Geçmiþin Ýzleri-1-

Geçmiþ düne geçmiþine kendi dünyasýna gitmeden önce, bugün karþýmýza çýkmýþ olsaydý onu ihaneti içinde taþýmadan geçmiþe göndermek için bir fýrsatýmýz olabilir miydi? Bunu bilmek çok zor, belki geçmiþ taþýyamadýðýmýz aðýr yükleri sýrtýmýzdan alarak, kendi geçmiþ dünyasýna götürerek yükümüzü hafifletmeye çalýþsa da, bu yük ölene kadar aðýrlýðýyla üstümüzde kalýyordu.

  Elif, Ýstanbul’un tarihi yarýmadasýnda, taþ döþeli sokaklarýn arasýnda yaþayan bir ressamdýr. Koyu kahverengi saçlarý, gözlerindeki derin düþüncelerle uyum içindedir. Sanatý, iç dünyasýný ifade etmenin bir yolu olmuþtur. Ancak Elif’in içinde, geçmiþin karanlýk gölgesi hâlâ varlýðýný sürdürmektedir. Elif’in annesi, onun küçükken ölümünün eþiðinden döndüðü bir hastalýkla mücadele etmiþti. Annesinin gözlerindeki umutsuzluðu ve babasýnýn sessizliði, Elif’in ruhunda derin yaralar açmýþtý. Babasý, bir gün ansýzýn terk etti ve geride sadece bir mektup býraktý. Mektupta, “Ýçimdeki savaþý kazanamadým, seni seviyorum” yazýyordu. Bu mektup, Elif’in içsel çatýþmasýnýn baþlangýcýydý.

  Elif, tuvalin üzerine renkleri sürerken, içindeki karmaþýk duygularý ifade eder. Rüyalarýnda babasýnýn yüzünü görür, annesinin gözlerindeki acýyý hatýrlar. Sanatý, hem bir kaçýþ hem de bir yüzleþme aracýdýr. Ancak bir gün, bir sergi açýlýþýnda, Elif’in karþýsýna geçmiþten bir yüz çýkar. Babasý, yýllardýr kayýp olan babasý, onunla göz göze gelir. Babasý, yýllardýr Elif’e ulaþmamýþtýr. Ancak þimdi buradadýr ve bir sýrrý vardýr. Elif, babasýnýn neden terk ettiðini, içindeki savaþý nasýl kaybettiðini öðrenmek istemektedir. Ancak bu sýr, Elif’i hem geçmiþiyle yüzleþmeye hem de geleceði þekillendirmeye zorlar. Ýstanbul’un dar sokaklarý, Elif’in içsel çatýþmasýnýn bir yansýmasý gibidir. Minarelerin gölgesi, geçmiþin izlerini takip ederken onunla dans eder. Elif, hem sanatýyla hem de babasýnýn sýrrýný çözmeye çalýþýrken, Ýstanbul’un tarihini ve gizemini de keþfeder.

  Babasý, Elif’in hayatýný etkileyen bir sýrrý taþýyor. Elif, babasýnýn gözlerine baktýðýnda, yýllarýn birikimi ve acý dolu anýlar arasýnda kaybolur. Babasý, sessizce Elif’in yanýna gelir ve ona bir zarf uzatýr. Zarfýn içinde eski bir fotoðraf ve bir mektup vardýr.

  Fotoðraf, genç bir çifti göstermektedir. Kadýn, Elif’in annesi olduðunu hemen anlar. Ancak yanýndaki adam, Elif için yabancýdýr. Babasý, bu adamýn kim olduðunu açýklamadan önce Elif’i sessizce dinler.

Mektup, babasýnýn el yazýsýyla yazýlmýþtýr. Elif, titreyen elleriyle mektubu açar ve okumaya baþlar.

Mehmet Aluç

Devam edecek inþallah.