulmamýþken acýlarým yetmedi geçit vermedikleri duygularým uyuya kaldýðým sabah ertesi bir düþ ya da uyumaktan kendimi men ettiðim okul yýllarým.

Otaðý kurduðum okul kampüsü misal.

Ya da kurak toprakta biten ot.

Belki de ot misali yaþadýðýma kani olanlar oysaki ben içime çektiðim kadar püskürttüðüm polenlerim ve hayallerim vasýtasýyla t/av olduðum kadar umuda ve iþte kanayan yerimden açýlasý yeni bir yaranýn da adý þiir iken ve içinde debelendiðim imge bataklýðýnda geçirdiðim her atak sonrasý:

Hem sitemkâr hem piþekar ve kalemin doyumsuzluðunda aniden bastýran yaðmur gibi mezarýmdaki topraðý dahi deþerken insanlar bir düþ ile iþtigal tüm ama tüm gerçeklerin propagandasýný yaptýðým kadar gözüm açýk görmüyor muydum rüyalarýmý?

Belki de karabasan.

Ya da beni çaðýran karadelik.

Karanlýk bir dehlizde mýhlanýp kaldýðým bozguna uðratýldýðým kadar da ansýzýn tozu dumana kattýðým gençlik yýllarým.

Her daim bir metafora denk düþerken ya da melankoli yüklü renklerden firar edip önce karanlýðý deldiðim sonra da gök kuþaðý olup semayý ikiye b/öldüðüm kadar sergüzeþt sözcüklere meramýmý anlatmak adýna da aldým mý kaleme elime gel gör ki anlattýklarýmdan yeni manalar türettiðim kadar bir þiirin bir hikâyeyi ya da bir masalýn bir romaný çaðrýþtýrdýðý o s/onsuzluk duygusu ile hemhal ve iþte genzimde de saklý iken hýçkýrýk nasýl da aðdalý hüzünler düþüyordu payýma yazmadýðýmda bir o kadar yazýp da delicesine s/alýndýðým Araf’ýn çaðrýsýnda bir çýta daha da ekleyip eklem yerlerinde þiirin makûs talihime de serzeniþte bulunup delicesine eserken içime en derine.

Baþat duygularsa baþak gibi süzülürken.

Sülün imgeler arazilere konup çöreklenirken topraðýn dibinde.

Mevsimler dahi çað atlarken bense ç/aðlayan yüreðimi telkin edip yeni bir boyutta sorgularken bir önceki hayatýmý:

Hani…

Hani, kalemin sadece yaz dediði iken rakamlarla olan yolculuðumda kâh matematik kâh denklemler kâh trigonometri kâh formüller ve edebiyatýn sadece okuyan t/arafý iken ve kitaplara duyduðum aþkla da eþleþirken yazarlar nasýl bilebilirdim ki an gelip de elimin kalem tutup bir þiirin bir yazýný peþinden gideceðimi?

Öykündüðüm roman kahramanlarý.

Küçük kadýnlarda saklý onca kahraman bir o kadar öykündüðüm hayatlarý:

Yazar Jo ve sevdalandýðýnda uçuþan yapraklarý adeta bir doðaüstü tabiat bellerken romanlarýn içinde özdeþleþtiðim kahramanlarýn nezdinde sahi, neydi beni kitaplarýn ta içine çeken?

Kýskandýðým romanýn yazarý mýydý yoksa kahramaný mý?

Öðrenciliðimden bu yana sevdalandýðým, yanýp tutuþtuðum kitaplarýn yazarlarýna yazýlasý ucu yanýk bir mektup muydu yoksa beni bekleyen, hani kalemi elime alýp da fi tarihinde okuduðum yüzlerce kitabýn yazarlarýna duyduðum hayranlýðýn minvalinde hiç mi düþünmemiþtim gün gelip de yazacaklarýmýn önce kahramaný sonra yazarý olup olmayacaðýmý?

Bazen Firuze.

Bazen Ömür Haným.

Bazen Lavinia.

Bazense Madam Bovary.

Göðsümü kabartan o bitimsiz hayaller ve yazdýkça duyumsadýklarýma eklenenler ve bir çýð gibi büyüdüðüm büyüttüðüm kadar içimde onca kahramaný sayýsýz minvale sokup da kendimle olan mücadelemde de hayli yol almýþken ve ben kendimi çözmek adýna böylesi bir yola da baþ koymuþken…

Çýt dahi çýkarmadan telaþla okuduðum heyecanla eþleþtiðim.

Þimdilerde çýt dahi çýkarmadan kalemimin de yaz emrine uyup adeta sonsuzluða meylettiðim.