Sonsuza tekabül eden bir devinim olsa olsa. Ne yazýk ki koca bir yanýlsama bu duyumsadýðým. Ah ben ah. Yine tosladým duvara.

Bak gör kaç seneyi devirdin. Sen hala pýþpýþla o çocuðu. Beþik sallamýþlýðým yok da diyemem öte yandan. Kendimi avutup duruyorum kendimi bildim bileli.

Var bildiðim kim varsa çoktan terk-i diyar etti. Yok bildiklerim zaten hiçbir zaman var olmadýðýna göre kala kaldým yine bir baþýma.

Takvimdeki tarihler deðiþip duruyor sadece. Ne ben ne de yanýmda addettiklerim. Tam alýþýyorum baþa dönüyorum hem de yolun en baþýna.

Sanýrdým ki hatta bir o kadar da emindim.

-Nasýl olur da insanoðlu pes etmez diye?

Ya da her bir yenilgide;

-Nasýl kaldýðým yerden devam ederim, mümkün mü?

Diye hayýflanýrdým.

Ne komik ve ne acý. Evet, yaralar kabuk baðlýyor. Gerçi sýzý asla terk etmiyor yüreði ama bir þekilde týrnaklarýmýzý geçiriyoruz hayata.

Muhafaza ediyoruz içimizde saklý olanlarý gerçi hedef kitlesi deðiþiyor ama ezel ve ebedi yegane varlýk asla ne anlamýný ne deðerini yitiriyor. Kim çekerse çeksin elini ve hangi düþ sona erse de nasýl bir hikmetse yine güç veriyor Yaratan. Küllerinden doðan onca insan ve sürekli bir þeyleri ertelesem de deðiþmeyen ben. Deðiþim adýna ne kuklasý olurum düzenin ne de farklý profillere uyum saðlarým. Ýyiyim böyle: Biraz uçuk, bolca düþsever ve iflah olmaz küçük bir çocuk, büyümeyi gerçek anlamda reddeden. Fiziken yaþ almak kaçýnýlmaz ama muhafaza ettiðim ne varsa ve kýymet verdiðim hangi deðer, iþte beni manen güçlendiren ve ayakta tutan da bu.

Fevri yapýmdýr beni benden eden ve tüm katý kurallarým zamanýn çok ötesinde.

Nasýl bir kaynaksa içimde çaðlayan, ne sevmekten vazgeçebiliyorum ne de sevilme yetimin körelmesine izin veriyorum. Ýlla ki olmalý hayatýmda ve illa ki özümseyip duyumsamalýyým bu yüce duyguyu. Her ne kadar hak ettiðimi bulamayýp, dönenip dolamsam da etrafýmda.

Ýniþ çýkýþlarým da ayrýca muhalif benliðime. Kim bilir belki de bu deðiþken yapým beni canlý kýlmakta. Her ne kadar zaman zaman bir ölü sessizliðine bürünsem de. Ýyi bilirim tepkisiz ve ifadesiz bir hayatýn benliðimden götürdüklerini. Özellikle üniversiteyi bitirdiðim yýl çok þeyi üst üste yaþamýþtým. Babamýn rahatsýzlýðý ve ardýndan vefatý ve derken annemin geçirdiði bir kaza sonucu üst üste ameliyata alýnmasý. Kurulu bir bebek gibi bir bir vazifelerimi ifa ediyordum: Okul, ev ve hastane arasý mekik dokuyordum kýsaca. Akabinde olabildiðince suskun ve tepkisiz günler hatta aylar…

Susmak en kötüsü hele ki susturulmak. Bu cezayý kendime defalarca verdim. Aslýnda iyi bir ceza uygulayýcýsýyýmdýr ama denek hep benliðim olmuþtur. Ya da aniden yolumu deðiþtirip yaptýklarýmý nihayetlendirmek hem de en çok sevdiðim.

Beni benden eden onca olay ve insan. Sýkýntýlý geçen dönemin sonunda adým attýðým iþ hayatýnda baþýma gelenler de az yýpratmadý deðil. detaylarýn hiçbir önemi yok ya da geçmiþteki hayal kýrýklýklarýnýn. Ne de olsa tarih tekerrürden ibaret ve ayný hatayý yapmam an meselesi iken kýyýsýndan döndüm uçurumun. Evet, yazmayý býraktýðým gün herhalde kendime yapacaðým en büyük ihanet ve kötülüktür. Çok kararlýydým ve bir o kadar kýzgýn ve oldukça da kýrgýn. Yoðun bir duygu daha doðrusu duygularýný yoðun yaþayan biri olarak yazýp okuduðum her bir kelimenin ve insanlarýn ayrý bir önemi var hayatýmda.

Soyutlanmak asla mümkün deðil ya da soyutlamak ama öncelikle kendimizden ve isteklerimizden soyutlanmamak kaydýyla.

Kendimi soyutladýðým onca insan ve onca kavram ve diðer yandan beni hayatlarýndan soyutlayan kim varsa…

Yazmanýn en büyük faydasý þu oldu benim açýmdan: Ýnanýlmaz bir katarsis kýsaca çok iyi bir yöntem içte birikenleri dýþa vurmak açýsýndan. Baþ ucumda kim varsa anlama yetisinden muzdarip seslendiðim ya da sesimi duyurduðuma inandýðým insanlar. Belki de hatta büyük ihtimalle aidiyet duygusunun bendeki izdüþümü. Mevcudiyetimi duyumsamamý saðlayan basit bir ilke aslýnda. Hatta ve hatta Maslow’un Ýhtiyaçlar Hiyerarþisinde hangi ilke ise kendimi konumlandýrmak istediðim. Bir süreç kýsaca, nefes aldýðým sürece adýmlarýmý dikkatle atmam gerektiði. Ara sýra tökezleme ihtimali olsa da…