‘’Sonra buradan giderdim bir hiç için.’’(Nilgün Marmara)

Sarkýtýn gizeminde saklýyým bir de aþkýn merhalesinde.

D/okuduðum satýrlara yabancý çoðu gölge: adý üstünde: gölge.

Bir mersiye niteliðinde, üstünü kapatýyorum düþlerimin yoksa üþengeç mevsim üþütür dizelerimi.

Tenimde var kaygý ve titrimde yoksa tininde aymazlýðýn dokunulmazlýðý mý saklý muteber yalanlarýn?

Ölüm nakþeden dizi dizi incelerden ayrý bir saðanaðým ben: adý üstünde: saðanak.

Ýklimi refüze eden salkým saçak bir bulutum ve unutulduðuma dair her yalancý þarký.

Sýfatlar var izimi süren.

Sýfatlar var izini sürdüðüm.

Þafak var aslýnda afaki deyip de iþin içinden çýkamadýðým ve sýrýtkan muhbirler var her nasýlsa Tanrý’ya uzak ve yabancý.

Ýmler tehdit ederken tedirginliðimi baðýþlýyor yüce Yaratan: biliyorum, biliyorum iþte. Kýyamet öncesi küçük bir tören düzenliyorum içimdeki melekelere.

Aþktan hicap eden bir insan ýrký var doluþan koridorlarda ve geçit vermeyen yollarý kesen kindar ve kirli yürekler var. Adý: yürek ama nemalandýðý yediði yürekle ahkâm kestiði ýsrarcý bir yokluk.

Varlýðýn hicvine baþ koyuyorum ve hiçliðin sarmalýnda bir veda hutbesi dillendiriyorum haddim olmayarak umarým Tanrý affeder beni.

Sonlanmasý gereken bir þeyler var ve de yolunda gitmeyen ve doðanýn örtüsü de kirlendi ve altýndaki toprak unutkan ve dargýn.

Ekilmeyi bekleyen yürekler var, sonsuza kadar nadasa kalmýþ bu yüzden çocuklar ölüyor ve bebekler anne karnýnda þiddetle tanýþýk.

Zamanýn da örtüsü pek bir dalgalý ve haftaya baþlamadan ay sonlanýyor; ay baþlamadan da sene.

Seneler ekiyoruz aklýmýzca ve yeni seneyi coþkuyla karþýlýyoruz oysaki eski senede saklý ölülerimiz ve bitmeyen acýlarýmýz derken faz iziyle büyüyor acý denizi ve lenduha sanrýlarla bulutlar kirleniyor bu sefer ve gökyüzü de yetmiyor kirletiyoruz birbirimizi.

Sevgi, demeye korkuyor insan ve sevmeye de yine sevmeden duramýyor kimi iklim hala geçiþ hakký tanýmamýþken bir sonraki mevsime.

Ýnsanlar yol vermiyor birbirine.

Biriken bir þeyler var ve de nutku tutulan sonra birbirini suçluyor herkes ve ölüm baþ rolde ve bir adým ötesi zulüm yüklenmiþ beyitler þiirleri öldürüyor aslýnda mazlumun yüreði linç ediliyor.

Kelamýn beratý mý yoksa ya da kalemin?

Haznesinde saklý umutla yola çýkan þafak ve þafaðý atan pervasýz gece.

‘’Oysa ne kadar kendinden emin gece! Gören bir yetiþkin… sürekli yenileyen ve yenilenen, ölümü unutmadan yaþama tutkun dinginliði genleþtirerek her an duyumsata…’’ (Nilgün Marmara)

Aþkýn hacmine sýðmýyor yalanlar ve yalan sevdalar, metazori âþýklar.

Kirlenen bedenler ve lanetli çoðu insan aslýnda masum doðan ama masumiyetini bir avazda sonlandýran.

Hadislerin eþliðinde ve de hadiselerin… yine de akýllanmýyoruz.

Akil yürekler atýfta bulunuyor ihtirasýn ayak sesine kulak kabartan þehvetin güncesi karalanýyor sakilce.

Ümidin terlediði.

Aþkýn bazen yokladýðý.

Ve içtimada iç ses yine dýþ sesin asla kesilmediði ve bir orta yolun da bulunamadýðý.

Aþkýn da körebesi ve sobelenen sanrýlar.

Diyetini ödüyoruz ne de olsa ve diyemediðiz ne ise sonlandýrýyoruz ve izin veriyoruz birilerinin hayatýnýn sonlanmasýna.

Ruhun þad olsun, sevgili Nilgün Marmara.

Ayný semtin çocuklarý ve ayný okulun bahçesinde koþtuðumuz ve bir yabancý olduðuna da inanmadýðým yüreðin ve ruhun rahat etsin mekânýnda.

Sahip çýkamadýðýmýz çok þey var ve sahip çýkýlmaktan da ümidi kestiðimiz.

Son olsun dileðimle ne de olsa bahþedilen hayatlar bize bir emanetidir Yaratanýn.

Sevgimle.

Yeniden görüþeceðiz ve tanýþacaðýz da bir gün.