Bazen tek kelime yeter de artar bile, duyumsadýklarýmýzý aktarmak için. Ötesinde tepkisiz kalmak bile, aslýnda bir nevi tepkidir.

Bazen ise, ne söyleyeceðimizi asla tasavvur bile edemeyiz. Aðýzdan çýkan tek bir kelime bile öylesine önem arz eder ki… Hele ki; yanlýþ telaffuz edilen bir sözcük yýkýp geçer her þeyi bir anda.

Ýletiþimin önemi, iþte tam da burada gösterir kendini.

Ya, karþýmýzdakinin tutumu ve kestiremediðimiz ruh hali…

Yanlýþ anlaþýlmak mý; kahredici olmasýnýn ötesinde, farklý bir tablo arz ettiði için karþýmýzdakinin gözünde türlü türlü duruma mahal verebilir.

Býrakýnýz gündelik hayatý, eðitim ve öðretimde de iletiþimin yeri apayrýdýr. Pedagoji ise eðitimin inceliklerini öðreten, öðrenci ve öðretmen arasýnda köprü vazifesi gören, olmazsa olmazýdýr eðitimcilerin.

Beden dili, ses tonu, mimikler iletiþimin ana öðeleridir ve keþke yeterli olabilse bunlarý bilip, uygulamak. Ne var ki; hayat okulu, tamamen pratiðe odaklý, balansý sürekli olarak gidip gelen, göreceli bir mecra olduðu için her daim deðiþkenlik söz konusudur vuku bulan olaylarda.

Gözlemlediðimiz ve çevremizdekilerden öðrendiðimiz ne kadar incelik olursa olsun, bir noktadan sonra iþimiz mecazi anlamla þansa kalmýþ, diyebiliriz. Zira öðretiler, idealler ve azmin yaný sýra kiþilikler de etkin olabilmekte çözüm sürecinde. Odaklandýðýmýz ne olursa olsun, hep ince eleyip sýk dokumak zorundayýz.

Boþ vermek mi; asla… Bir þekilde geliþtirdiðimiz davranýþ tarzý eninde sonunda bizi çözüme götürecektir. Daha iyisini ve daha doðrusunu elde etmek adýna buna mecburuz sonuç itibariyle.

Ýletiþimin gücü kiþinin kendisinde odaklanmakta olsa da, bazý durumlarý ve bazý insanlarý aþýrý idealize etmek, sonuçta oldukça yýpratýcý olabilmekte. Dolayýsýyla, kendimizden çok karþýmýzdakine atfettiðimiz deðer bazen istenmedik sonuçlar doðurup, zedeleyebilmekte iletiþim sürecini. Hatta ve hatta ilerisinde de olumsuz sonuçlara sebep olabilmekte birey açýsýndan.

Gerek mesleki anlamda gerekse özel hayatta, sorumluluk adý altýnda takýndýðýmýz tavýrlar her daim zorlayýcý olabilmekte. Sýnýrlarý zorlamak, mükemmeliyetçi bakýþ açýsý ne yazýk ki her zaman müspet bir sonuç getiremeyebilir. Bunda, bireysel yaklaþýmýn ve bakýþ açýsýnýn önemi o kadar büyük ki… Daha iyisini yapmak adýna verilen uðraþ ise manevi doyumsuzluða örnek teþkil etmekte diðer yandan.

Daha iyisini yapmak adýna, kiþi zorlayýcý olduðu takdirde, bunun getireceði en büyük artý, kiþisel geliþimin taþýnacaðý bir üst basamaktýr. Zoru seçmek adýna beklentilerinin tam anlamýyla karþýlanmamasý ise zaman zaman hayal kýrýklýðý yaratabilir. Ne kadar çaba sarf etsek de…

‘’Varsýn bir adým ötesi olmasýn, dünyanýn sonu deðil ya,’’ diye bir çaðrýþým yapabilir baþkalarýnýn gözünde bu tutum ama buradaki temel nokta; kiþinin kendini aþýp, verimli olmak istemesiyle ilintili. Hele ki; size güvenenlerin gözünde, yol alýp, onlarýn beklentilerini boþa çýkarmamak ise oldukça mutluluk verici. Öyle ki; bazen, tek bir kelime, sadece tek bir kelime bile yeterli olabilmekte uðraþ veren açýsýndan.

Motive eden ya da destekleyici her ne ya da her kim olursa olsun, zaten amaca ulaþýlmýþ olunmakta netice itibariyle.

Bir yandan hayatýn size sunduklarý ve diðer yandan sizden alýp götürdükleri… Akla gelebilecek her þey ama…

Ýstemek ve sabýr ise, iki altýn kelime tüm bunlarýn altýnda yatan. Ve elimizdekini sonuna kadar sürdürmek, ama ne olursa olsun, yeter ki mutluluk versin. Bunu haricinde ise olan hiçbir þey ya da muhalif olan hiç kimsenin önemi yok, isteyip, baþardýktan sonra. Zira mutluluk oldukça ulaþýlmasý zor bir kavram, kolay kolay yakalayamadýðýmýz.

Ve yakalamýþken mutluluðu, asla býrakmamalýyýz peþinden koþtuðumuz ideal ve isteklerimizin. Býrakýn gitsin gittiði yere kadar…